Η μηχανή του χρόνου

Λένε ότι κατά την αλλαγή του χρόνου και την ημέρα των γενεθλίων συνηθίζουμε να κάνουμε απολογισμό της χρονιάς που μας άφησε. Τι κάναμε, τι δεν κάναμε, τι θα θέλαμε να είχαμε κάνει, τι ευκαιρίες πέρασαν ανεκμετάλλευτες, ποιες τις αρπάξαμε από τα μαλλιά και κυρίως τι σκοπεύουμε να κάνουμε τώρα που μεγαλώσαμε και ωριμάσαμε κατά ένα ακόμα έτος.

Και τα δύο γεγονότα συνηθίζουμε επίσης να τα γιορτάζουμε με διάφορα events και parties. Προσωπικά γιόρταζα ανέκαθεν με τρελό party και τα δύο. Φέτος όμως, πλησιάζοντας τα γενέθλια μου και πλέον στον απόηχό τους, μου γεννήθηκε το ερώτημα «(για)τί γιορτάζουμε ακριβώς (σε) αυτό το περίφημο birthday party;;;».

Ακόμα και η αναζήτηση στον παντογνώστη μάγο Google δεν μπόρεσε να με βοηθήσει. Ευτυχώς, μια συζήτηση με φίλους διαλεύκανε λίγο την υπόθεση (thanx guys). Ορισμένοι θεώρησαν ότι γιορτάζουμε το γεγονός ότι ζούμε ακόμα και το ότι τη συγκεκριμένη ημερομηνία πριν Χ χρόνια ήρθε στη γη ένα πλασματάκι που «αγγίζει την τελειότητα» –όπως λέει και ο φίλτατος Τόκος. Χμμμ, τελικά πρέπει να αγγίζουν μερικά δις άνθρωποι την τελειότητα, αν κρίνω από τη συχνότητα των birthday parties…

Άλλοι πάλι υποστήριξαν ότι τα parties αυτά δίνουν απλώς την ευκαιρία στον καθένα μας να έχει μια δική του ξεχωριστή ημέρα μέσα στο χρόνο, στην οποία θα είναι επίσημα το κεντρικό πρόσωπο και θα χαίρει ιδιαίτερης, θετικής προσοχής και αντιμετώπισης από τους φίλους και συγγενείς του για ένα 24ωρο τουλάχιστον. Η ημέρα αυτή είναι αφιερωμένη στον ξεχωριστό και μοναδικό εαυτό μας, έτσι για να νιώσουμε λίγο ιδιαίτεροι και εμείς βρε αδερφέ...

Ανάμεσα σε όλες αυτές τις γνώμες και θεωρίες η αμπελοφιλόσοφος σκέφτηκε και αναρωτιέται όμως τα εξής: μήπως εκτός από όοοολα τα παραπάνω γιορτάζουμε και το γεγονός ότι καταφέραμε να ανταπεξέλθουμε σε όλα όσα μας συνέβησαν τη χρονιά που πέρασε; Το ότι είμαστε πλουσιότεροι σε εμπειρίες και βιώματα; Το ότι βγήκαμε αλώβητοι, όσο μπορούμε τουλάχιστον, στη μάχη μας με το χρόνο και τις υποχρεώσεις μας και ότι με αφορμή αυτό το party και την ημέρα μηδενίζουμε το κοντέρ μας και ξεκινάμε ένα νέο κύκλο ονείρων, στόχων, φιλοδοξιών, προσδοκιών, και μαχών στο περίπλοκο παιχνίδι της ζωής μας;; Μήπως αυτός είναι ο τρόπος του χρόνου να μας χτυπήσει το προσωπικό μας καμπανάκι και να μας υπενθυμίσει ότι μαζί με το επιπλέον κεράκι στην τούρτα μας προστέθηκαν και άλλες υποχρεώσεις απέναντι στην οικογένειά, τη δουλειά, τους φίλους, τον ίδιο τον εαυτό μας;;

