-Όταν μεγαλώσω θέλω να γίνω τραγουδίστρια/ δασκάλα κτλ.
-Εγώ όταν μεγαλώσω θα γίνω ποδοσφαιριστής/ ραλίστας/ γιατρός κλπ.
-Εγώω.. όταν μεγαλώσω θα γίνωωω.. παππούς!!!
Πόσες φορές είχατε πει ή είχατε ακούσει αυτές τις ατάκες όταν ήσασταν μικροί (πριν 3-4 χρόνια δηλαδή..)??? Πόσοι φίλοι σας βιάζονταν να μεγαλώσουν, για να «αλλάξουν τον κόσμο»?? Αλήθεια, πόσα πράγματα σας έρχονται στο μυαλό σκεπτόμενοι εκείνες τις εποχές των αλανών, των γειτονιών και της τελευταίας -σχεδόν- απόλυτης παιδικότητας?
Σε όλα αυτά τα μικρά πραγματάκια που στιγμάτισαν την παιδική μας ηλικία είναι αφιερωμένο το παρόν κείμενο, έτσι, για να ταξιδέψει και κάπου αλλού ο νους μας τώρα που φθινοπωριάζει, έστω για λίγο..
Να ταξιδέψει σε εκείνες τις εποχές που με το που μύριζε άνοιξη, με το που μεγάλωνε η μέρα βγαίναμε στις γειτονιές και παίζαμε κρυφτό, κυνηγητό, μήλα, σκλαβάκια, σχοινάκι και κουτσό με τους φίλους μας. Παίρναμε τις κάρτες ΥΠΕΡΑΤΟΥ ή τα αυτοκόλλητα ΡΑΝΝΙΝΙ με τους ποδοσφαιριστές, σοκακεύαμε όλη μέρα με τα παιδιά και ανταλλάζαμε τα διπλά, για να γεμίσουμε το άλμπουμ μας πιο γρήγορα από τους άλλους. Πολλές φορές μάλιστα, αν κάποιο ήταν «σπάνιο» έπρεπε να δώσουμε πολλά αυτοκόλλητα για να αποκτήσουμε το πολυπόθητο. Και οι μπίλιες (αξέχαστες οι καραντάνες), οι τάπες και τα ταποβόλα ήταν στα φόρτε τους τότε. Παίζαμε ώωωρες ολόκληρες καθημερινά και κοιμόμασταν ευτυχισμένοι τα βράδια, όταν είχαμε κερδίσει στους «αγώνες» της ημέρας...
Όταν έμπαινε το καλοκαίρι για τα καλά πλέον, περιμέναμε με αγωνία τα διαλείμματα για να παίξουμε μακριά γαϊδούρα και μας έκαναν παρατήρηση οι καθηγητές, γιατί «θα σπάσουμε τη μέση μας» αν συνεχίζουμε έτσι, αλλά ποτέ δεν πάθαμε κάτι… Μετά το μάθημα δε, νομίζω πως δεν υπήρχε άτομο που δεν έπαιζε μπουγέλο στο προαύλιο. Συνήθως ξεκινούσε σαν πλάκα με τις μπουγελόφατσες και κατέληγε με «βουτιές» κάτω από τις βρύσες. Όσοι φορούσαν και τζινάκι πολλές φορές δεν μπορούσαν να περπατήσουν, τόσο βαριά που γινόταν τα ρούχα από το πολύ νερό.. Trend στο σχολείο έγιναν κάποια στιγμή τα γιο-γιο και τα τρελομπαλάκια, που τα πετούσαμε εκεί που στεκόμασταν και τα βρίσκαμε ένα τετράγωνο πιο κάτω... οι καθηγητές πάντα φρίκαραν και φοβόταν ότι «θα βγάλουμε κανένα μάτι με αυτά τα διαόλια». (Ωχ! Λέτε να κάνω και εγώ έτσι σε καμιά 10-20ετία??? )
Όταν καλοκαίριαζε για τα καλά και τελειώνανε και οι σχολικές μας υποχρεώσεις, πόσοι από εμάς δεν τσιμπουρώνονταν για εβδομάδες ολόκληρες στον παππού και τη γιαγιά για διακοπές? Είχαμε 2-3 μήνες διακοπές και απολαμβάναμε κάθε στιγμή τους, χωρίς οι γονείς μας να προσπαθούν να αξιοποιήσουν εποικοδομητικά κάθε λεπτό τους. Πηγαίναμε σε κατασκηνώσεις και μαθαίναμε εμπειρικά. Παίζαμε, γελούσαμε, τσακωνόμασταν και τα ξαναβρίσκαμε σε πέντε λεπτά, κάναμε σκανταλιές και ήμασταν ανέμελοι… Δεν πηγαίναμε καλοκαιρινά φροντιστήρια στα περισσότερα μαθήματα, όπως συνηθίζουν τώρα, χάνοντας όλο το καλοκαίρι, ούτε σε οργανωμένα camps που στοχεύουν καθαρά στη μάθηση και ρομποτοποίηση των μικρών..
