Έφτασε και το δεύτερο σφηνάκι!!!

Μμμ… χτύπησα δύο Choco bloom -σταθερή αξία στα ντουλάπια μου από τότε που πήγαινα σχολείο ακόμα- και επανήλθα δριμύτερη .. Χμμμ, αλήθεια, τι τρώγαμε όταν ήμασταν παιδιά? Εσείς τρώγατε καραμελάκια ΡΕΖ ή εκείνα που τα έβαζες στο στόμα και ανατινάσσονταν?? Σοκοφρέτες Κουκου-ρουκου? Φάτσα Μπανάνα ή Φραουλοπατούσα? Για τα «κουρασάν» δε ρωτάω καν, γιατί είμαι σίγουρη, ότι οι περισσότεροι τσιμπάτε κανένα που και που ακόμα και σήμερα..
Άλλη μόδα της εποχής ήταν τα «τσιγάρα» του Αστερίξ, το σπανάκι του Ποπάυ, τα ζελεδάκια με τα χελωνονιτζάκια, οι τσίχλες Shock, STIMOROL, Brooklyn, Big Babol.. Μη μου πείτε ότι δεν κάνατε διαγωνισμούς με τα αδέρφια ή τους φίλους σας για το ποιος θα κάνει τη μεγαλύτερη φούσκα… Και τρώγαμε 2-3 τσίχλες μαζί και μετά μας πονούσαν τα σαγόνια (όχι του καρχαρία, έτσι?)..

Κάποια περίοδο μάλιστα είχαν και δώρο ψεύτικα τατουαζάκια και προσπαθούσαμε να τα κολλήσουμε στα χέρια και τα μπράτσα μας, ώστε να φαίνονται όσο το δυνατό πιο αληθινά.. Και τα Φουντούνια/ Δρακουλίνια/ Φοφίκο/ Πακοτίνια/ Πιτσίνια είχαν κατά διαστήματα τάπες και αυτοκόλλητα στις συσκευασίες τους και τα τρώγαμε αφού είχαμε βρει το δώρο μας, όπως με τα παγωτά Καραμπόλα, που τα ανοίγαμε πρώτα από κάτω και μετά τα δοκιμάζαμε. Αν μάλιστα δε μας άρεσε καμιά φορά το δωράκι που βρήκαμε, τρώγαμε το παγωτό με μισή καρδιά..

Μεγάλη ζημιά έχουν κάνει και τα μπισκότα Παπαδοπούλου. Τα παίρναμε, τα ανοίγαμε και τρώγαμε πρώτα τη σοκολάτα ή τη βανίλια και μετά το μπισκότο. Συχνά μάλιστα αρκούμασταν στη γέμιση και αφήναμε το μπισκότο μετά και μας γκρίνιαζαν οι μαμάδες…

Και οι γιαγιάδες όμως έπαιζαν σημαντικό ρόλο. Δε νομίζω να υπήρχε γιαγιά με εγγόνια -όσοι έχετε γιαγιά από χωριό τουλάχιστον- και να μην είχε καραμέλες γάλακτος ΚΟΚΟΣ, σαμάλι και λουκούμια ή βανίλια/ υποβρύχιο στα ντουλάπια της.. (Μια απορία που έχω όμως είναι, γιατί τρώνε λουκούμια και βανίλια τα παππούδια, αφού κολλάνε τόσο στα δόντια?) Ανεξάρτητα όμως από τα καλούδια που μας προσέφεραν, νομίζω πως ήταν πάντα κάτι το ιδιαίτερο η επίσκεψη και ο ύπνος στους παππούδες. Υπήρχε άλλη σχέση τότε συγκριτικά με σήμερα που τα μικρούλια τους κοιτάνε στα χέρια.. Βέβαια, έχουν αλλάξει πολύ και οι παππούδες σήμερα, αυτό όμως είναι ένα άλλο θέμα..

Χαχ.. εμένα μου άρεσε να κοιμάμαι στη γιαγιουλίτσα μου και επειδή έκανε να μένω ξύπνια παραπάνω και επειδή δε με πίεζε να πιω το γάλα μου. Αν και –τώρα που το ξανασκέφτομαι- μερικές φορές με καλοέπιανε με special treatment, αφού μου έβαζε να πιω Carnation, Dolca, Caotonic ή HEMO και ξέρετε πόσο δύσκολο είναι να αντισταθεί ένα παιδί σε σοκολατούχο γάλα.. Αν καθόμουν και το μεσημέρι μπορεί να πίναμε κ καμιά πορτοκαλαδίτσα ή coca cola που τότε την προσέφεραν οι γονείς μας σε "special" καταστάσεις συνήθως, π.χ. party, βαφτίσια, επισκέψεις, κυριακάτικα τραπέζια κτλ.

Μερικές φορές μπορεί να το παρακάναμε ή να τρώγαμε και να πίναμε διάφορα τέτοια το βράδυ και γκρίνιαζαν μετά οι δικοί μας, ότι θα μας πονέσει η κοιλιά ή ότι θα μας τρυπήσει το στομάχι και θα μας χαλάσουν τα δόντια.. Δε χάλασαν όμως… ;)

Χαχ.. πόσες φορές τσιμπούσαμε και στα κρυφά διάφορα και κρύβαμε τα σκουπιδάκια σε διάφορα άσχετα σημεία στο σπίτι, για να κρύψουμε τις αποδείξεις της ατασθαλίας μας και μετά τα έβρισκαν οι δικοί μας και ως δια μαγείας δεν ξέραμε ποτέ ποιος τα έφαγε.. :Ρ

Τώρα που το καλοσκέφτομαι, εκείνη την εποχή όμως δεν υπήρχαν παχύσαρκοι. Ίσως κάποιος από εμάς να ήταν χοντρός, αλλά αυτό ήταν όλο. Οι γονείς δεν το θεωρούσαν πρόβλημα, ούτε έτρεχαν σε διαιτολόγους και παιδοψυχολόγους, γιατί ήξεραν ότι θα δώσει μπόι ο «μπίλιας» τους ή μόλις ξανοίξει και πάλι ο καιρός θα βγει στις αλάνες και τις γειτονιές και θα τα «κάψει»..

Μερικοί γονείς μάλιστα έπαιρναν γι αυτό το λόγο και 1-2 νούμερα μεγαλύτερα ρούχα, γιατί δεν ήξεραν πόσο θα μεγαλώσουν τα καμάρια τους, είτε σε ύψος είτε σε φάρδος.. πόσοι από εσάς δεν έχετε φωτογραφίες με ρούχα που κολυμπάτε μέσα τους? καλά, για το στυλ τους δε θα μιλήσω, γιατί ως κάποια ηλικία μας έντυναν οι δικοί μας και έτσι ήμασταν στο έλεος τους. Γελάω όμως απίστευτα, όταν βλέπω φωτογραφίες από το δημοτικό και το γυμνάσιο/λύκειο. Στην πρώτη περίπτωση μας ψιλοέντυναν ακόμα οι δικοί μας, όπως νόμιζαν αυτοί ότι είναι καλύτερα για εμάς, στη δεύτερη περίπτωση προσπαθούσαμε να συνδυάσουμε οτιδήποτε ήταν στη μόδα, για να είμαστε πιο in και «τζιτζιλώνια» σε σχέση με τους υπόλοιπους συμμαθητές μας. Άλλοι το κατάφερναν επιλέγοντας τζινάκια LEVIS που τους έστρωναν ωραία, μπότες WEHRMACHT και μπουφάν FLY –τα τρία πιο trendy κομμάτια της εποχής τότε θα έλεγα-, άλλοι πάλι ήταν απλώς τραγελαφικοί σε αυτή τους την προσπάθεια.


Ανεξάρτητα από το ντύσιμο πάντως οι τσάντες POLO και PAXOS (και ξερός) ήταν σταθερές αξίες και συνόδευαν τα βήματα κάθε μαθητή, είτε ήταν «διακοσμημένες» με blanko και ανεξίτηλους μαρκαδόρους με ονόματα τραγουδιστών και φίλων, ρητών και στίχων είτε ήταν όπως είχαν βγει «από μαμά»..

Τώρα που είπα «από μαμά» παραλίγο να παραλείψω το απόλυτο «αξεσουάρ» όσων ήθελαν να κάνουν τη διαφορά στο σχολείο: το μηχανάκι! Το πολυπόθητο μηχανάκι -κυρίως για τα αγόρια- αποτελούσε αιτία λογομαχίας και τσακωμών σε πολλά νοικοκυριά από τη στιγμή που έμπαινε το παιδί στην εφηβεία.

Πόσοι από εσάς δεν θέλατε να το αποκτήσετε, για να είστε «πρώτη μούρη» στο σχολείο ή επειδή έτσι (θεωρούσατε ότι) θα έχετε μεγαλύτερη επιτυχία στα κορίτσια (για να μην πω τη λεξούλα με την παγίδα) ??? Πόσο τίποτα και μικρό φαντάζει όμως αυτό το μηχανάκι στη σημερινή νεολαία?? Πόσο πιο extreme πράγματα κάνουν τα μαθητούδια για λίιιγη προσοχή, για να κεντρίσουν λίιιγο παραπάνω το ενδιαφέρον και τα βλέμματα των συμμαθητών τους και για να ρίξουν την κοπέλα που τους αρέσει?? Πόσο «μεγάλοι» είναι πια και καταφέρνουν να περιορίσουν τον αυθορμητισμό και την παιδικότητά τους στα χρόνια του δημοτικού?? (βασικά με αυτά που βλέπω στα δημοτικά τώρα που διδάσκω, έχω αρχίσει να αναρωτιέμαι σε ποια τάξη του δημοτικού παύουν να είναι παιδιά… Άλλη φάση τα παιδιά της 5ης και 6ης δημοτικού σε σχέση με εμάς τότε.. Α! κ μια άχρηστη πληροφορία: τα παιδιά της 6ης δημοτικού είναι γεννημένα το 1998!!!!)

Ουυυπς! Είπα δημοτικό και θυμήθηκα ότι πρέπει να τους ετοιμάσω κατιτίς για αύριο. Και θέλω να δω και ταινία μετά. Άρα… τέλος και το δεύτερο σφηνάκι! To be continued -once more- my dearest friends… Οσονούπω έρχεται και το τρίτο. Ελπίζω μόνο να μη σας βαρέσουν στο κεφάλι, γιατί είναι και λίγο μπόμπες τα ποτά στο μαγαζί μας.. :Ρ

Τρία σφηνάκια 80ies- 90ies παρακαλώ!!