Από την άλλη, πόση σημασία μπορεί να έχει το μαγικό νούμερο της ηλικίας του κορμιού στην αέναη ψυχή μας;; Πόση σημασία μπορεί να έχει το επιπλέον κεράκι και πόσο μπορεί να επηρεάσει αυτό την ψυχολογία και την καθημερινότητά μας;; ως πριν λίγες ημέρες άλλωστε ήμασταν κατά ένα χρόνο μικρότεροι… ;p

Δεν ξέρω αν υπάρχουν απαντήσεις σε όλες αυτές τις ερωτήσεις και εφόσον υπάρχουν, αν και ποιος μπορεί να μας τις δώσει. Μάλλον είναι κρυμμένες στις αποσκευές του χρόνου και τις ανακαλύπτει ο καθένας μας σιγά-σιγά στις συζητήσεις με τον εαυτό του.

Κατ’ εμέ και τον Αϊνστάιν, ο χρόνος δεν υπάρχει. Είναι ανθρώπινη ανακάλυψη και εξυπηρετεί ανθρώπινες ανάγκες. Επομένως, είναι στο χέρι μας να τον εκμεταλλευτούμε, να τον αξιοποιήσουμε και να τον γιορτάσουμε όπως επιθυμούμε. Δε χρειαζόμαστε τα γενέθλιά μας για να μας αντιμετωπίσουν ή να νιώσουμε special, εφόσον μπορούμε να διεκδικήσουμε και να κερδίσουμε το δικαίωμα αυτό όλο το χρόνο, όλη τη ζωή μας. Στο χέρι μας είναι να μην εγκλωβιστούμε στο κελί του χρόνου. «Ο χρόνος πετάει. Από σένα εξαρτάται να είσαι ο πιλότος» (Robert Orben).

Ask me anything...

Για τυχόν ερωτήσεις, προτάσεις θεμάτων ή ό,τι άλλο σας απασχολεί και ψάχνετε απαντήσεις, μπορείτε να μας επισκεφθείτε και εδώ:

http://www.formspring.me/MarilynZoi

Το 3o σφηνάκιιιιι επιτέλουυυυυυυυυυυυυυς!!!!

Μου πήρε λίγο χρόνο παραπάνω για αυτή την ανάρτηση, αλλά επέστρεψα δριμύτερη και έτοιμη να μπω κατ’ ευθείαν στο ψητό, μιας και ήδη έχω χρονοτριβήσει πολύυυυυ…



(...) Εκείνη η εποχή ήταν κατά τη γνώμη μου η χρυσή εποχή της τηλεόρασης. Μόλις είχε εισβάλει στη ζωή μας με το δικό της μοναδικό και ξεχωριστό τρόπο, για να πάρει μια θέση στην καθημερινότητά μας. Μια μικρούυυλα θέση. Όχι σαν σήμερα που μονοπωλεί στις ζωές των παιδιών και τα αποχαυνώνει από τη βρεφική τους ηλικία, αποτρέποντας κάθε μορφή φυσικής δραστηριότητας και εκτόνωσης.

Τότε περίπου ξεκίνησαν και τα περισσότερα παιδάκια να σηκώνονται από τα χαράματα τις Κυριακές, για να δουν «παιδικά». Μπορεί όλη την εβδομάδα να σερνόμασταν τις πρώτες ώρες στο σχολείο, τις Κυριακές όμως δε χρειαζόμασταν ούτε ξυπνητήρια ούτε τίποτα. Πεταγόμασταν με τη μία από το κρεβάτι, ενώ οι γονείς μας κοιμόταν ακόμα και βλέπαμε τον Αστυνόμο Σαΐνη, το μικρό μου Πόνυ, τον Casper το φαντασματάκι και τους Ghostbusters και αναρωτιόμασταν πώς και δεν έχουν εντοπίσει ακόμα τον Casper..

