Ο μονόλογος ενός μικρού παρατηρητή… (ή μήπως είναι παραλήρημα τελικά;;;)

Τελείωσα το προηγούμενο κείμενό μου με μια ερώτηση, λέγοντας πως αποτελούσε ταυτόχρονα την αρχή ενός κύκλου ερωτήσεων και προβληματισμών τόσο δικών μου όσο και φίλων μου: Γιατί, λοιπόν, γκρινιάζουμε για τη ρουτίνα και την εξέλιξη των πραγμάτων σήμερα, ενώ δεν κάνουμε προσωπικά κάτι για να αλλάξει αυτό!;!;

Η ερώτηση αυτή μπορώ να πω πως αφορά πολλούς τομείς της κοινωνικής και προσωπικής μας ζωής. Είναι τόσο πολλοί οι τομείς, τα «προβλήματα» και τα ερωτήματα που έχουμε που δεν ξέρω από πού να αρχίσω και πώς να τα αναπτύξω όσο πιο σωστά και αντιπροσωπευτικά γίνεται. I ll give it a try anyway…

Lets begin… Σχετικά με τον τρόπο διασκέδασης και την καθ’ αυτή διασκέδαση, ακούω πολλούς να λένε πως δε βγαίνουν, ενώ θα το ήθελαν (ανεξάρτητα από οικονομικές κρίσεις κτλ. έτσι;) είτε επειδή δεν έχουν την κατάλληλη παρέα είτε επειδή δεν έχουν το απαραίτητο κίνητρο και διάθεση. Και εγώ αναρωτιέμαι γιατί;!; Γιατί κάθονται τόσοι άνθρωποι μόνοι τους σπίτια τους και αποχαυνώνονται στις τηλεοράσεις και τους υπολογιστές αντί να βγαίνουν έξω με τους φίλους τους ή να μαζεύονται σε σπίτια; Θα μου πείτε ότι δεν έχετε χρόνο να πάτε ως το φίλο σας με το τέλος της μέρας σας ή ότι είστε κουρασμένοι, αυτή όμως η καραμέλα είναι που έχει κάνει έτσι τα πράγματα. Και έστω ότι είναι όντως έτσι, γιατί τότε δεν γνωρίζουμε το γείτονα του διπλανού/πάνω/κάτω διαμερίσματος -που δεν μένει και μακριά- και δεν ανταλλάζουμε ούτε ένα χαιρετισμό αν τον πετύχουμε στο ασανσέρ; Γιατί έχει αποξενωθεί και απομονωθεί σήμερα τόσο ο κόσμος; Τι ακριβώς φοβάται στον άλλον;; Τι θα του κάνει πια;;;

Στο χέρι του καθενός μας είναι να αλλάξει αυτή η κατάσταση. Η μουρμούρα από μόνη της δε θα φέρει καμία αλλαγή. Τολμήστε να πάρετε τηλέφωνο εκείνο το φίλο σας που όλο λέτε ότι θα πάρετε αλλά πάντα ‘κάτι τυχαίνει’ ή ντρέπεστε να τον πάρετε επειδή έχουν περάσει αιώνες από την τελευταία συνομιλία σας. Μπορεί να θέλει να κάνει το ίδιο και αυτός και να διστάζει για τους ίδιους λόγους. Χτυπήστε στο γείτονα από δίπλα (ανεξάρτητα από το αν είναι κούκλος ή όχι- για να σας προλάβω εγώ έχω γειτόνισσα και γίναμε και καλές φίλες) και ζητήστε κάτι χωρίς να φοβάστε, πείτε έστω μια καλημέρα στους υπόλοιπους ένοικους αν τους πετύχετε, πιάστε κουβέντα σε όποιον από αυτούς συναντάτε συχνά, δεν είναι κακό να είστε ευγενικοί και φιλικοί ούτε κοστίζει κάτι…