(Επειδή το γραπτό μου είναι -κλασικά- γιγαντοτεράστιο, το παρόν κείμενο αποτελεί το πρώτο απόσπασμα της τριλογίας που σκοπεύω να αναρτήσω σαν αφιέρωμα στη δεκαετία του 80 και 90. Εντός των ημερών θα ακολουθήσουν και τα υπόλοιπα, so be prepared… )

-Όταν μεγαλώσω θέλω να γίνω τραγουδίστρια/ δασκάλα κτλ.
-Εγώ όταν μεγαλώσω θα γίνω ποδοσφαιριστής/ ραλίστας/ γιατρός κλπ.
-Εγώω.. όταν μεγαλώσω θα γίνωωω.. παππούς!!!

Πόσες φορές είχατε πει ή είχατε ακούσει αυτές τις ατάκες όταν ήσασταν μικροί (πριν 3-4 χρόνια δηλαδή..)??? Πόσοι φίλοι σας βιάζονταν να μεγαλώσουν, για να «αλλάξουν τον κόσμο»?? Αλήθεια, πόσα πράγματα σας έρχονται στο μυαλό σκεπτόμενοι εκείνες τις εποχές των αλανών, των γειτονιών και της τελευταίας -σχεδόν- απόλυτης παιδικότητας?
Σε όλα αυτά τα μικρά πραγματάκια που στιγμάτισαν την παιδική μας ηλικία είναι αφιερωμένο το παρόν κείμενο, έτσι, για να ταξιδέψει και κάπου αλλού ο νους μας τώρα που φθινοπωριάζει, έστω για λίγο..

Να ταξιδέψει σε εκείνες τις εποχές που με το που μύριζε άνοιξη, με το που μεγάλωνε η μέρα βγαίναμε στις γειτονιές και παίζαμε κρυφτό, κυνηγητό, μήλα, σκλαβάκια, σχοινάκι και κουτσό με τους φίλους μας. Παίρναμε τις κάρτες ΥΠΕΡΑΤΟΥ ή τα αυτοκόλλητα ΡΑΝΝΙΝΙ με τους ποδοσφαιριστές, σοκακεύαμε όλη μέρα με τα παιδιά και ανταλλάζαμε τα διπλά, για να γεμίσουμε το άλμπουμ μας πιο γρήγορα από τους άλλους. Πολλές φορές μάλιστα, αν κάποιο ήταν «σπάνιο» έπρεπε να δώσουμε πολλά αυτοκόλλητα για να αποκτήσουμε το πολυπόθητο. Και οι μπίλιες (αξέχαστες οι καραντάνες), οι τάπες και τα ταποβόλα ήταν στα φόρτε τους τότε. Παίζαμε ώωωρες ολόκληρες καθημερινά και κοιμόμασταν ευτυχισμένοι τα βράδια, όταν είχαμε κερδίσει στους «αγώνες» της ημέρας...




Όταν έμπαινε το καλοκαίρι για τα καλά πλέον, περιμέναμε με αγωνία τα διαλείμματα για να παίξουμε μακριά γαϊδούρα και μας έκαναν παρατήρηση οι καθηγητές, γιατί «θα σπάσουμε τη μέση μας» αν συνεχίζουμε έτσι, αλλά ποτέ δεν πάθαμε κάτι… Μετά το μάθημα δε, νομίζω πως δεν υπήρχε άτομο που δεν έπαιζε μπουγέλο στο προαύλιο. Συνήθως ξεκινούσε σαν πλάκα με τις μπουγελόφατσες και κατέληγε με «βουτιές» κάτω από τις βρύσες. Όσοι φορούσαν και τζινάκι πολλές φορές δεν μπορούσαν να περπατήσουν, τόσο βαριά που γινόταν τα ρούχα από το πολύ νερό.. Trend στο σχολείο έγιναν κάποια στιγμή τα γιο-γιο και τα τρελομπαλάκια, που τα πετούσαμε εκεί που στεκόμασταν και τα βρίσκαμε ένα τετράγωνο πιο κάτω... οι καθηγητές πάντα φρίκαραν και φοβόταν ότι «θα βγάλουμε κανένα μάτι με αυτά τα διαόλια». (Ωχ! Λέτε να κάνω και εγώ έτσι σε καμιά 10-20ετία??? )

Όταν καλοκαίριαζε για τα καλά και τελειώνανε και οι σχολικές μας υποχρεώσεις, πόσοι από εμάς δεν τσιμπουρώνονταν για εβδομάδες ολόκληρες στον παππού και τη γιαγιά για διακοπές? Είχαμε 2-3 μήνες διακοπές και απολαμβάναμε κάθε στιγμή τους, χωρίς οι γονείς μας να προσπαθούν να αξιοποιήσουν εποικοδομητικά κάθε λεπτό τους. Πηγαίναμε σε κατασκηνώσεις και μαθαίναμε εμπειρικά. Παίζαμε, γελούσαμε, τσακωνόμασταν και τα ξαναβρίσκαμε σε πέντε λεπτά, κάναμε σκανταλιές και ήμασταν ανέμελοι… Δεν πηγαίναμε καλοκαιρινά φροντιστήρια στα περισσότερα μαθήματα, όπως συνηθίζουν τώρα, χάνοντας όλο το καλοκαίρι, ούτε σε οργανωμένα camps που στοχεύουν καθαρά στη μάθηση και ρομποτοποίηση των μικρών..

Θα μου πείτε ότι τότε δεν είχε προχωρήσει πολύ η τεχνολογία. Εγώ θα πω πως ακόμα και όταν εμφανίστηκε το Game Boy, δεν κλειστήκαμε στο σπίτι. Το παίρναμε και τρέχαμε έξω να το μοιραστούμε με τους φίλους μας και να ανταλλάξουμε κασέτες, για να τερματίσουμε κι άλλα παιχνίδια. Ή αν βαριόμασταν τα πάντα παίρναμε τα ποδήλατα μας και πηγαίναμε βόλτες σε άλλες γειτονιές και ας μην ξέραμε το δρόμο ή τα παιδιά εκεί. Χαχ, πόσες φορές σας είχαν πει οι μαμάδες σας να μη βγαίνετε με το ποδήλατο στο δρόμο??? Και μας φωνάζανε 25 φορές να γυρίσουμε σπίτι και λέγαμε συνεχώς «ναι μαμά, σε λίγο» και περνούσαν ώρες ολόκληρες… Αλλά και πάλι, δεν τρελαίνονταν από την αγωνία τους για το αν θα γυρίσουμε σώοι, όπως τώρα. Υπήρχε μια αόρατη ασφάλεια. Ματώναμε τα γόνατα μας, γινόμασταν γυφτάκια από την κορυφή ως τα νύχια και συνεχίζαμε το παιχνίδι, δε μας ένοιαζε... Ανοίγαμε τα κεφάλια μας με τους πετροπόλεμους και δεν ψάχναμε το φταίχτη. Όλα περνούσαν με λίγα ράμματα και ιώδιο. Όχι όπως τώρα που κάνουν σαν υστερικοί μικροί- μεγάλοι με το παραμικρό…



Και όταν κάποια στιγμή έκαναν την guest εμφάνισή τους οι ψείρες σε κάποιον από την παρέα, δεν πανικοβληθήκαμε, ούτε τον κάναμε πέρα. Κάναμε ένα- δύο λουσιματάκια με ξύδι και ήμασταν jet. Βρωμούσαμε βέβαια λιγάκι την επόμενη μέρα, κάναμε όμως την πλακίτσα μας με τα «καινούρια» μας «κατοικίδια» και τέλος. Δεν τρέχαμε αμέσως στους γιατρούς..

Με τις βροχές ή το χειμώνα παίζαμε μπάσκετ και βόλεϊ με κάλτσες και μπαλόνια μέσα στο σπίτι και μας γκρίνιαζαν οι μαμάδες, επειδή θα σπάγαμε τα καλά βάζα και μας παρότρυναν να παίξουμε με τα Playmobil και τα LEGO, τους Φωτεινούλιδες, τους Ευχούλιδες και την Πατατο-οικογένεια, ενώ μας «δωροδοκούσαν» λέγοντάς μας πως αν θα είμαστε φρόνιμοι θα μας έχουν μια ωραία έκπληξη αργότερα ή ότι θα έχει γλυκάκι το απόγευμα και τις πιστεύαμε...

«Μεγάλοι» πια, στο Γυμνάσιο, πηγαίναμε στα "Ηλεκτρονικά" και παίζαμε Super Mario, Sonic, Mortal Kombat, Streetfighter, Pac Man , Tetris, ενώ μπορεί να είχαμε και στο σπίτι το Atari ή το NES/ Super Nintendo/ Mega Drive κτλ. Τότε νομίζω βγήκαν και τα walkman (λίγο αργότερα και τα discman) και ήταν πολύ cool όσοι περπατούσαν στο δρόμο έχοντας τα ακουστικά τους στα αυτιά. Τότε ξεκινήσαμε κιόλας τα παιχνίδια τύπου «θάρρος ή αλήθεια» ή «μπουκάλα» και χορέψαμε τα πρώτα μπλουζ στα διάφορα parties που πηγαίναμε σε σπίτια, όχι όπως τώρα που τα μαθαίνουν τα παιδιά από μικρά στους απρόσωπους παιδότοπους και τις πιτσαρίες…



Χμμ.. είπα πιτσαρίες και σα να μου ήρθε μια λιγουρίτσα… :Ρ
Λέω λοιπόν να σας αφήσω να πιείτε το σφηνάκι με την ησυχία σας, να τσιμπήσω και εγώ το κατιτίς μου.. Σε λίγο θα ετοιμάσω και το δεύτερο… :D

Λατρεμένο το απαγορευμένο…

Ταράαααμ!!! Ήρθε και η στιγμή για τους απανταχού κερατωμένους και κερατωμένες… Σήμερα λέω να αφιερώσω ένα κειμενάκι εξαιρετικά σε εσάς τους «παθόντες» και να επιχειρήσω να δώσω απάντηση στο γνωστό ερώτημα: «γιατί σε μένα??».

Σίγουρα, μέσα στα χρόνια έχει κυριαρχήσει η ιδέα πως όποιος απιστεί, ενώ βρίσκεται σε μια σχέση, συνήθως δεν καλύπτεται από αυτή. Δεν καλύπτεται, επειδή ο σύντροφός του δεν αφιερώνει το χρόνο που χρειάζεται να αφιερώσει σε αυτόν. Δεν καλύπτεται, γιατί ο σύντροφός του δεν μοιράζεται πλέον πράγματα μαζί του, όπως μπορεί να έκανε μέχρι πρότινος. Δεν καλύπτεται, γιατί μπορεί να άφησε τη σχέση του να ρουτινιάσει, να γίνει βαρετή. Δεν καλύπτεται, επειδή ‘παραγνωρίστηκαν’ με το σύντροφο του και εξατμίστηκε ο ερωτισμός και η μαγεία της σχέσης.

