Τσικνοπέμπτη σήμερα και για μια ακόμη φορά διακρίνω ένα ξενέρωμα στα άτομα της ηλικίας μου και πάνω… Βασικά, για να είμαι ειλικρινής, το ξενέρωμα είναι γενικότερο… Ακόμα και τα μαθητούδια που επέστρεφαν από τα σχολεία τους σήμερα δεν ήταν χαρούμενα και ντυμένα αποκριάτικα, όπως συνηθίζαμε ως πρόπερσι που τελειώσαμε το λύκειο… Τι έγινε παίδες;; Μας χτύπησε η οικονομική κρίση σε όλα τα επίπεδα πλέον ή “απλώς” βαριόμαστε να κάνουμε το οτιδήποτε;;
Μη μου πείτε ότι μεγαλώσατε, έχετε καλύτερα πράγματα να κάνετε, σκοτούρες, είστε κουρασμένοι κτλ., γιατί νομίζω ότι μια καθημερινή μπορείτε να βγείτε να πάτε μια βολτούλα για ένα ποτάκι με την παρέα σας και να κάνετε κάτι διαφορετικό αλλάζοντας παραστάσεις... Αλλάξτε λίγο τη ρουτίνα σας βρεεεεε… Έχετε καταλήξει να βγαίνετε μια φορά την εβδομάδα και δυσανασχετείτε ακόμα και τότε, ενώ είναι στάνταρ η παρέα και ο προορισμός… Why don t you try something different???
Ένα άλλο θέμα που θα ήθελα να θίξω –μετά από παρότρυνση και φίλων- είναι αυτό των αποκριάτικων στολών. Τι θέλω να πω με αυτό;; τα τελευταία χρόνια όλο και περισσότεροι άντρες ντύνονται γυναίκες τις απόκριες. Γιατί όμως;;; Μπορεί να μου το εξηγήσει κάποιος;; επειδή είναι οικονομική σαν λύση, εφόσον θα δανειστούν ρούχα από μαμάδες, φίλες, γιαγιάδες κτλ., επειδή είναι κρυφτοgay και βρίσκουν αφορμή να εκφραστούν, επειδή το βρίσκουν τόοοσο αστείο πια;;; whyy;;;
Από την άλλη πάλι οι γυναίκες, λες και τις έχουν μαντρωμένες και περιορισμένες όλο το χρόνο, επιλέγουν συνήθως πολύυυ sexy και εκκεντρικές στολές τύπου “νοσοκόμα”, “γατούλα”, “τιγρίτσα” για να προκαλέσουν τα αντρικά βλέμματα για μια ακόμη φορά. Οι περισσότερες δυστυχώς το βλέπουν ψηλοανταγωνιστικό ακόμα και αυτό πλέον. Ποια θα είναι η πιο ακαταμάχητη, η πιο όμορφη, λες και πρόκειται για διαγωνισμό ομορφιάς και πρόκλησης. ΈΛΕΟΣ ladies…
Πού είναι οι εποχές που έβγαιναν αμέριμνοι, χαρούμενοι οι άνθρωποι τις απόκριες, ντυμένοι χταπόδια, κοκκινοσκουφίτσες, power rangers, salormoon, πριγκίπισσες, ντομάτες, γουρουνάκια κτλ. και πειράζανε τους άλλους δρόμους χωρίς φόβο παρεξηγήσεως;;; χωρίς κομπλεξισμούς και νταβατζηλίκια;;
Προσωπικά θεωρώ ότι ποτέ δεν είναι κάποιος too busy ή μεγάλος για να ντυθεί αποκριάτικα ή να μπει στο mood των ημερών αυτών. Και για να προλάβω μερικούς θα σας πω, ότι οι γονείς μου ντύνονται ακόμα και τώρα αποκριάτικα και πηγαίνουν σε αντίστοιχα party και γιορτές. Δεν σας λέω να ξεχυθείτε στους δρόμους και να κάνετε σαν τους τρελούς -ειδικά αν δεν σας βγαίνει με τίποτα να το κάνετε- σας προκαλώ όμως να αναλογιστείτε γιατί σας διακατέχει αυτός ο ωχαδερφισμός σε οποιαδήποτε γιορτή, πανηγύρι κτλ. και γιατί, ενώ γκρινιάζετε για τη ρουτίνα και την εξέλιξη των πραγμάτων σήμερα, δεν κάνετε προσωπικά κάτι για να αλλάξει αυτό!;!;
Με αφορμή την ερώτηση αυτή θα μπορούσα να ξεκινήσω έναν άλλο κύκλο ερωτήσεων και προβληματισμών, αλλά θα το αφήσω για το επόμενο κειμενάκι μου. Sooo… to be continued… πολύ σύντομα κιόλας... :)
Friday, February 20, 2009
Wednesday, February 11, 2009
Το χρονικό μιας εξέτασης!