Θα μου πείτε ότι τότε δεν είχε προχωρήσει πολύ η τεχνολογία. Εγώ θα πω πως ακόμα και όταν εμφανίστηκε το Game Boy, δεν κλειστήκαμε στο σπίτι. Το παίρναμε και τρέχαμε έξω να το μοιραστούμε με τους φίλους μας και να ανταλλάξουμε κασέτες, για να τερματίσουμε κι άλλα παιχνίδια. Ή αν βαριόμασταν τα πάντα παίρναμε τα ποδήλατα μας και πηγαίναμε βόλτες σε άλλες γειτονιές και ας μην ξέραμε το δρόμο ή τα παιδιά εκεί. Χαχ, πόσες φορές σας είχαν πει οι μαμάδες σας να μη βγαίνετε με το ποδήλατο στο δρόμο??? Και μας φωνάζανε 25 φορές να γυρίσουμε σπίτι και λέγαμε συνεχώς «ναι μαμά, σε λίγο» και περνούσαν ώρες ολόκληρες… Αλλά και πάλι, δεν τρελαίνονταν από την αγωνία τους για το αν θα γυρίσουμε σώοι, όπως τώρα. Υπήρχε μια αόρατη ασφάλεια. Ματώναμε τα γόνατα μας, γινόμασταν γυφτάκια από την κορυφή ως τα νύχια και συνεχίζαμε το παιχνίδι, δε μας ένοιαζε... Ανοίγαμε τα κεφάλια μας με τους πετροπόλεμους και δεν ψάχναμε το φταίχτη. Όλα περνούσαν με λίγα ράμματα και ιώδιο. Όχι όπως τώρα που κάνουν σαν υστερικοί μικροί- μεγάλοι με το παραμικρό…
Και όταν κάποια στιγμή έκαναν την guest εμφάνισή τους οι ψείρες σε κάποιον από την παρέα, δεν πανικοβληθήκαμε, ούτε τον κάναμε πέρα. Κάναμε ένα- δύο λουσιματάκια με ξύδι και ήμασταν jet. Βρωμούσαμε βέβαια λιγάκι την επόμενη μέρα, κάναμε όμως την πλακίτσα μας με τα «καινούρια» μας «κατοικίδια» και τέλος. Δεν τρέχαμε αμέσως στους γιατρούς..
Με τις βροχές ή το χειμώνα παίζαμε μπάσκετ και βόλεϊ με κάλτσες και μπαλόνια μέσα στο σπίτι και μας γκρίνιαζαν οι μαμάδες, επειδή θα σπάγαμε τα καλά βάζα και μας παρότρυναν να παίξουμε με τα Playmobil και τα LEGO, τους Φωτεινούλιδες, τους Ευχούλιδες και την Πατατο-οικογένεια, ενώ μας «δωροδοκούσαν» λέγοντάς μας πως αν θα είμαστε φρόνιμοι θα μας έχουν μια ωραία έκπληξη αργότερα ή ότι θα έχει γλυκάκι το απόγευμα και τις πιστεύαμε...
«Μεγάλοι» πια, στο Γυμνάσιο, πηγαίναμε στα "Ηλεκτρονικά" και παίζαμε Super Mario, Sonic, Mortal Kombat, Streetfighter, Pac Man , Tetris, ενώ μπορεί να είχαμε και στο σπίτι το Atari ή το NES/ Super Nintendo/ Mega Drive κτλ. Τότε νομίζω βγήκαν και τα walkman (λίγο αργότερα και τα discman) και ήταν πολύ cool όσοι περπατούσαν στο δρόμο έχοντας τα ακουστικά τους στα αυτιά. Τότε ξεκινήσαμε κιόλας τα παιχνίδια τύπου «θάρρος ή αλήθεια» ή «μπουκάλα» και χορέψαμε τα πρώτα μπλουζ στα διάφορα parties που πηγαίναμε σε σπίτια, όχι όπως τώρα που τα μαθαίνουν τα παιδιά από μικρά στους απρόσωπους παιδότοπους και τις πιτσαρίες…
Χμμ.. είπα πιτσαρίες και σα να μου ήρθε μια λιγουρίτσα… :Ρ
Λέω λοιπόν να σας αφήσω να πιείτε το σφηνάκι με την ησυχία σας, να τσιμπήσω και εγώ το κατιτίς μου.. Σε λίγο θα ετοιμάσω και το δεύτερο… :D
Posts