Θα μου πείτε όμως τώρα ότι δεν απιστούμε πάντα επειδή υπάρχει πρόβλημα στη σχέση. Πολλοί άντρες λένε πως μπορεί να κάνουν ένα «στιγμιαίο λάθος» (σαν τον Πασχάλη), επειδή υπέκυψαν σε έναν πειρασμό, χωρίς να σημαίνει τίποτα γι αυτούς. Ποιος θα μπορούσε άλλωστε να αντισταθεί σε εκείνη την ξανθιά/ μελαχρινή/ κοκκινομάλλα οπτασία που τον κοιτούσε με εκείνο το τόσο «θλιμμένο» μουτράκι συνεχώς? Τι gentleman θα ήταν αν άφηνε το κορίτσι να επιστρέψει μόνο του στο σπίτι μες τη νύχτα? Να μην την πάει ως την πόρτα? Όχι για εκείνον, για τη φουκαριάρα την κοπέλα… Να μην ανέβει και για ένα ποτό, αφού τον προσκάλεσε? Να φανεί ακατάδεκτος?

Από την άλλη πάλι οι άντρες υποστηρίζουν, πως οι γυναίκες δεν κάνουν στιγμιαία λάθη. Αυτές νιώθουν πολύ περισσότερα πράγματα όταν είναι να παραστρατήσουν. Κι όμως guys, μάθετε πως οι καιροί άλλαξαν και ναι -σύμφωνα με ερευνίτσα που έκανα- πολλές γυναίκες απιστούν στις μέρες μας απλά και μόνο για την επιβεβαίωση και την επιθυμία να γευθούν κάτι διαφορετικό. Δε γίνεται να τρώνε κάθε μέρα σπιτικό φαγητό. Πρέπει να φάνε καμιά φορά έξω και αυτές… Όπως εσείς έτσι και εκείνες θεωρούν πως χάρη σε μια τέτοια ατασθαλία θα μπορούσε να πνεύσει ανανεωτικός αέρας στη ‘νόμιμη’ σχέση τους. Θα μπορούσαν να φορτίσουν τις μπαταρίες τους και να επανέλθουν δριμύτερες στον καλό τους, χωρίς να σημαίνει κάτι γι αυτές η κίνηση αυτή.

Υπάρχει πάντα και ένα ποσοστό βέβαια που απιστεί από εκδίκηση στο στιγμιαίο λάθος του συντρόφου τους. Μια του και μια της. Και μετά περασμένα ξεχασμένα και όλα μέλι γάλα και χίλιες δυο άλλες ταιριαστές παροιμίες… Τώρα το κατά πόσον είναι σωστό αυτό, σε ποιο βαθμό ξεπερνιέται το κέρατο με αυτό τον τρόπο και συνεχίζεται η σχέση όσο πιο αλώβητα γίνεται είναι ένα άλλο θέμα…

Τι γίνεται όμως στην περίπτωση που το «στιγμιαίο λάθος» γίνεται το τρίτο άτομο στη σχέση? Γιατί δέχεται κανείς να είναι τριάδα, ενώ θα μπορούσε να είναι ευτυχισμένος στη δυάδα? Τι μπορεί να κερδίσει από μια τέτοια σχέση και πόσο μπορεί να επενδύσει σε αυτή, όταν ξέρει εξ αρχής πως είναι απλώς το 33,33333%?

Σίγουρα για αρκετούς μπορεί να είναι ιδιαίτερα συναρπαστική, διεγερτική και ανανεωτική μια τέτοια ‘παρανομία’. Η ύπαρξη μιας χαλαρής σχέσης, χωρίς την ενδεχόμενη πίεση και τις υποχρεώσεις που συνοδεύουν τη ‘νόμιμη’, το feeling ότι έχουν ακόμα πέραση αν και δεσμευμένοι, η αίσθηση του απαγορευμένου και το συνεχές κρυφτούλι από τον ‘επίσημο’ σύντροφο μπορούν να κάνουν επίσης πολύ ενδιαφέρον ένα τέτοιο παιχνίδι.

Ο καθένας έχει τη δική του ζωή, τη δική του καθημερινότητα και όταν ασφυκτιεί από όλα αυτά αρκεί ένα τηλεφώνημα, μια συνάντηση, μια συζήτηση, μια ‘ζεστή αγκαλιά’ βρε αδερφέ για να ξεφύγει και να ηρεμήσει. Δύο παράλληλοι βίοι που τέμνονται για λίγο και ξαναγίνονται παράλληλοι ως το επόμενο SOS, mayday κτλ. Ή κάτι σαν το delivery: παίρνεις τηλέφωνο όποτε το χρειάζεσαι και θες να παραγγείλεις κάτι. Μπορεί να φαντάζει αστείο όπως το παρουσιάζω βέβαια, μια τέτοια σχέση όμως μπορεί να είναι αρκετά τρυφερή και να σας γλυτώσει και από πολλά χρήματα ψυχολόγων και άλλων ‘υπηρεσιών’…

Όπως και να έχει, ανεξάρτητα από όλα αυτά, κάθε σχέση χρειάζεται δύο για να λειτουργήσει και κάθε μέλος της πρέπει να προσπαθήσει για αυτή. Ένας δεύτερος ερωτικός σύντροφος ή παραστρατήματα δε νομίζω πως μπορούν να καλύψουν ή να καλύπτουν εσαεί τυχόν κενά της ήδη υπάρχουσας σχέσης ούτε να επουλώσουν πληγές, ελλείψεις και δυσαρέσκειες. Γι αυτό το λόγο, όταν ο ένας από τους δύο παραστρατεί, εκεί που σαν εύκολη λύση φαντάζει η επίρριψη ευθυνών πάνω του και η αποχώρηση, μήπως πρέπει τελικά να αναλογιστούμε πού μπορεί να φταίξαμε και εμείς και ποιες είναι οι ευθύνες που μας αναλογούν?

Κλείνοντας, επειδή τα παραπάνω μπορεί να σας ήταν ήδη γνωστά, λέω να παραθέσω και μερικές ερευνούλες -όχι Κώστα, δεν είναι από μεσημεριανές εκπομπές τα ακόλουθα στοιχεία- έτσι για να δώσουμε και έναν επιστημονικό τόνο στο θέμα:

Οι γυναίκες με μεγάλο πηγούνι είναι πιο… άπιστες
Μια νέα επιστημονική έρευνα διαπίστωσε ότι οι γυναίκες που έχουν μεγάλο πηγούνι, είναι πιο δραστήριες σεξουαλικά από εκείνες με μικρότερο πηγούνι. Εκτός αυτού, είναι και πιο πιθανό να απατήσουν το σύντροφό τους. Το αξιοπερίεργο είναι ότι ένα άλλο στοιχείο που διαπιστώθηκε, είναι ότι είναι λιγότερο ελκυστικές στους άνδρες που αναζητούν μια μόνιμη σύντροφο. Γιατί άραγε;

Η απιστία ενισχύει το σπέρμα
Για πρώτη φορά οι βιολόγοι ανακάλυψαν ότι όσο σκληρότερος είναι ο ανταγωνισμός ανάμεσα στα σπέρματα, τόσο μεγαλύτερα, ταχύτερα, πολυάριθμα και πιο μακρόβια γίνονται αυτά. Έτσι, όσο οι θηλυκοί οργανισμοί στη φύση αναζητούν, χωρίς να βιάζονται, τον καλύτερο σύντροφο ή εμφανίζουν τάσεις απιστίας και απόρριψης της μονογαμίας, αυξάνοντας έτσι τον ανταγωνισμό μεταξύ του ανδρικού πληθυσμού, τόσο τα σπέρματα εξελίσσονται και γίνονται καλύτερα, με κάθε δυνατό τρόπο, προκειμένου να ανταποκριθούν στις γυναικείες επιθυμίες. Λέτε να αυξήσουμε τον ανταγωνισμό κορίτσια? Όχι για εμάς, για τη διατήρηση του γένους μας…

Η απιστία βλάπτει σοβαρά την υγεία
Μια νέα έρευνα που διεξήχθη στην Ιταλία, υποστηρίζει ότι η απιστία μπορεί να προκαλέσει… πονοκεφάλους, που ενδέχεται να οδηγήσουν ακόμα και στο θάνατο!
Συγκεκριμένα, κατά τη διάρκεια του παράνομου σεξ, παρατηρείται ένας τύπος πονοκεφάλου που μερικές φορές γίνεται αφόρητος! Ένας ιταλός καθηγητής σημείωσε ότι αυτός ο τύπος πονοκεφάλου πλήττει περίπου το 15% του ιταλικού πληθυσμού, κυρίως τους άνδρες.
Ο πονοκέφαλος αυτός επιδεινώνεται και από άλλους παράγοντες που σχετίζονται με την απιστία. Η αφροδισιακή τροφή, τα φάρμακα που βελτιώνουν τις σεξουαλικές επιδόσεις και το άγχος που προκαλείται από την ανάγκη να μείνει μυστική μια παράνομη σχέση δυσκολεύουν ακόμα περισσότερο την κατάσταση της υγείας ενός άπιστου.
Ο καθηγητής προσθέτει: “Μια τέτοια κατάσταση μπορεί να πυροδοτήσει τρομερά ισχυρούς πονοκεφάλους που διαρκούν ακόμα και τρεις ώρες, και μπορούν να οδηγήσουν σε εγκεφαλικό ανεύρυσμα, γεγονός που ίσως αποβεί θανατηφόρο.”


That s all for now guys… Λίγα έγραψα και πάλι, είχα όμως καιρό να αναρτήσω κάτι, οπότε δικαιολογούμαι… από την επόμενη φορά θα προσπαθήσω να αναρτώ και εικόνες στα κειμενάκια μου. Ευπρόσδεκτη κάθε βοήθεια προς εύρεση υλικού! Ως τότε hugs and kisses to you all!

Deadline στον έρωτα

Μια αισθηματική κομεντί, ένα γνωστό μου ζευγάρι και μερικά ποτά με φίλους μου singles ήταν τα κίνητρα και η έμπνευσή μου για το παρόν κείμενο. Πρώτα είδα την ταινία. Μετά συνάντησα το ζεύγος και αφού με προβλημάτισαν και τα δύο συζήτησα με τους φίλους μου για το αν και πότε είναι η ημερομηνία λήξης του έρωτα. Του έρωτα με την έννοια «τον/την είδα και τον/την ερωτεύτηκα». Χαχ… Αστείο εεε???