Πριν λίγες ημέρες είχαν την ευκαιρία (??) να εξεταστούν μέσω ΑΣΕΠ 59.277 απόφοιτοι ΑΕΙ και ΤΕΙ διεκδικώντας μια από τις 4.721 θέσεις που είχαν προκηρυχθεί. Σε ορισμένους κλάδους, π.χ. Δάσκαλοι, οι υποψήφιοι δεν πρέπει να αγχώνονται ιδιαίτερα για το αν θα καταφέρουν να «τρυπώσουν» στο δημόσιο, αφού αντιστοιχεί από μια θέση στον καθένα. Σε άλλους κλάδους πάλι, π.χ. Γυμναστές, μια «θεσούλα» σε ένα οποιοδήποτε δημόσιο σχολείο φαντάζει πιο δύσκολη και από το να κερδίσουν στο ΛΟΤΤΟ, αν αναλογιστεί κανείς ότι αντιστοιχεί μία στους 127…
Ένας από τους εξεταζόμενους ήμουν και εγώ. Όσοι δεν με γνωρίζετε προσωπικά μάθετε πως είμαι ένα κορίτσι 23 ετών, απόφοιτός Γερμανικής Φιλολογίας του Α.Π.Θ και ευελπιστώ ως το φθινόπωρο να τελειώσω και το μεταπτυχιακό μου στην ίδια σχολή. Τα ποσοστά στον κλάδο μας ήταν 1:10. Αρκετά καλά δηλαδή. Θα πείτε τώρα «γιατί μας τα λέει αυτά τώρα; Who cares?». Το αναφέρω απλώς επειδή ανάλογα με την ηλικία και τον κλάδο που ανήκει ο καθένας διαφέρουν και οι απόψεις του επί του θέματος.
Anyway, περνώντας από την όλη διαδικασία του ΑΣΕΠ και κάνοντας ένα mini-flashback μου γεννιούνται πολλά ερωτήματα, προβληματισμοί και απορίες που θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας. Ίσως να πάρω και μερικές απαντήσεις εννοείται.
Το κυριότερο από όλα είναι ο σκοπός, ο λόγος και το σκεπτικό με το οποίο διεξάγονται οι εξετάσεις αυτές. What do I mean by that? Ως γνωστόν οι απόφοιτοι μαθητές των λυκείων δίνουν πανελλήνιες εξετάσεις προκειμένου να περάσουν σε κάποια σχολή. Βγαίνοντας από αυτή τη σχολή, αναρωτιέμαι, γιατί θα πρέπει να ξαναεξεταστούν σε όσα διδάχτηκαν εκεί; Είναι σα να μην αναγνωρίζει το κράτος την «αξία του πτυχίου» που παίρνει κάθε φοιτητής. Γιατί δηλαδή να εξετάζεται και πάλι σε πράγματα που υποτίθεται ότι έχει μάθει, κατέχει και έχει εξεταστεί σε προπτυχιακό επίπεδο; Είναι σα να μην αναγνωρίζεται η επάρκεια και η δουλειά που γίνεται μέσα στα πανεπιστήμια. Και εάν όντως βγαίνουν άτομα από αυτές τις σχολές που δεν θα ανταπεξέλθουν επαρκώς στις απαιτήσεις του αντίστοιχου επαγγέλματος, γιατί δεν φροντίζουν να κάνουν κάτι μέσα στις σχολές προκειμένου να αντιμετωπιστεί αυτή η κατάσταση;