Πολλές φορές όμως η tv έβαζε με τη σειρά όλα τα «αγορίστικα» κινούμενα σχέδια, όπως Dragonball, GI Joe, το ΗΕ-ΜΑΝ, το Batman και ό,τι άλλο υπήρχε σε man και τα κορίτσια βαριόταν μετά από 2 ώρες ανελέητων μαχών και βίας. Τότε ξεκινούσαν οι γνωστές «μάχες για το τηλεκοντρόλ»! Όποιος έχει αδέρφια και δεν έχει τσακωθεί τουλάχιστον 474924902840 φορές μαζί τους για το τηλεχειριστήριο είναι ή πολλά χρόνια μικρότερος από το αδερφάκι του, ή χαζός ή άτομο με γαϊδουρινή υπομονή ή απλά τυχερός, αφού θα είχαν σίγουρα πολλές τηλεοράσεις σπίτι τους..

Ομηρικοί καβγάδες θεωρώ πως έχουν γίνει και την ώρα που αποφάσιζε η μαμά μας ότι πρέπει να γράψουμε, να διαβάσουμε ή να κάνουμε κάτι μακριά από την τηλεόραση, προκειμένου να δει αυτή Ατίθασα Νιάτα, Δυναστεία, Ντάλλας ή Τόλμη και Γοητεία. Έχει γίνει χαμός στο σπίτι μας ουκ ολίγες φορές για αυτή την Καρολάιν… Ωραία γυναίκα by the way…



Σαφώς μερικά cartoons τα βλέπαμε όλοι ανεξαρτήτως φύλου, π.χ. τον Κabamaru, την Candy Candy, τα Χελωνονιτζάκια, το Muppet Show, το Sport Billy, τους Για μπα Ντα μπα Ντου Flinstones, τον Ten Ten, το Nils Holgersson, τη Φρουτοπία και του κουτιού τα παραμύθια.. Πολλοί από εμάς μάλιστα παίρναμε και ιδέες για σκανταλιές από το Ντένις τον Τρομερό, τα Ρακούνς και τον E.T. τον εξωγήινο. Χμμ.. νομίζω ότι πολλά αγόρια έβλεπαν και τα Νιτζάκια για να μαθαίνουν καινούριες κινήσεις που μπορεί να τους φαινόντουσαν χρήσιμες στον επόμενο καβγά τους.. Με τη δύναμη του Thunder Thunder Thundercats, των Transformers, των Power Rangers και τις υπερδυνάμεις της Sailormoon και των φιλενάδων της μπορώ να πω πως γεμίσαμε επίσης πολλά κυριακάτικα πρωινά των παιδικών μας χρόνων, ενώ άλλα τόσα απογεύματα παριστάναμε έναν από αυτούς τους ήρωες σε παιχνίδια με τους φίλους μας. Αρκετοί ήταν αυτοί που τους προτιμούσαν και στις αποκριάτικες στολές τους.. Γιατί τότε ντυνόμασταν ακόμα «νορμάλ» πράγματα τις απόκριες. Όχι όπως τώρα που μου ντύνονται νοσοκόμες και καμαριέρες από τα 10 τους, προσπαθώντας να σκανδαλίσουν οτιδήποτε κινείται σε απόσταση 5 μέτρων τουλάχιστον.. Μαθήτριά μου -πέμπτη δημοτικού- μου είπε ότι σκέφτεται να ντυθεί Πετρούλα στις απόκριες… Φανταστείτε…