Σίγουρα σε πολλούς φαντάζει αστεία η ατάκα αυτή. Άλλοι πάλι μπορεί να ταξιδέψουν στο παρελθόν για λιγάκι και να θυμηθούν εκείνη την εποχή που τους συνέβη κάτι τέτοιο. Σε κάποιους άλλους πάλι μπορεί να μη θυμίζει τίποτα, να ξυπνήσει όμως την επιθυμία για κάτι που θα ήθελαν να τους συμβεί και που αναρωτιούνται, αν όντως είναι δυνατόν να συμβαίνει ή αν είναι κατασκευάσματα του μυαλού όλα αυτά.

Όταν είμαστε μικούλια, ας πούμε γύρω στα 14 (αν και τα 14χρονα πλέον δεν είναι καθόλου μικρά) ενθουσιαζόμαστε πολύ εύκολα. Μπορεί να πάμε σε καινούριο φροντιστήριο και να συναντήσουμε ΤΟΝ/Η ΘΕΟ/Α, να πάθουμε την πλάκα μας για καμιά βδομάδα, αν είμαστε τυχεροί μπορεί να κάνουμε και κάτι μαζί του/της and that s it! Την επόμενη εβδομάδα θα κεντρίσει ένας/μια άλλος/η το ενδιαφέρον μας κ.ο.κ.

Κάποια στιγμή στο λύκειο ή το πανεπιστήμιο, μετά από αρκετές περιπλανήσεις, εφήμερες ή και όχι σχέσεις, ραντεβού, «χαστούκια», χυλόπιτες και ερωτικές απογοητεύσεις ερωτευόμαστε. Συναντάμε κάποιον που μας κάνει το “κλικ” και ξεκινάμε… τι ξεκινάμε?? Who knows?? And who cares??? Είμαστε νέοι, είμαστε τρελόπαιδα και το ζούμε. Ζούμε τα πάντα χωρίς να μας νοιάζει τι θα γίνει, που θα καταλήξει, αν ταιριάζουμε όντως ή αν κάνουμε βλακεία και δίνουμε… τι δίνουμε? Όσα μπορεί ο καθένας. Όσα μπορεί η κάθε πλευρά χωρίς εγωισμούς, ιδιοτέλειες, πισινές, βαθύτερες σκέψεις, κουτοπονηριές…

ΤΑ ΡΑΑΑΜ! Και κάπου εδώ γίνεται ο διαχωρισμός μου… Υπάρχουν άτομα σε αυτή τη ζωή που κάνουν μια τέτοια σχέση και μένουν εκεί για πάντα. Καλό εε?? Έχω γνωστούς μου που τους αντιπροσωπεύει αυτό, όσο περίεργο και αν φαντάζει σε αρκετούς. Τώρα κατά πόσον ευτυχισμένοι, ερωτευμένοι, πιστοί κτλ. είναι ακόμα ή αν είναι μαζί από συνήθεια δεν μπορώ να το γνωρίζω και είναι και άααλλο θέμα αυτό.. Anyway, αντίθετα με αυτά τα ζευγάρια, υπάρχουν μερικά δισεκατομμύρια ζευγάρια που χωρίζουν κάποια στιγμή όσο ερωτευμένα και αν είναι, γιατί καλώς ή κακώς τα ζευγάρια χωρίζουν.

Τι γίνεται με τα ζευγάρια αυτά? Nothing! Συνεχίζουν τις ζωές τους με άλλους… το θέμα όμως είναι πώς?? What do I mean by that? Κατά τη γνώμη μου -σωστή ή λάθος δεν ξέρω- την πρώτη φορά που ερωτευόμαστε πραγματικά είναι και το απόλυτο. Είναι το απόλυτο, επειδή δεν υπάρχει σύγκριση με κάτι άλλο ως τότε. Είναι το απόλυτο, γιατί μόνο τότε μπορείιι να βάλουμε τον άλλον πάνω από μας, να δώσουμε χωρίς εγωισμούς, ιδιοτέλεια, εγκαρτέρηση και προσμονή για να πάρουμε και να μας ανταποδώσουν…

Όσο μεγαλώνει κανείς, όσο περισσότερες γνωριμίες και «χαστούκια» τρώει κάποιος, τόσο πιο «προσεκτικός» γίνεται. Δεν ενθουσιάζεται ούτε ερωτεύεται πλέον, όπως νόμιζε ότι έκανε όταν ήταν 15, δεν επενδύει σε σχέσεις, αν δεν έχει περάσει από 5927503 κύματα τον άλλον και δεν εμπιστεύεται… Δεν πιστεύει όλα όσα ακούει ούτε είναι πάντα ειλικρινής με τον άλλο…

Ένας καθηγητής μου προσπαθούσε να μας εξηγήσει τον όρο «λογικά συναισθήματα» κάποτε και μας φαίνονταν τόσο περίεργος… Πλέον συμπεραίνω πως από μια ηλικία και μετά κυρίως έτσι συνάπτονται οι σχέσεις. Δεν υπάρχει ο αυθορμητισμός και ο ενθουσιασμός που είχαμε κάποτε. Τουλάχιστον όχι στον ίδιο βαθμό. Γνωρίζουμε κάποιον/α που μας ελκύει, μας είναι συμπαθής και αααν πληρεί και τις 85023858 προδιαγραφές που έχουμε στο μυαλό μας, τότε μπορείιι να του/της δώσουμε μια ευκαιρία για κάτι παραπάνω. Και αν την αρπάξει και τη χειριστεί σωστά, τότε μπορεί σιγά-σιγά να τον/την ερωτευτούμε και να νιώσουμε όλα τα συμπτώματα του έρωτα. Αν πάλι μας ξυπνάει μόνο «άγρια ένστικτα», πιθανότατα να του/της δώσουμε απλώς μια «ροζ» ευκαιρία, άαντε να πιούμε και έναν καφέ μετά σα να μην τρέχει τίποτα και «γεια σας», όπως είπε και ένας φίλος μου…

Η επιφυλακτικότητα, η καχυποψία και πολλές φορές ο φόβος μήπως μας τη φέρει ο άλλος, μήπως πληγωθούμε ή επενδύσουμε και πάλι σε «λάθος μετοχή» χτίζουν τοίχους που είναι δύσκολο να γκρεμιστούν. Όχι επειδή τα τείχη γκρεμίζονται δύσκολα, αλλά επειδή κανένας δε διαθέτει πλέον χρόνο για να τα γκρεμίσει, εφόσον ξέρει ότι υπάρχουν τόοσες κοιλάδες και πεδιάδες που μπορεί να κατακτήσει χωρίς ιδιαίτερο κόπο και προσπάθεια. Ποιο το νόημα όμως να κατακτήσεις κάτι τόσο εύκολα, χωρίς να έχεις δώσει την προσωπική σου μάχη??? Πόσο διαφορετικό θα ήταν το τριαντάφυλλο του μικρού πρίγκιπα από τα άλλα, αν δεν είχε κοπιάσει όσο κόπιασε για αυτό??

Κλείνοντας θα ήθελα να πω πως ο άνθρωπος δεν μπορεί να μείνει μόνος του, είναι φύσει ‘ζώον κοινωνικόν’, όπως έλεγε και ο Αριστοτέλης. Σήμερα όμως υπάρχουν δυστυχώς όλο και περισσότεροι άνθρωποι μόνοι τους. Και αυτό όχι επειδή είναι μοναχικοί. Οι δουλειές, οι ρυθμοί της καθημερινότητας, όλο αυτό το παιχνίδι των σχέσεων έχει κάνει αρκετούς να επαναπαύονται στη μοναξιά τους, προκειμένου να έχουν μια υποχρέωση λιγότερη και το κεφαλάκι τους λίγο πιο ήσυχο με το τέλος της ημέρας, όταν ξαπλώνουν στο κρεβατάκι τους. Το άδειο κρεβατάκι τους… Σίγουρα έχουμε να διευθετήσουμε καθημερινά πολύ σημαντικά ζητήματα, θέματα ζωτικής σημασίας, νομίζω όμως πως ένα παραθυράκι στον έρωτα είναι καλό να το έχουμε ανοιχτό. Αυτό άλλωστε είναι αυτό που αλλάζει ουσιαστικά όλη αυτή τη ρουτίνα αν το καλοσκεφτείτε... So, make love, not war…

20άρες vs. 30άρες

(Το κείμενο αυτό είναι αφιερωμένο σε συγκεκριμένη φίλη μου και αναρτήθηκε με κάποιες επιφυλάξεις… So, να είστε επιεικείς και σε περίπτωση που είστε γυναίκα άνω των 30, pleeeaaaase don’t shoot me, αν με πετύχετε στο δρόμο.. :) )

Το 2009 είναι αδιαμφισβήτητα η χρονιά των –άντα, τουλάχιστον στο δικό μου κοινωνικό περίγυρο. Αρκετοί φίλοι μου τα έκλεισαν ή είναι στο παραπέντε, ενώ αρκετές φίλες μου είπαν να πάρουν αυτό το target group όσον αφορά τα συναισθηματικά τους τουλάχιστον… Τι γίνεται όμως όταν ένα 20something girl μπλέκεται στον κόσμο των “μεγάλων” και οι αντίζηλες της ρίχνουν μερικές πενταετίες? Μπορεί να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων?

Τα 30 θεωρούνται ηλικία ορόσημο για πολλούς. Μερικοί δεν δίνουν ιδιαίτερη βαρύτητα βέβαια, άλλοι πάλι θεωρούν πως, επειδή άλλαξε το πρώτο ψηφίο στον αριθμό της ηλικίας τους, ήρθε η ώρα να αλλάξουν και κάποια πράγματα στη ζωή τους. Έτσι είναι πολύ πιθανό να ταλαιπωρεί κανείς το μυαλουδάκι του κατά διαστήματα με ερωτήματα του τύπου «τώρα εγώ πρέπει να αρχίσω να νοικοκυρεύομαι σιγά-σιγά ή μπορώ να συνεχίζω την (ενδεχομένως) ξέφρενη ζωή που έκανα ως τώρα? Μπορώ να νταραβερίζομαι με μικρούλες και να περνάω τον καιρό μου με bimbo ή πρέπει να βρω “το λιμάνι” μου και να αράξω επιτέλους, να κάνω και εκείνα τα εγγόνια που πρέπει κάποια στιγμή να κάνω?? Ποιο “πρέπει” να είναι το target group μου πλέον? 20something girls ή Ms. 30?»