Βέβαια ο ΑΣΕΠ είναι σίγουρα προτιμότερος σε σύγκριση με την επετηρίδα που υπήρχε παλιότερα, γιατί δίνει την ευκαιρία και σε εμάς τους νέους να διεκδικήσουμε μια θέση στο δημόσιο ανεξάρτητα από τη χρονολογία που πήραμε το πτυχίο μας και το βαθμό του. Θεωρητικά πάντα ο καλύτερος παίρνει τη θέση, αν και καθηγήτρια μου που έχει βάλει και θέματα σε εξετάσεις ΑΣΕΠ είπε πως: οι εξετάσεις αυτές δε γίνονται για να αναδειχθούν οι καλύτεροι αλλά για να κοπούν 1400 άτομα…Από την άλλη μεριά πάλι γιατί να μοριοδοτούνται επιπλέον όσοι έχουν παιδιά κτλ. ανεξάρτητα από το γραπτό τους; είναι δώρο άδωρον για όλους τους υπόλοιπους… Σίγουρα έχουν μεγαλύτερη ανάγκη για «άμεση» επαγγελματική αποκατάσταση αυτά τα άτομα, δεν θα έπρεπε όμως οι εξετάσεις αυτές να γίνονται επί ίσοις όροις; Ό, τι γράψει ο καθένας και may the best man win που λένε και οι Άγγλοι…
Ένα άλλο θέμα που με προβληματίζει είναι αν και κατά πόσο αδιάβλητο είναι πια το ΑΣΕΠ και άρα κατά πόσο αξίζει να αγχώνεται κανείς; Αλλά και γενικά αν αξίζει όλη αυτή η ψυχοσωματική πίεση που βιώνει ένας υποψήφιος κατά την περίοδο της προετοιμασίας του, όποια και αν είναι αυτή. Κάποιος που διαβάζει και προετοιμάζεται καιρό πριν την εξέταση αγχώνεται, επειδή θέλει να αμειφθούν οι κόποι του, θέλει να πετύχει. Κάποιος που δε διαβάζει αγχώνεται και πάλι, επειδή ακριβώς δεν διαβάζει ενώ θα έπρεπε και μπορεί και να το ήθελε αλλά να μην έχει χρόνο γι αυτό. Και αυτός εννοείται πως θέλει να πετύχει ή μάλλον περισσότερο να σταθεί τυχερός και να γράψει πολύ καλά χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια.
Όπως και να έχει το θέμα είναι γιατί τελικά σε αυτό το κράτος, ενώ έχουμε φτάσει στον 21ο αιώνα και ενώ στις υπόλοιπες χώρες σχεδόν εκλείπουν οι δημόσιοι υπάλληλοι και φορείς, εμείς αναζητούμε ακόμα να «βολευτούμε» στο δημόσιο και θα κάναμε τα πάντα γι αυτό;; Γιατί αποτελεί μια θέση στο δημόσιο όνειρο ζωής τελικά;;
Μην μου αναφέρετε το σταθερό μισθό - θέση και την ασφάλιση σαν απάντηση. Αυτά μου είναι ήδη γνωστά. Είναι αυτοί όμως οι μοναδικοί λόγοι ή υπάρχουν και άλλοι άγνωστοι σε μένα;;;
Ένας από τους εξεταζόμενους ήμουν και εγώ. Όσοι δεν με γνωρίζετε προσωπικά μάθετε πως είμαι ένα κορίτσι 23 ετών, απόφοιτός Γερμανικής Φιλολογίας του Α.Π.Θ και ευελπιστώ ως το φθινόπωρο να τελειώσω και το μεταπτυχιακό μου στην ίδια σχολή. Τα ποσοστά στον κλάδο μας ήταν 1:10. Αρκετά καλά δηλαδή. Θα πείτε τώρα «γιατί μας τα λέει αυτά τώρα; Who cares?». Το αναφέρω απλώς επειδή ανάλογα με την ηλικία και τον κλάδο που ανήκει ο καθένας διαφέρουν και οι απόψεις του επί του θέματος.
Anyway, περνώντας από την όλη διαδικασία του ΑΣΕΠ και κάνοντας ένα mini-flashback μου γεννιούνται πολλά ερωτήματα, προβληματισμοί και απορίες που θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας. Ίσως να πάρω και μερικές απαντήσεις εννοείται.