Θα μου πείτε βέβαια πως ανάλογα με τα ερεθίσματα είναι και οι συμπεριφορές των παιδιών. Όταν σήμερα γυρίζουν από το σχολείο και βλέπουν όλες τις μεσημεριανές εκπομπές με τα βιζιτάκια, τα μοντέλα και τις τραγουδιάρες β΄ και γ΄ κατηγορίας τι να περιμένουμε?!?! Δεν έχουν τίποτα που να απευθύνεται καθαρά σε αυτούς και να αρμόζει στην ηλικία τους. Εμείς είχαμε ακόμα και «δικά μας» σίριαλ: το θρυλικό Carousel, τη Lassie που έχει δώσει το όνομά της σε κάθε κόλεϊ σκύλο που κυκλοφορεί, το Μικρό Σπίτι στο Λιβάδι, τα Παιχνίδια χωρίς Σύνορα, το ART ATTACK που το βλέπαμε και προσπαθούσαμε μετά να φτιάξουμε και εμείς κάτι αντίστοιχο με αυτά που είδαμε αλλά κάναμε συνεχώς πατάτες…

Μεγαλώνοντας αρχίσαμε να βλέπουμε και το Μαγκάιβερ, τους Παντρεμένους με παιδιά, το Baywatch με την πολυπόθητη για τα πλούσια εσωτερικά και ψυχικά χαρίσματα Πάμελα, τον Ιππότη της Ασφάλτου με τον «Κιτ», τους simpsons και τα Χτυποκάρδια στο Μπέβερλυ Χιλς. Έχει μείνει στην ιστορία αυτό το σίριαλ για το σενάριό του. Παίζει να το είχαν κάνει όλοι μεταξύ τους, κατά διαστήματα να είχαν πει και να είχαν κάνει τα χειρότερα σε βάρος των κολλητών τους, αλλάαα η φιλία ΦΙΛΙΑ!

Στις ιστορικές ταινίες, που πρέπει να έχουμε δει όλοι πάνω από 15 φορές τουλάχιστον, συγκαταλέγεται και το Karate Kid (αχ αχ ο Daniel son), το Home Alone (ακόμα και τώρα δεν περνάνε οι χριστουγεννιάτικες διακοπές αν δεν το παίξουν τα μισά κανάλια) και η μεγάλη των μπάτσων σχολή 1, 2, 3 κτλ. με τις γκάφες των wannabe αστυνομικών να μας κάνουν να δακρύζουμε από τα γέλια. Τα αγόρια θα έχουν δει εξίσου πολλές φορές και τις ταινίες του Τσάκι Τσαν, του Schwarzenegger, το Rambo 1, 2 κλπ.

Στις ταινίες- θρύλους δε θα μπορούσαν να μην ανήκουν και οι τηλεταινίες τύπου «Ρόδα, τσάντα και κοπάνα», «Κούλα, πολύ κωλόπαιδο ο Κυριάκος», the κόπανοι και άλλες με το Μουστάκα, τον Ψάλτη, τον Ταμτάκο κ.ά. σε πρωταγωνιστικούς ρόλους.



Μία παράγραφο ΠΡΕΠΕΙ να αφιερώσουμε και στις ελληνικές σειρές, που μεγάλωσαν όχι μόνο εμάς αλλά όπως πάνε και πολλές ακόμα γενιές.. Οι Απαράδεκτοι, οι Μεν και Δεν, το Ρετιρέ, της Ελλάδος τα παιδιά και ο ερωτύλος Ζάχος Δόγκανος είναι μόνο μερικές από τις σαπουνόπερες που άφησαν εποχή. Το Χάρρυ Κλύν show, το Πίτσι πίτσι με το Μήτση και οι Δέκα Μικροί Μήτσοι έχουν δώσει άλλο νόημα στη λέξη humor. Πολλοί προσπάθησαν να τους μιμηθούν και να τους φτάσουν από τότε αλλά…

Πολύ ασχοληθήκαμε όμως με την τηλεόραση και -όπως προείπα- τότε ασχολούμασταν και με πολλά άλλα πράγματα στην καθημερινότητά μας. Τα 80ies something ήταν επίσης η χρυσή εποχή του αθλητισμού στην Ελλάδα, αν δεν απατώμαι. Δεν ήταν τόσο φανατισμένοι -με την αρνητική έννοια πάντα- οι φίλαθλοι των ομάδων, ούτε παρατηρούνταν ακραία περιστατικά χουλιγκανισμού στα γήπεδα. Οι άνθρωποι υποστήριζαν την ομάδα τους, αλλά δεν τρελαίνονταν όταν έχανε από τον αντίπαλό της, ούτε έκαναν ζημιές, όπως συνέβαινε πριν λίγα χρόνια, ώσπου να πάρουν τα σημερινά δρακόντεια μέτρα ασφαλείας..