Σε αυτά τα ερωτήματα θα επιχειρήσω να απαντήσω, κυρίως από τη σκοπιά των 20something girls, γιατί για να είμαι ειλικρινής, οι περισσότερες φίλες μου δεν έχουν πατήσει τα –αντα ακόμα. Διευκρινίζω ότι οι “απαντήσεις” δεν αποτελούν κανόνες, ούτε αντιπροσωπεύουν απαραίτητα όλες τις κοπέλες αυτής της ηλικίας, προς αποφυγή παρεξηγήσεων.

Κατ’ αρχάς, μια κοπέλα στην ηλικία π.χ. των 25 μπορεί να είναι εξίσου γυναίκα με κάποια μεγαλύτερη της, πχ. 30+. Μπορεί να μην έχει πάρει τη μισή πόλη και να μην έχει την περιβόητη εμπειρία της Ms. 30, σίγουρα όμως έχει περισσότερη όρεξη και φρεσκάδα, είναι πιο ανοιχτή, έχει περισσότερη και καλύτερη διάθεση και είναι definitely πιο παιχνιδιάρα.

Επιπλέον, το νεαρό της ηλικίας της δε σημαίνει κιόλας ότι είναι ανώριμη ή δεν ξέρει τι θέλει και τι της γίνεται. Θεωρητικά μια γυναίκα σε αυτή την ηλικία έχει τελειώσει με ενδεχόμενες σπουδές κτλ., έχει βρει κάποιο χώρο εργασίας, ενώ ένας συνομήλικός της είναι πολύ πιθανό να μην έχει τελειώσει καν με τις στρατιωτικές του υποχρεώσεις. Το γεγονός ότι πχ. ένας 30άρης μπορεί να την περνάει κατά αρκετά χρόνια δε συνεπάγεται και χάσμα σε νοητικό/ πνευματικό επίπεδο. Γυναίκες αυτής της ηλικίας μπορούν να κατανοήσουν και να συμπαρασταθούν εξίσου καλά στις διάφορες φάσεις και δυσκολίες που μπορεί να αντιμετωπίζει κάποιος, όπως οι συνομήλικές του.

Ένα ακόμα “+” του να σχετίζεται κάποιος με κορίτσια αυτής της ηλικίας είναι -νομίζω- το γεγονός ότι μπορεί να εφαρμόσει το “ευέλικτο πρόγραμμα”. Ναι, τώρα υπάρχει και στις σχέσεις εκτός από τις τράπεζες... What do I mean by that? Όταν γνωρίσει κάποιος μια τόσο νεαρή γυναίκα μπορεί να ξεκινήσει κάτι πολύ πιο χαλαρά σε σχέση με κάποια 30+. Μπορεί δηλαδή να αποτελέσει ένα ακόμα θήραμά του, μπορεί όμως να αποτελέσει μακροπρόθεσμα και “το λιμάνι” του, αν ταιριάξουν και τα βρουν μεταξύ τους, χωρίς να υπάρχει αυτή η αόρατη πίεση όταν η παρτενέρ είναι -άντα+. Όπως είπε και ένας γνωστός μου «αυτά τα αστεράκια είναι επενδύσεις για το μέλλον» lol… lol? Χμμ… βασικά, on second thought, μήπως μέσω μιας τέτοιας σχέσης νιώθει πιο νέος και ο άλλος κατά βάθος?? Αναρωτιέμαι τώρα εγώ…
Από την άλλη πάλι, όπως μου είπε και ένας άλλος γνωστός μου, αυτές οι επενδύσεις έχουν και κάποιο ρίσκο, γιατί αν δεν τις χειριστείς σωστά μπορεί να τις καρπωθεί και να τις χαρεί άλλος, ενώ εσύ έχεις δουλέψει σκληρά για να τις φτάσεις σε ένα άλφα επίπεδο.. Νομίζω όμως ότι αυτό είναι λογικό να συμβαίνει ειδικά στο χρηματιστήριο των σχέσεων, όπου είναι καθαρά θέμα ανθρώπων, συμπεριφορών και χειρισμών..

Ένα μεγάλο(?) “-“ και παράπονο που ανέφεραν αρκετοί της “3ης ηλικίας” (εξ αιτίας του 3 στην αρχή :Ρ) αναφορικά με τις γυναίκες αυτές είναι στον τομέα του sex. Οι περισσότερες -κατά τα λεγόμενά τους- δεν πρόκειται να το κάνουν από το πρώτο ραντεβού μαζί τους. Εκεί που ο άλλος θέλει “να μπει στο ψητό” η άλλη μπορεί να τον αφήσει “ατάιστο” και για 4-5 ραντεβού. Αν έχει πέσει σε extreme περίπτωση μπορεί και για παραπάνω. Η Ms. 30+ πάλι θα προχωρήσει χωρίς ενδοιασμούς αμέσως προς τέρψιν και των δύο.

But is that good or bad if you look a little bit closer?? Προσωπικά θεωρώ πως οι 30+ γυναίκες έχουν απενοχοποιήσει αυτό τον τομέα στο μυαλό τους, γι αυτό και δεν έχουν πρόβλημα να προχωρήσουν άμεσα. Ξέρουν ότι αργά ή γρήγορα -εφόσον το θέλουν και οι δύο- θα καταλήξουν εκεί, οπότε δεν υπάρχει λόγος να το ζαλίζουν το θέμα. Άλλωστε είναι πολύ πιθανό να “φοβούνται” τον ανταγωνισμό και επειδή, ως γνωστόν, δεν υφίσταται σχέση με κάποιον αν δεν κάνεις πρώτα σεξ μαζί του, ποιός ο λόγος να το καθυστερείς? Μπορεί να ταιριάζεις σε όλα, αν δεν ταιριάζεις όμως εκεί ..

Δε μπορώ βέβαια να αντισταθώ και σε ένα ερώτημα που μου γεννήθηκε με αφορμή τα λόγια ενός άλλου γνωστού μου επί του θέματος: «δεν υπάρχει γυναίκα άνω των 30 που κάνει απλώς sex με κάποιον που γνώρισε και της άρεσε. Υπάρχουν απλά γυναίκες που παραδέχονται ότι ψάχνονται να παντρευτούν και άλλες που το ελπίζουν και το ποθούν χρησιμοποιώντας όλα τα όπλα τους, χωρίς όμως να το εκφράζουν». Άρα μήπως οι γυναίκες αυτές βλέπουν κάθε καινούρια γνωριμία σαν μια ευκαιρία για το dream come true ή έστω στιγμιαίας χαράς και απόλαυσης που δεν πρέπει να μείνει ανεκμετάλλευτη??

Οι “μικρές” από την άλλη σίγουρα δεν έχουν απομυθοποιήσει την όλη διαδικασία, λειτουργούν πολύ περισσότερο εγκεφαλικά φοβούμενες -κλασικά- το Υπερεγώ της κοινωνίας και θέτοντας σε δεύτερη μοίρα την προσωπική τους απόλαυση. Άπαξ όμως και γίνει η αρχή -συνήθως- δεν έχουν να ζηλέψουν κάτι από τις προαναφερθείσες κυρίες. Άσε που είναι και πολύ πιο πρόθυμες και ανοιχτές σε νέες προτάσεις, ιδέες και πειραματισμούς…

Anyway, για να μην καταλήξει sex blog ή girlish το blogακι μου, και επειδή έγραψα ήδη ένα ολόκληρο κατεβατό, λέω να περάσω στον επίλογο, λέγοντας απλώς πως ο χρόνος είναι μια ανθρώπινη εφεύρεση. Ένας άνθρωπος δεν καθορίζεται ούτε κρίνεται από την ηλικία του μόνο αλλά από τις πράξεις και τις κινήσεις του. Από την άλλη πάλι τα πάντα είναι θέμα γούστου και περί ορέξεως κολοκυθόπιτα.. Κάντε ό, τι θέλετε, αρκεί να το κάνετε συνειδητά... Εγώ το χρέος μου σαν αμπελοφιλόσοφος το έκανα και αυτή τη φορά. Ελπίζω να σας άρεσε guys και να μη σας φάνηκαν τελείως αρλούμπες όσα έγραψα τελικά… That s all for now. To be continued... :D

Οι άντρες προτιμούν τις… ξανθιές;;;

Ένα θέμα που έχουμε θίξει σε αρκετές συζητήσεις τον τελευταίο καιρό είναι το τι προτιμούν οι άντρες να έχουν στο πλευρό τους. Βλέπουμε αρκετούς φίλους μας να διαλύουν -για εμάς τους τρίτους- υγιείς σχέσεις και να αφήνονται στο έλεος και τον τραμπουκισμό της επόμενης, να χωρίζουν κοπέλες συμπαθείς σε όλους για ξινές, χαμηλού επιπέδου και αντιπαθητικές… Σε μια εποχή που όλοι αναζητούν σαν καρφίτσα στα άχυρα τον πρίγκιπα και την πριγκίπισσα πόσο δύσκολο είναι να τον/την εκτιμήσουν όταν τον/την βρουν;; και τελικά τι λέει ο ορισμός της πριγκίπισσας;;;

Ένας γνωστός μου είπε πως η ιδανική γυναίκα ξέρει πότε να εμφανίζεται και πότε να εξαφανίζεται. Ένας άλλος πάλι είπε πως αρκεί να σου κάνει το «κλικ», όλα τα άλλα είναι τελείως υποκειμενικά. Άλλοι φίλοι μου singles σε αυτή την ερώτηση μου παραθέσανε μια ολόκληρη λίστα με τα προσόντα της «τέλειας συντρόφου». Υπήρχαν αρκετές ομοιότητες στις λίστες τους, το χαρακτηριστικό όμως που κέντρισε περισσότερο το ενδιαφέρον και με έβαλε σε σκέψεις είναι το «Έξυπνη»: να μπορεί να μοιραστεί και δυο προβληματισμούς ο άλλος μαζί της, να μπορεί να σταθεί και σε μια σοβαρή συζήτηση χωρίς να πετάξει κοτσάνες και να τον εκθέσει.