Τώρα που πήρα φόρα λέω να περάσω και σε ένα άλλο τομέα, τον αισθηματικό -κλασικά. Νομίζω ότι δεν θα κάνω λάθος, αν πω ότι υπάρχουν πααααάααρα πολλοί άνθρωποι μόνοι τους εκεί έξω. Έτσι βλέπω τουλάχιστον στον περίγυρό μου. Δεν θα Αναφερθώ όμως στον περίγυρο. Σαν αμπελοφιλόσοφος που είμαι θα γενικεύσω και θα θέσω 3128477304731024 ερωτήματα και πάλι… Πώς περιμένουν, λοιπόν, οι singles να κάνουν γνωριμίες αν δεν κυκλοφορήσουν και δεν γνωρίσουν άτομα στον πραγματικό κόσμο;; είπαμε, το internet/ facebook/ zoo κτλ. είναι ένας τρόπος επικοινωνίας με τους άλλους, μπορείς να μιλάς με φίλους, συμμαθητές ανά πάσα στιγμή και ναι, μπορείς να κάνεις και «ενδιαφέρουσες» γνωριμίες ή να βοηθήσεις μια γνωριμία να εξελιχτεί γρηγορότερα σε κάτι άλλο, δε νομίζω όμως ότι θα πρέπει να βασιζόμαστε σε αυτά. Γιατί τολμούμε σήμερα να βγαίνουμε ραντεβού με άτομα που γνωρίζουμε από το internet και δεν τολμούμε να γνωρίσουμε και να βγούμε με κάποιον που μας αρέσει στη δουλειά, το bar κλπ.;;; Γιατί πρέπει κοινοί γνωστοί και φίλοι να μας δώσουν πληροφορίες για κάποιον/-α προκειμένου να βγούμε μαζί του/της και δεν έχουμε πρόβλημα να εμπιστευτούμε και να πούμε οτιδήποτε με τις γνωριμίες μας από το internet;;; Γιατί προτιμούν οι περισσότεροι τα πληκτρολόγια από την eye contact; Και βασικά.. τι απέγιναν τα ραντεβού στις μέρες μας;;; Αν δεν πάρει ο καθένας τον κολλητό/-ή μαζί του/της δεν βγαίνει πλέον με κάποιον.. Τη θέση του ρομαντισμού και του ενθουσιασμού έχει πάρει πλέον η καχυποψία και η ανασφάλεια. Γιατί όμως;; Τι φοβόμαστε ή αποφεύγουμε όλοι εμείς πια;;

Προσωπικά θα πρότεινα να αφήσουμε όλοι εμείς τους ναρκισσισμούς, τους εγωκεντρισμούς και τους εγωισμούς στην άκρη για λίγο και να πάψουμε να βάζουμε τον εαυτούλη μας πάνω από όλα, γιατί έτσι δεν θα καταφέρουμε να συνυπάρξουμε με κανέναν. Επίσης λίγη αυτογνωσία δε θα έβλαπτε. Σίγουρα θέλουμε όλοι το καλύτερο για τον εαυτό μας, γιατί δεν κοιτάζουμε όμως τι πραγματικά αξίζουμε και εμείς οι ίδιοι να έχουμε στο πλευρό μας. Δεν υπάρχει λόγος να κρυβόμαστε πίσω από μια οθόνη για να είμαστε ο εαυτός μας, όπως και δεν υπάρχει λόγος να παριστάνουμε κάτι άλλο από αυτό που είμαστε όταν πάμε να προσεγγίσουμε κάποιον. Είμαι σίγουρη ότι οι περισσότεροι είμαστε πολύ καλύτεροι όταν είμαστε απλώς ο εαυτός μας και δεν προσπαθούμε να μας λανσάρουμε σαν το καλύτερο προϊόν της αγοράς. Δε χρειάζονται εξυπνάδες και κομπασμοί ούτε τα τρελά λόγια. Αρκούν μερικές ειλικρινείς κινήσεις. Κανείς δεν παραμυθιάζεται στις μέρες μας. Εκτός και αν το θέλει βέβαια...

Μπορεί σε μερικούς να φανούν μπούρδες όσα ανέφερα μόλις τώρα, αν το καλοσκεφτείτε όμως νομίζω ότι θα βρείτε κάποιες αλήθειες. Αυτό που θα σας συμβούλευα λοιπόν είναι για αρχή να βγαίνετε όσο πιο συχνά μπορείτε με τους φίλους και τους γνωστούς σας και να μη διστάζετε να κάνετε νέες γνωριμίες. Επιπλέον, όταν δείτε κάτι που να σας κινεί το ενδιαφέρον μην αντιστέκεστε. Πάρτε βαθιές ανάσες, ανασκουμπωθείτε και πηγαίνετε να δείξετε τον υπέροχο εαυτό σας. Τι και αν δεν τον/την ξέρετε και δεν έχετε κοινούς γνωστούς, τι και αν πιστεύετε ότι είναι too much για εσάς, τι και αν φάτε τα μούτρα σας στην τελική, τι πειράζει;; Αν δεν δοκιμάσεις δεν μπορείς να ξέρεις και είμαι σίγουρη ότι είναι προτιμότερο να μετανιώνεις για κάτι που έκανες παρά για κάτι που δεν τόλμησες ποτέ. Εξάλλου (εδώ θα δανειστώ ατάκα από τηλεοπτικό σποτ) «Και αν σου κάτσειιι;;;» (το «Σου αλλάζει τη ζωή» θα ήταν ωραίο, δε συμβαίνει όμως πάντα και για αυτό μπαίνει στη συγκεκριμένη παρένθεση… )