Τότε είδαμε τα πρώτα χρυσά μετάλλια σε Ολυμπιακούς αγώνες με την Βούλα -για την Ελλάδα ρε γαμώτο- Πατουλίδου και τον Πύρο Δήμα, ενώ τα αναβολικά δε θεωρούνταν δεδομένα για όσους έκαναν πρωταθλητισμό. Τότε δεν ήταν που κερδίσαμε με την ένδοξη ομάδα του Γιαννάκη, του Φασούλα και των άλλων παιδιών το Πανευρωπαϊκό?? Ακόμα το θυμόσαστε και συγκινείστε -εγώ δεν πολύσυγκινούμαι, για να είμαι ειλικρινής, γιατί ήμουν δεν ήμουν ενός έτους μπεμπουλίτσα..

Επίσης τότε ήταν στα φόρτε του το κατς, με τον αξέχαστο Hulk Hogan και τον Dollar Man, κούκλες και αυτοκόλλητα των οποίων μάζευαν αρκετοί. Μη μου πείτε ότι δεν έχετε προσπαθήσει -τουλάχιστον τα αγόρια- να μιμηθείτε κινήσεις τους, για να κάνετε κάτι το «αεροδυναμικό» την επόμενη φορά που θα πλακωνόσασταν με κάποιον, γιατί δε θα σας πιστέψω..



Χμμ, ακόμα και στους τσακωμούς μας όμως κάναμε καζούρα ο ένας στον άλλο.. Μετά από 10 λεπτά το είχαμε ξεχάσει, χωρίς να μας δημιουργούνται ψυχολογικά και ψυχοσωματικά τραύματα, όπως συμβαίνει σήμερα με τους emo, τους trendy και τους κάγκουρες. Άσε που τότε βασιζόμασταν «στα μπράτσα» μας και όχι σε «όπλα», όπως συμβαίνει σήμερα με τα μικρά που μέρα με τη μέρα μοιάζουν όλο και περισσότερο με τον Τζακ Αντεροβγάλτη..

Κλείνοντας το αφιέρωμα αυτό δε θα μπορούσα να μην κάνω έστω μια νύξη στο μεγάλο μπαμ που έγινε στο χώρο της μουσικής κατά τα 80ies- 90ies. Τότε αναδύθηκαν τα περισσότερα είδη μουσικής: pop, disco, metal, techno, punk, electronic, rave, τα πάντα όλα… Ήμασταν εκεί όταν εμφανίστηκαν -και όταν διαλύθηκαν βέβαια- τα πρώτα (boy)bands, όπως οι new kids on the block, οι a-ha, οι take that, οι backstreet boys, οι n sync, οι ace of base, οι army of lovers και το πρώτο girl band, τα Spice Girls!! Οι θαυμαστές τους ανά τον κόσμο μάζευαν από αυτοκόλλητα ως μαξιλάρια και παπλωματοθήκες με τις μορφές τους, ενώ το Mtv (και αυτό τότε «γεννήθηκε») μας ενημέρωνε για την παραμικρή τους κίνηση.



Οι fan της πιο alternative, rock και ενίοτε metal μουσικής γέμιζαν τα δωμάτια και τις ντουλάπες τους με αφίσες και t-shirts των scorpions, u 2, rolling stones, kiss, guns and roses, Metallica, Pink Floyd, Bon Jovi σε αντίθεση με τη σημερινή νεολαία που -κατ’ εμέ- δεν πωρώνεται τόσο με τη μουσική πια. Αν κρίνω και από τα δωμάτια των μαθητών μου, στην καλύτερη περίπτωση να έχουν μία αφίσα κρεμασμένη και αυτή από ό, τι πιο άκυρο μπορείτε να φανταστείτε.