Τώρα θα μου πείτε γιατί στάθηκα σε αυτό και όχι σε κάποιο άλλο χαρακτηριστικό;! Επειδή σκεπτόμενη τα άτομα αυτά και κάνοντας ένα flash back σε συντρόφους που είχαν κατά διαστήματα συνειδητοποίησα ότι μάλλον κοροϊδεύουν τον εαυτό τους…

But why am I saying that? What am I trying to say???
Η «θεωρία μου» -αν μπορώ να το πω έτσι- είναι ότι boyz, μην έχετε αυταπάτες και ψευδαισθήσεις ότι θέλετε πραγματικά έξυπνες κοπέλες στο πλευρό σας. Από την πείρα μου και το κοινωνικό μου περιβάλλον έχω καταλήξει στο συμπέρασμα ότι ναι μεν θέλετε έξυπνες κοπέλες πλάι σας όχι όμως και too intelligent.. Είναι στη φύση σας να θέλετε να σας θαυμάζουν κατά βάθος οι σύντροφοι σας και να νιώθετε «ανώτεροί» τους. Στην πραγματικότητα, για κάποιο λόγο φοβάστε τις πολύ έξυπνες, σας δημιουργούν ανασφάλειες και, ως γνωστόν, η ανασφάλεια είναι γυναικείο χαρακτηριστικό.

Σίγουρα σας γοητεύει περισσότερο στην αρχή μια τέτοια γυναίκα, μόλις φύγει όμως ο πρώτος ενθουσιασμός, αρχίζετε να αναρωτιέστε για το αν σας αξίζει κάτι τέτοιο ή αν το αντέχετε όλο αυτό στην τελική. Επομένως ανάμεσα στο brilliant mind (όχι ότι το συναντάμε και συχνά στις μέρες μας, αλλά λέμε τώρα για να γίνει αισθητή η αντίθεση) και το απλώς intelligent επιλέγετε το δεύτερο, για να έχετε και το κεφαλάκι σας ήσυχο μελλοντικά. Οπότε σταματήστε να παραμυθιάζετε τον εαυτό σας ότι ψάχνετε και καλά για μυαλό και προσέξτε λίιγο παραπάνω την (επόμενη) επιλογή σας…

Υ.Γ: προς αποφυγή παρεξηγήσεων και παρερμηνεύσεων, δεν γκρινιάζω προσωπικά σε αυτό το κείμενο.. Αντιπροσωπεύει ένα μεγαλούτσικο ποσοστό γυναικών η παραπάνω διαπίστωση. Και για να μη με πουν και φεμινίστρια, θα ακολουθήσει κείμενο και για τις γυναίκες πολύ σύντομα. Γιατί πάνω από όλα είναι ένα δίκαιο blog… :P

Οι άνδρες δεν κλαίνε (;;;)

Σε έναν θεωρητικά ανδροκρατούμενο κόσμο, την εποχή της γυναίκας και των gay, πόσο αδύναμος μπορεί να θεωρηθεί ένας άνδρας που εκφράζει τους προβληματισμούς και τις φοβίες του;;;

Καθώς κουβέντιαζα τις προάλλες με ένα φίλο μου περί σχέσεων ανάμεσα στα δύο φύλα τα μονοπάτια της συζήτησης μας οδήγησαν στον παραπάνω προβληματισμό. Έχω ακούσει από μικρή πολλές φορές ότι οι άνδρες δεν κλαίνε, οι άνδρες είναι πάντα δυνατοί, οι άνδρες μπλα μπλα μπλα… Μεγαλώνοντας συνειδητοποίησα ότι αυτό δε συμβαίνει πάντα… Πολλοί ακολουθούν αυτόν τον κανόνα, επειδή έτσι τους το έχουν περάσει, άλλοι πάλι για να μην αποτελέσουν εξαίρεση στον κανόνα και χαρακτηριστούν… Εγώ από τη μεριά μου -όπως και αρκετές άλλες γυναίκες- αναρωτιόμαστε γιατί συμβαίνει αυτό και κατά πόσον τελικά θεωρείτε ότι «κρύβετε επιτυχώς» αυτά τα πράγματα.

Το ότι αρκετοί δεν μιλάτε π.χ. για προβλήματα και διλήμματα που μπορεί να αντιμετωπίζετε στον επαγγελματικό σας χώρο, στο οικογενειακό ή φιλικό περιβάλλον σας δεν θα πει ότι δεν υπάρχουν ή ότι εμείς δεν καταλαβαίνουμε ότι κάαατι τρέχει. Επίσης όταν περνάτε τη φάση σας ή όταν αρχίζουν αμφιβολίες και προβληματισμοί για τη σχέση σας του τύπου «τραβάει/ δεν τραβάει/ τη θέλω ή ξενέρωσα» μπορεί να μην σας κάνουμε κάποια νύξη αμέσως, αυτό όμως δε θα πει πως δεν αντιλαμβανόμαστε το πρόβλημα –απλώς επιλέγουμε να σας δώσουμε το χρόνο σας.

Προσωπικά θεωρώ πως εάν θέλει κάποιος να έχει μια υγιή σχέση θα πρέπει να μοιράζεται τα πάντα με τη σύντροφό του και να μην κρατάει τέτοια πράγματα για τον εαυτό του σκεπτόμενος μη χαλάσει την εικόνα «ΤΟΥ ΑΝΤΡΑ» που έχει η άλλη γι αυτόν. Βoyz, ακόμα και αν δεν μιλάτε ξέρουμε πότε έχετε τις μαύρες σας, πότε μπορεί να φοβάστε ή ακόμα και να τρέμετε για κάτι και ναι, δεν μας πειράζει… Το ξέρουμε ότι είστε απλοί άνθρωποι και εσείς όπως και εμείς και ειλικρινά εκτιμούμε πολύ περισσότερο αυτούς που μας ανοίγονται και μοιράζονται πράγματα μαζί μας από αυτούς που είναι στρείδια και εγκλωβισμένοι στην εικόνα του «άντρα». Ξεκολλήστε λίγο τα μυαλουδάκια σας, relax your bodies και μη φοβάστε να δεθείτε και λιγάκι με τον άλλο, δεν είναι τόσο τρομερό. Άσε που μέσω μιας ειλικρινούς συζητήσεως μπορεί να λυθούν πολλά θέματα, από γελοία ως πολύ σοβαρά.

Οι άντρες κλαίνε και οι σωστές γυναίκες το εκτιμούν όταν συμβαίνει αυτό ιδιαίτερα.. εκτός και αν κλαίνε βέβαια για την κατσαρίδα που μόλις αντίκρισαν στη γωνία του δωματίου…

Ο μονόλογος ενός μικρού παρατηρητή… (ή μήπως είναι παραλήρημα τελικά;;;)

Τελείωσα το προηγούμενο κείμενό μου με μια ερώτηση, λέγοντας πως αποτελούσε ταυτόχρονα την αρχή ενός κύκλου ερωτήσεων και προβληματισμών τόσο δικών μου όσο και φίλων μου: Γιατί, λοιπόν, γκρινιάζουμε για τη ρουτίνα και την εξέλιξη των πραγμάτων σήμερα, ενώ δεν κάνουμε προσωπικά κάτι για να αλλάξει αυτό!;!;

Η ερώτηση αυτή μπορώ να πω πως αφορά πολλούς τομείς της κοινωνικής και προσωπικής μας ζωής. Είναι τόσο πολλοί οι τομείς, τα «προβλήματα» και τα ερωτήματα που έχουμε που δεν ξέρω από πού να αρχίσω και πώς να τα αναπτύξω όσο πιο σωστά και αντιπροσωπευτικά γίνεται. I ll give it a try anyway…

Lets begin… Σχετικά με τον τρόπο διασκέδασης και την καθ’ αυτή διασκέδαση, ακούω πολλούς να λένε πως δε βγαίνουν, ενώ θα το ήθελαν (ανεξάρτητα από οικονομικές κρίσεις κτλ. έτσι;) είτε επειδή δεν έχουν την κατάλληλη παρέα είτε επειδή δεν έχουν το απαραίτητο κίνητρο και διάθεση. Και εγώ αναρωτιέμαι γιατί;!; Γιατί κάθονται τόσοι άνθρωποι μόνοι τους σπίτια τους και αποχαυνώνονται στις τηλεοράσεις και τους υπολογιστές αντί να βγαίνουν έξω με τους φίλους τους ή να μαζεύονται σε σπίτια; Θα μου πείτε ότι δεν έχετε χρόνο να πάτε ως το φίλο σας με το τέλος της μέρας σας ή ότι είστε κουρασμένοι, αυτή όμως η καραμέλα είναι που έχει κάνει έτσι τα πράγματα. Και έστω ότι είναι όντως έτσι, γιατί τότε δεν γνωρίζουμε το γείτονα του διπλανού/πάνω/κάτω διαμερίσματος -που δεν μένει και μακριά- και δεν ανταλλάζουμε ούτε ένα χαιρετισμό αν τον πετύχουμε στο ασανσέρ; Γιατί έχει αποξενωθεί και απομονωθεί σήμερα τόσο ο κόσμος; Τι ακριβώς φοβάται στον άλλον;; Τι θα του κάνει πια;;;

Στο χέρι του καθενός μας είναι να αλλάξει αυτή η κατάσταση. Η μουρμούρα από μόνη της δε θα φέρει καμία αλλαγή. Τολμήστε να πάρετε τηλέφωνο εκείνο το φίλο σας που όλο λέτε ότι θα πάρετε αλλά πάντα ‘κάτι τυχαίνει’ ή ντρέπεστε να τον πάρετε επειδή έχουν περάσει αιώνες από την τελευταία συνομιλία σας. Μπορεί να θέλει να κάνει το ίδιο και αυτός και να διστάζει για τους ίδιους λόγους. Χτυπήστε στο γείτονα από δίπλα (ανεξάρτητα από το αν είναι κούκλος ή όχι- για να σας προλάβω εγώ έχω γειτόνισσα και γίναμε και καλές φίλες) και ζητήστε κάτι χωρίς να φοβάστε, πείτε έστω μια καλημέρα στους υπόλοιπους ένοικους αν τους πετύχετε, πιάστε κουβέντα σε όποιον από αυτούς συναντάτε συχνά, δεν είναι κακό να είστε ευγενικοί και φιλικοί ούτε κοστίζει κάτι…