Το κυριότερο από όλα είναι ο σκοπός, ο λόγος και το σκεπτικό με το οποίο διεξάγονται οι εξετάσεις αυτές. What do I mean by that? Ως γνωστόν οι απόφοιτοι μαθητές των λυκείων δίνουν πανελλήνιες εξετάσεις προκειμένου να περάσουν σε κάποια σχολή. Βγαίνοντας από αυτή τη σχολή, αναρωτιέμαι, γιατί θα πρέπει να ξαναεξεταστούν σε όσα διδάχτηκαν εκεί; Είναι σα να μην αναγνωρίζει το κράτος την «αξία του πτυχίου» που παίρνει κάθε φοιτητής. Γιατί δηλαδή να εξετάζεται και πάλι σε πράγματα που υποτίθεται ότι έχει μάθει, κατέχει και έχει εξεταστεί σε προπτυχιακό επίπεδο; Είναι σα να μην αναγνωρίζεται η επάρκεια και η δουλειά που γίνεται μέσα στα πανεπιστήμια. Και εάν όντως βγαίνουν άτομα από αυτές τις σχολές που δεν θα ανταπεξέλθουν επαρκώς στις απαιτήσεις του αντίστοιχου επαγγέλματος, γιατί δεν φροντίζουν να κάνουν κάτι μέσα στις σχολές προκειμένου να αντιμετωπιστεί αυτή η κατάσταση;
Βέβαια ο ΑΣΕΠ είναι σίγουρα προτιμότερος σε σύγκριση με την επετηρίδα που υπήρχε παλιότερα, γιατί δίνει την ευκαιρία και σε εμάς τους νέους να διεκδικήσουμε μια θέση στο δημόσιο ανεξάρτητα από τη χρονολογία που πήραμε το πτυχίο μας και το βαθμό του. Θεωρητικά πάντα ο καλύτερος παίρνει τη θέση, αν και καθηγήτρια μου που έχει βάλει και θέματα σε εξετάσεις ΑΣΕΠ είπε πως: οι εξετάσεις αυτές δε γίνονται για να αναδειχθούν οι καλύτεροι αλλά για να κοπούν 1400 άτομα…Από την άλλη μεριά πάλι γιατί να μοριοδοτούνται επιπλέον όσοι έχουν παιδιά κτλ. ανεξάρτητα από το γραπτό τους; είναι δώρο άδωρον για όλους τους υπόλοιπους… Σίγουρα έχουν μεγαλύτερη ανάγκη για «άμεση» επαγγελματική αποκατάσταση αυτά τα άτομα, δεν θα έπρεπε όμως οι εξετάσεις αυτές να γίνονται επί ίσοις όροις; Ό, τι γράψει ο καθένας και may the best man win που λένε και οι Άγγλοι…
Ένα άλλο θέμα που με προβληματίζει είναι αν και κατά πόσο αδιάβλητο είναι πια το ΑΣΕΠ και άρα κατά πόσο αξίζει να αγχώνεται κανείς; Αλλά και γενικά αν αξίζει όλη αυτή η ψυχοσωματική πίεση που βιώνει ένας υποψήφιος κατά την περίοδο της προετοιμασίας του, όποια και αν είναι αυτή. Κάποιος που διαβάζει και προετοιμάζεται καιρό πριν την εξέταση αγχώνεται, επειδή θέλει να αμειφθούν οι κόποι του, θέλει να πετύχει. Κάποιος που δε διαβάζει αγχώνεται και πάλι, επειδή ακριβώς δεν διαβάζει ενώ θα έπρεπε και μπορεί και να το ήθελε αλλά να μην έχει χρόνο γι αυτό. Και αυτός εννοείται πως θέλει να πετύχει ή μάλλον περισσότερο να σταθεί τυχερός και να γράψει πολύ καλά χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια.
Όπως και να έχει το θέμα είναι γιατί τελικά σε αυτό το κράτος, ενώ έχουμε φτάσει στον 21ο αιώνα και ενώ στις υπόλοιπες χώρες σχεδόν εκλείπουν οι δημόσιοι υπάλληλοι και φορείς, εμείς αναζητούμε ακόμα να «βολευτούμε» στο δημόσιο και θα κάναμε τα πάντα γι αυτό;; Γιατί αποτελεί μια θέση στο δημόσιο όνειρο ζωής τελικά;;
Μην μου αναφέρετε το σταθερό μισθό - θέση και την ασφάλιση σαν απάντηση. Αυτά μου είναι ήδη γνωστά. Είναι αυτοί όμως οι μοναδικοί λόγοι ή υπάρχουν και άλλοι άγνωστοι σε μένα;;;
Subscribe to:
Posts (Atom)
Posts