Τότε άρχισαν να λάμπουν και δυο αστέρια στο χώρο της μουσικής: ο Michael Jackson και η Madonna! Ο πρώτος μας άφησε νωρίς (?) η δεύτερη όμως, αν και διανύει ήδη την πέμπτη δεκαετία της ζωής της, διατηρεί όχι μόνο το θρόνο της σαν βασίλισσα της ποπ, αλλά τσίμπησε και το τεκνάκι το Jesus προσφάτως –έτσι για να σκάσουν οι εχθροί της! Sorry, παρεκτράπηκα και το έριξα στα μεσημεριανά..

3 τραγούδια από τότε δεν πρόκειται ποτέ να ξεχάσω! Και να θέλω, δε μπορώ με τόοσες φορές που τα άκουσα στα party στο δημοτικό! το «Lambada» (είχαμε πάρει κ τις αντίστοιχες φουστίτσες τότε που ήταν στη μόδα –μη χάσουμε εμείς τα trendy girls από μικρά), το «Mr. Bombastic» και το «I m too sexy» έχουν γράψει τη δική τους, ξεχωριστή ιστορία, για μένα και την παρέα μου τουλάχιστον..

Χμμ, να αφιερώσω και μερικές γραμμές στους έλληνες τραγουδιστές που μεσουρανούσαν τότε?? Μπίγαλης, Πολίνα, Δάντης, Αλέξια, Άντελα Δημητρίου και Λευτέρης Πανταζής με Κατερίνα Στανίση και Γονίδη ήταν μερικοί από τους πρώτους διδάξαντες που μου έρχονται στο μυαλό! Βέβαια, αν δεν κάνω λάθος, προς το τέλος της δεκαετίας τα απόλυτα ποπ είδωλα ήταν ο –πες μου τι είσαι;;;- Κορκολής (τότε δεν ήξεραν ακόμα για τις «προτιμήσεις» του), Βίσση- Καρβέλας και ο Ρουβάς, παιδαρέλι ακόμα τότε!


Πω πωωωω… μόλις διαπίστωσα ότι το τρίτο σφηνάκι παίζει να έγινε shaker τόσο μεγάλο που είναι! Τι να κάνω όμως που είναι τόσο πολλές οι αναμνήσεις και τόσο λίγες και μικρές οι λέξεις μπροστά τους.. Μεγαλώνουμε και δεν καταλαβαίνουμε πώς περνάνε οι μέρες, οι εβδομάδες, τα χρόνια.. Όλα μου φαίνονται σαν χτες..

Σαν χτες δεν παίζαμε κρυφτό στις γειτονιές;;; 5, 10, 15, 20, 25, 30, 35… 100! Φτου και βγαίνω! Βγαίνω στον κόσμο των μεγάλων, των ενήλικων αν και νιώθω ακόμα παιδί! ΕΙΜΑΙ ΑΚΟΜΑ ΠΑΙΔΙ! Και χαίρομαι που μεγάλωσα εκείνη την εποχή.. την εποχή της αθωότητας, της παιδικότητας, του παιχνιδιού, της παρέας και της ανεμελιάς.. Πολλές φορές θέλω να γυρίσω πίσω το χρόνο και να ξαναζήσω μερικές από εκείνες τις στιγμές. Ξέρω όμως ότι δε γίνεται, οπότε.. είμαι απλώς ευγνώμων που τις έζησα και τις απήλαυσα.. Και συνεχίζω την πορεία μου στον κόσμο των μεγάλων νοσταλγώντας το παρελθόν και ατενίζοντας στο μέλλον…