Τώρα που πήρα φόρα λέω να περάσω και σε ένα άλλο τομέα, τον αισθηματικό -κλασικά. Νομίζω ότι δεν θα κάνω λάθος, αν πω ότι υπάρχουν πααααάααρα πολλοί άνθρωποι μόνοι τους εκεί έξω. Έτσι βλέπω τουλάχιστον στον περίγυρό μου. Δεν θα Αναφερθώ όμως στον περίγυρο. Σαν αμπελοφιλόσοφος που είμαι θα γενικεύσω και θα θέσω 3128477304731024 ερωτήματα και πάλι… Πώς περιμένουν, λοιπόν, οι singles να κάνουν γνωριμίες αν δεν κυκλοφορήσουν και δεν γνωρίσουν άτομα στον πραγματικό κόσμο;; είπαμε, το internet/ facebook/ zoo κτλ. είναι ένας τρόπος επικοινωνίας με τους άλλους, μπορείς να μιλάς με φίλους, συμμαθητές ανά πάσα στιγμή και ναι, μπορείς να κάνεις και «ενδιαφέρουσες» γνωριμίες ή να βοηθήσεις μια γνωριμία να εξελιχτεί γρηγορότερα σε κάτι άλλο, δε νομίζω όμως ότι θα πρέπει να βασιζόμαστε σε αυτά. Γιατί τολμούμε σήμερα να βγαίνουμε ραντεβού με άτομα που γνωρίζουμε από το internet και δεν τολμούμε να γνωρίσουμε και να βγούμε με κάποιον που μας αρέσει στη δουλειά, το bar κλπ.;;; Γιατί πρέπει κοινοί γνωστοί και φίλοι να μας δώσουν πληροφορίες για κάποιον/-α προκειμένου να βγούμε μαζί του/της και δεν έχουμε πρόβλημα να εμπιστευτούμε και να πούμε οτιδήποτε με τις γνωριμίες μας από το internet;;; Γιατί προτιμούν οι περισσότεροι τα πληκτρολόγια από την eye contact; Και βασικά.. τι απέγιναν τα ραντεβού στις μέρες μας;;; Αν δεν πάρει ο καθένας τον κολλητό/-ή μαζί του/της δεν βγαίνει πλέον με κάποιον.. Τη θέση του ρομαντισμού και του ενθουσιασμού έχει πάρει πλέον η καχυποψία και η ανασφάλεια. Γιατί όμως;; Τι φοβόμαστε ή αποφεύγουμε όλοι εμείς πια;;

Προσωπικά θα πρότεινα να αφήσουμε όλοι εμείς τους ναρκισσισμούς, τους εγωκεντρισμούς και τους εγωισμούς στην άκρη για λίγο και να πάψουμε να βάζουμε τον εαυτούλη μας πάνω από όλα, γιατί έτσι δεν θα καταφέρουμε να συνυπάρξουμε με κανέναν. Επίσης λίγη αυτογνωσία δε θα έβλαπτε. Σίγουρα θέλουμε όλοι το καλύτερο για τον εαυτό μας, γιατί δεν κοιτάζουμε όμως τι πραγματικά αξίζουμε και εμείς οι ίδιοι να έχουμε στο πλευρό μας. Δεν υπάρχει λόγος να κρυβόμαστε πίσω από μια οθόνη για να είμαστε ο εαυτός μας, όπως και δεν υπάρχει λόγος να παριστάνουμε κάτι άλλο από αυτό που είμαστε όταν πάμε να προσεγγίσουμε κάποιον. Είμαι σίγουρη ότι οι περισσότεροι είμαστε πολύ καλύτεροι όταν είμαστε απλώς ο εαυτός μας και δεν προσπαθούμε να μας λανσάρουμε σαν το καλύτερο προϊόν της αγοράς. Δε χρειάζονται εξυπνάδες και κομπασμοί ούτε τα τρελά λόγια. Αρκούν μερικές ειλικρινείς κινήσεις. Κανείς δεν παραμυθιάζεται στις μέρες μας. Εκτός και αν το θέλει βέβαια...

Μπορεί σε μερικούς να φανούν μπούρδες όσα ανέφερα μόλις τώρα, αν το καλοσκεφτείτε όμως νομίζω ότι θα βρείτε κάποιες αλήθειες. Αυτό που θα σας συμβούλευα λοιπόν είναι για αρχή να βγαίνετε όσο πιο συχνά μπορείτε με τους φίλους και τους γνωστούς σας και να μη διστάζετε να κάνετε νέες γνωριμίες. Επιπλέον, όταν δείτε κάτι που να σας κινεί το ενδιαφέρον μην αντιστέκεστε. Πάρτε βαθιές ανάσες, ανασκουμπωθείτε και πηγαίνετε να δείξετε τον υπέροχο εαυτό σας. Τι και αν δεν τον/την ξέρετε και δεν έχετε κοινούς γνωστούς, τι και αν πιστεύετε ότι είναι too much για εσάς, τι και αν φάτε τα μούτρα σας στην τελική, τι πειράζει;; Αν δεν δοκιμάσεις δεν μπορείς να ξέρεις και είμαι σίγουρη ότι είναι προτιμότερο να μετανιώνεις για κάτι που έκανες παρά για κάτι που δεν τόλμησες ποτέ. Εξάλλου (εδώ θα δανειστώ ατάκα από τηλεοπτικό σποτ) «Και αν σου κάτσειιι;;;» (το «Σου αλλάζει τη ζωή» θα ήταν ωραίο, δε συμβαίνει όμως πάντα και για αυτό μπαίνει στη συγκεκριμένη παρένθεση… )

Μας ήρθε πάλι το Καρναβάλι!!!!

Τσικνοπέμπτη σήμερα και για μια ακόμη φορά διακρίνω ένα ξενέρωμα στα άτομα της ηλικίας μου και πάνω… Βασικά, για να είμαι ειλικρινής, το ξενέρωμα είναι γενικότερο… Ακόμα και τα μαθητούδια που επέστρεφαν από τα σχολεία τους σήμερα δεν ήταν χαρούμενα και ντυμένα αποκριάτικα, όπως συνηθίζαμε ως πρόπερσι που τελειώσαμε το λύκειο… Τι έγινε παίδες;; Μας χτύπησε η οικονομική κρίση σε όλα τα επίπεδα πλέον ή “απλώς” βαριόμαστε να κάνουμε το οτιδήποτε;;

Μη μου πείτε ότι μεγαλώσατε, έχετε καλύτερα πράγματα να κάνετε, σκοτούρες, είστε κουρασμένοι κτλ., γιατί νομίζω ότι μια καθημερινή μπορείτε να βγείτε να πάτε μια βολτούλα για ένα ποτάκι με την παρέα σας και να κάνετε κάτι διαφορετικό αλλάζοντας παραστάσεις... Αλλάξτε λίγο τη ρουτίνα σας βρεεεεε… Έχετε καταλήξει να βγαίνετε μια φορά την εβδομάδα και δυσανασχετείτε ακόμα και τότε, ενώ είναι στάνταρ η παρέα και ο προορισμός… Why don t you try something different???

Ένα άλλο θέμα που θα ήθελα να θίξω –μετά από παρότρυνση και φίλων- είναι αυτό των αποκριάτικων στολών. Τι θέλω να πω με αυτό;; τα τελευταία χρόνια όλο και περισσότεροι άντρες ντύνονται γυναίκες τις απόκριες. Γιατί όμως;;; Μπορεί να μου το εξηγήσει κάποιος;; επειδή είναι οικονομική σαν λύση, εφόσον θα δανειστούν ρούχα από μαμάδες, φίλες, γιαγιάδες κτλ., επειδή είναι κρυφτοgay και βρίσκουν αφορμή να εκφραστούν, επειδή το βρίσκουν τόοοσο αστείο πια;;; whyy;;;

Από την άλλη πάλι οι γυναίκες, λες και τις έχουν μαντρωμένες και περιορισμένες όλο το χρόνο, επιλέγουν συνήθως πολύυυ sexy και εκκεντρικές στολές τύπου “νοσοκόμα”, “γατούλα”, “τιγρίτσα” για να προκαλέσουν τα αντρικά βλέμματα για μια ακόμη φορά. Οι περισσότερες δυστυχώς το βλέπουν ψηλοανταγωνιστικό ακόμα και αυτό πλέον. Ποια θα είναι η πιο ακαταμάχητη, η πιο όμορφη, λες και πρόκειται για διαγωνισμό ομορφιάς και πρόκλησης. ΈΛΕΟΣ ladies…

Πού είναι οι εποχές που έβγαιναν αμέριμνοι, χαρούμενοι οι άνθρωποι τις απόκριες, ντυμένοι χταπόδια, κοκκινοσκουφίτσες, power rangers, salormoon, πριγκίπισσες, ντομάτες, γουρουνάκια κτλ. και πειράζανε τους άλλους δρόμους χωρίς φόβο παρεξηγήσεως;;; χωρίς κομπλεξισμούς και νταβατζηλίκια;;

Προσωπικά θεωρώ ότι ποτέ δεν είναι κάποιος too busy ή μεγάλος για να ντυθεί αποκριάτικα ή να μπει στο mood των ημερών αυτών. Και για να προλάβω μερικούς θα σας πω, ότι οι γονείς μου ντύνονται ακόμα και τώρα αποκριάτικα και πηγαίνουν σε αντίστοιχα party και γιορτές. Δεν σας λέω να ξεχυθείτε στους δρόμους και να κάνετε σαν τους τρελούς -ειδικά αν δεν σας βγαίνει με τίποτα να το κάνετε- σας προκαλώ όμως να αναλογιστείτε γιατί σας διακατέχει αυτός ο ωχαδερφισμός σε οποιαδήποτε γιορτή, πανηγύρι κτλ. και γιατί, ενώ γκρινιάζετε για τη ρουτίνα και την εξέλιξη των πραγμάτων σήμερα, δεν κάνετε προσωπικά κάτι για να αλλάξει αυτό!;!;

Με αφορμή την ερώτηση αυτή θα μπορούσα να ξεκινήσω έναν άλλο κύκλο ερωτήσεων και προβληματισμών, αλλά θα το αφήσω για το επόμενο κειμενάκι μου. Sooo… to be continued… πολύ σύντομα κιόλας... :)

Το χρονικό μιας εξέτασης!

Πριν λίγες ημέρες είχαν την ευκαιρία (??) να εξεταστούν μέσω ΑΣΕΠ 59.277 απόφοιτοι ΑΕΙ και ΤΕΙ διεκδικώντας μια από τις 4.721 θέσεις που είχαν προκηρυχθεί. Σε ορισμένους κλάδους, π.χ. Δάσκαλοι, οι υποψήφιοι δεν πρέπει να αγχώνονται ιδιαίτερα για το αν θα καταφέρουν να «τρυπώσουν» στο δημόσιο, αφού αντιστοιχεί από μια θέση στον καθένα. Σε άλλους κλάδους πάλι, π.χ. Γυμναστές, μια «θεσούλα» σε ένα οποιοδήποτε δημόσιο σχολείο φαντάζει πιο δύσκολη και από το να κερδίσουν στο ΛΟΤΤΟ, αν αναλογιστεί κανείς ότι αντιστοιχεί μία στους 127…

Ένας από τους εξεταζόμενους ήμουν και εγώ. Όσοι δεν με γνωρίζετε προσωπικά μάθετε πως είμαι ένα κορίτσι 23 ετών, απόφοιτός Γερμανικής Φιλολογίας του Α.Π.Θ και ευελπιστώ ως το φθινόπωρο να τελειώσω και το μεταπτυχιακό μου στην ίδια σχολή. Τα ποσοστά στον κλάδο μας ήταν 1:10. Αρκετά καλά δηλαδή. Θα πείτε τώρα «γιατί μας τα λέει αυτά τώρα; Who cares?». Το αναφέρω απλώς επειδή ανάλογα με την ηλικία και τον κλάδο που ανήκει ο καθένας διαφέρουν και οι απόψεις του επί του θέματος.

Anyway, περνώντας από την όλη διαδικασία του ΑΣΕΠ και κάνοντας ένα mini-flashback μου γεννιούνται πολλά ερωτήματα, προβληματισμοί και απορίες που θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας. Ίσως να πάρω και μερικές απαντήσεις εννοείται.

Το κυριότερο από όλα είναι ο σκοπός, ο λόγος και το σκεπτικό με το οποίο διεξάγονται οι εξετάσεις αυτές. What do I mean by that? Ως γνωστόν οι απόφοιτοι μαθητές των λυκείων δίνουν πανελλήνιες εξετάσεις προκειμένου να περάσουν σε κάποια σχολή. Βγαίνοντας από αυτή τη σχολή, αναρωτιέμαι, γιατί θα πρέπει να ξαναεξεταστούν σε όσα διδάχτηκαν εκεί; Είναι σα να μην αναγνωρίζει το κράτος την «αξία του πτυχίου» που παίρνει κάθε φοιτητής. Γιατί δηλαδή να εξετάζεται και πάλι σε πράγματα που υποτίθεται ότι έχει μάθει, κατέχει και έχει εξεταστεί σε προπτυχιακό επίπεδο; Είναι σα να μην αναγνωρίζεται η επάρκεια και η δουλειά που γίνεται μέσα στα πανεπιστήμια. Και εάν όντως βγαίνουν άτομα από αυτές τις σχολές που δεν θα ανταπεξέλθουν επαρκώς στις απαιτήσεις του αντίστοιχου επαγγέλματος, γιατί δεν φροντίζουν να κάνουν κάτι μέσα στις σχολές προκειμένου να αντιμετωπιστεί αυτή η κατάσταση;

Βέβαια ο ΑΣΕΠ είναι σίγουρα προτιμότερος σε σύγκριση με την επετηρίδα που υπήρχε παλιότερα, γιατί δίνει την ευκαιρία και σε εμάς τους νέους να διεκδικήσουμε μια θέση στο δημόσιο ανεξάρτητα από τη χρονολογία που πήραμε το πτυχίο μας και το βαθμό του. Θεωρητικά πάντα ο καλύτερος παίρνει τη θέση, αν και καθηγήτρια μου που έχει βάλει και θέματα σε εξετάσεις ΑΣΕΠ είπε πως: οι εξετάσεις αυτές δε γίνονται για να αναδειχθούν οι καλύτεροι αλλά για να κοπούν 1400 άτομα…Από την άλλη μεριά πάλι γιατί να μοριοδοτούνται επιπλέον όσοι έχουν παιδιά κτλ. ανεξάρτητα από το γραπτό τους; είναι δώρο άδωρον για όλους τους υπόλοιπους… Σίγουρα έχουν μεγαλύτερη ανάγκη για «άμεση» επαγγελματική αποκατάσταση αυτά τα άτομα, δεν θα έπρεπε όμως οι εξετάσεις αυτές να γίνονται επί ίσοις όροις; Ό, τι γράψει ο καθένας και may the best man win που λένε και οι Άγγλοι…

Ένα άλλο θέμα που με προβληματίζει είναι αν και κατά πόσο αδιάβλητο είναι πια το ΑΣΕΠ και άρα κατά πόσο αξίζει να αγχώνεται κανείς; Αλλά και γενικά αν αξίζει όλη αυτή η ψυχοσωματική πίεση που βιώνει ένας υποψήφιος κατά την περίοδο της προετοιμασίας του, όποια και αν είναι αυτή. Κάποιος που διαβάζει και προετοιμάζεται καιρό πριν την εξέταση αγχώνεται, επειδή θέλει να αμειφθούν οι κόποι του, θέλει να πετύχει. Κάποιος που δε διαβάζει αγχώνεται και πάλι, επειδή ακριβώς δεν διαβάζει ενώ θα έπρεπε και μπορεί και να το ήθελε αλλά να μην έχει χρόνο γι αυτό. Και αυτός εννοείται πως θέλει να πετύχει ή μάλλον περισσότερο να σταθεί τυχερός και να γράψει πολύ καλά χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια.

Όπως και να έχει το θέμα είναι γιατί τελικά σε αυτό το κράτος, ενώ έχουμε φτάσει στον 21ο αιώνα και ενώ στις υπόλοιπες χώρες σχεδόν εκλείπουν οι δημόσιοι υπάλληλοι και φορείς, εμείς αναζητούμε ακόμα να «βολευτούμε» στο δημόσιο και θα κάναμε τα πάντα γι αυτό;; Γιατί αποτελεί μια θέση στο δημόσιο όνειρο ζωής τελικά;;
Μην μου αναφέρετε το σταθερό μισθό - θέση και την ασφάλιση σαν απάντηση. Αυτά μου είναι ήδη γνωστά. Είναι αυτοί όμως οι μοναδικοί λόγοι ή υπάρχουν και άλλοι άγνωστοι σε μένα;;;

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ!!! :Ρ :Ρ

Επειδή βγήκε η πολύαναμενόμενη προκήρυξη του ΑΣΕΠ για τις εξετάσεις των εκπαιδευτικών 2009 και δίνω στις 31.1 και 1.2 (μπαίνει καλάααα ο μήνας), θα πρέπει να διαβάσω λιγάκι… Οπότε ως τότε, δυστυχώς, δεν προβλέπεται κάποιο καινούριο κειμενάκι. Θα επανέλθω δριμύτερη το Φεβρουάριο. Και αυτό είναι απειλή….
Ως τότε να περνάτε καλά, διασκεδαστικά και δημιουργικά!!! Καλή επιτυχία και στην εξεταστική!!! Όοοσοι δίνετε τελικά και δεν έχετε καταλήψεις για μια ακόμη φορά…

Happy Birthday...!!!!!!

Φίλοι μου καλοί, καλοί μου φίλοι γεια σας, που έλεγε και ο Σεφερλής… :Ρ
Σκόπευα να αναρτήσω ένα κείμενο απόψε, ‘προέκυψε’ όμως κάτι, το οποίο έβγαλε στην επιφάνεια μια απορία που έχω εδώ και χρόνια και, επειδή δεν μπορώ να τη λύσω από μόνη μου, ήλπιζα να με βοηθούσατε εσείς λιγάκι… Εεε φανταστικοί αναγνώστες???

Σε λίγες μέρες, λοιπόν, έχω τα γενέθλιά μου (είπα να το αναφέρω, για να μην το ξεχάσετε… :Ρ ). Σήμερα όμως τα είχε ο γυμναστής μου, ο Χρήστος (Χρόνια πολλά Χρήστοοοο!!!!). Τον βρίσκω που λέτε στο γυμναστήριο, του δίνω τις ευχές μου, αλλά ο Chris δεν ήταν και τόσο ενθουσιασμένος. Λέτε να φταίνε τα ΑΝΤΑ?? Κατ’ εμέ δε θα έπρεπε, αλλά ποτέ δεν ξέρεις πώς το παίρνει ο καθένας…

Τον ρωτάω πώς θα περάσει τα γενέθλιά του, πώς και δεν του έδωσαν ρεπό για σήμερα και ουσιαστικά άφησε με τα λεγόμενά του να εννοηθεί κάτι του τύπου «εντάξει μωρέεε γενέθλια είναι, δεν είναι κάτι το σημαντικό. Δεν υπάρχει λόγος να το γιορτάσω, what s the big deal».

Τότε με χτύπησε σαν αστραπή η απορία που έχω κάθε φορά που συναντώ τέτοια άτομα: οκ guys, δεν αντιλέγω, κάθε φορά που έρχονται τα γενέθλιά μας, μας υπενθυμίζουν ότι έχουμε μεγαλώσει κατά ένα χρόνο. Γινόμαστε όμως παράλληλα και πλουσιότεροι σε εμπειρίες, γνώσεις, γνωριμίες, συναισθήματα, έρωτες, φιλίες και και και… Τι έγινε που προστέθηκε άλλος ένας χρόνος;;; Και γιατί δηλαδή να μην το γιορτάσω με τους φίλους μου, τη σχέση μου, τους γονείς μου;;; Δεν είναι λόγοι αυτοί;;;

Επιπλέον, σε αυτούς τους τόσο γρήγορους και περίεργους ρυθμούς που κινούμαστε καθημερινά, δεν είναι όμορφο να βρίσκεται που και που μια αφορμή για να γιορτάσουμε, να χαρούμε, να διασκεδάσουμε με έναν διαφορετικό τρόπο από το συνηθισμένο;;; Να υπάρχει μια ‘ειδική περίσταση’ που σπάει τη ρουτίνα τόσο της καθημερινότητας όσο και του συνηθισμένου τρόπου διασκέδασής μας;;;

Δεν είναι τα δώρα που κάνουν τη διαφορά, αλλά το αίσθημα της γιορτής, νομίζω, που κάνει ξεχωριστή μια τέτοια μέρα. Οκ, δεν είναι κάποιο extraordinary γεγονός τα γενέθλια θα μου πείτε, για να τα γιορτάσουμε. Θα ξανάρθουν του χρόνου. Αυτός όμως νομίζω πως δεν είναι σοβαρός λόγος… Προσωπικά, αν και δίνω ΑΣΕΠ σύντομα (;;;;;), σκοπεύω να βγω και να γιορτάσω τα γενέθλια μου με όσο το δυνατό καλύτερη παρέα, διάθεση και κέφι...

Αυτοί που περνάνε όμως μια τέτοια μέρα σα να μη συμβαίνει τίποτα, γιατί το κάνουν;;;; Μπορείτε να μου λύσετε την απορία;;; Please write your comments here έστω και ανώνυμα... :Ρ Thanks a lot... :D