Η μηχανή του χρόνου

Λένε ότι κατά την αλλαγή του χρόνου και την ημέρα των γενεθλίων συνηθίζουμε να κάνουμε απολογισμό της χρονιάς που μας άφησε. Τι κάναμε, τι δεν κάναμε, τι θα θέλαμε να είχαμε κάνει, τι ευκαιρίες πέρασαν ανεκμετάλλευτες, ποιες τις αρπάξαμε από τα μαλλιά και κυρίως τι σκοπεύουμε να κάνουμε τώρα που μεγαλώσαμε και ωριμάσαμε κατά ένα ακόμα έτος.

Και τα δύο γεγονότα συνηθίζουμε επίσης να τα γιορτάζουμε με διάφορα events και parties. Προσωπικά γιόρταζα ανέκαθεν με τρελό party και τα δύο. Φέτος όμως, πλησιάζοντας τα γενέθλια μου και πλέον στον απόηχό τους, μου γεννήθηκε το ερώτημα «(για)τί γιορτάζουμε ακριβώς (σε) αυτό το περίφημο birthday party;;;».

Ακόμα και η αναζήτηση στον παντογνώστη μάγο Google δεν μπόρεσε να με βοηθήσει. Ευτυχώς, μια συζήτηση με φίλους διαλεύκανε λίγο την υπόθεση (thanx guys). Ορισμένοι θεώρησαν ότι γιορτάζουμε το γεγονός ότι ζούμε ακόμα και το ότι τη συγκεκριμένη ημερομηνία πριν Χ χρόνια ήρθε στη γη ένα πλασματάκι που «αγγίζει την τελειότητα» –όπως λέει και ο φίλτατος Τόκος. Χμμμ, τελικά πρέπει να αγγίζουν μερικά δις άνθρωποι την τελειότητα, αν κρίνω από τη συχνότητα των birthday parties…

Άλλοι πάλι υποστήριξαν ότι τα parties αυτά δίνουν απλώς την ευκαιρία στον καθένα μας να έχει μια δική του ξεχωριστή ημέρα μέσα στο χρόνο, στην οποία θα είναι επίσημα το κεντρικό πρόσωπο και θα χαίρει ιδιαίτερης, θετικής προσοχής και αντιμετώπισης από τους φίλους και συγγενείς του για ένα 24ωρο τουλάχιστον. Η ημέρα αυτή είναι αφιερωμένη στον ξεχωριστό και μοναδικό εαυτό μας, έτσι για να νιώσουμε λίγο ιδιαίτεροι και εμείς βρε αδερφέ...

Ανάμεσα σε όλες αυτές τις γνώμες και θεωρίες η αμπελοφιλόσοφος σκέφτηκε και αναρωτιέται όμως τα εξής: μήπως εκτός από όοοολα τα παραπάνω γιορτάζουμε και το γεγονός ότι καταφέραμε να ανταπεξέλθουμε σε όλα όσα μας συνέβησαν τη χρονιά που πέρασε; Το ότι είμαστε πλουσιότεροι σε εμπειρίες και βιώματα; Το ότι βγήκαμε αλώβητοι, όσο μπορούμε τουλάχιστον, στη μάχη μας με το χρόνο και τις υποχρεώσεις μας και ότι με αφορμή αυτό το party και την ημέρα μηδενίζουμε το κοντέρ μας και ξεκινάμε ένα νέο κύκλο ονείρων, στόχων, φιλοδοξιών, προσδοκιών, και μαχών στο περίπλοκο παιχνίδι της ζωής μας;; Μήπως αυτός είναι ο τρόπος του χρόνου να μας χτυπήσει το προσωπικό μας καμπανάκι και να μας υπενθυμίσει ότι μαζί με το επιπλέον κεράκι στην τούρτα μας προστέθηκαν και άλλες υποχρεώσεις απέναντι στην οικογένειά, τη δουλειά, τους φίλους, τον ίδιο τον εαυτό μας;;

Από την άλλη, πόση σημασία μπορεί να έχει το μαγικό νούμερο της ηλικίας του κορμιού στην αέναη ψυχή μας;; Πόση σημασία μπορεί να έχει το επιπλέον κεράκι και πόσο μπορεί να επηρεάσει αυτό την ψυχολογία και την καθημερινότητά μας;; ως πριν λίγες ημέρες άλλωστε ήμασταν κατά ένα χρόνο μικρότεροι… ;p

Δεν ξέρω αν υπάρχουν απαντήσεις σε όλες αυτές τις ερωτήσεις και εφόσον υπάρχουν, αν και ποιος μπορεί να μας τις δώσει. Μάλλον είναι κρυμμένες στις αποσκευές του χρόνου και τις ανακαλύπτει ο καθένας μας σιγά-σιγά στις συζητήσεις με τον εαυτό του.

Κατ’ εμέ και τον Αϊνστάιν, ο χρόνος δεν υπάρχει. Είναι ανθρώπινη ανακάλυψη και εξυπηρετεί ανθρώπινες ανάγκες. Επομένως, είναι στο χέρι μας να τον εκμεταλλευτούμε, να τον αξιοποιήσουμε και να τον γιορτάσουμε όπως επιθυμούμε. Δε χρειαζόμαστε τα γενέθλιά μας για να μας αντιμετωπίσουν ή να νιώσουμε special, εφόσον μπορούμε να διεκδικήσουμε και να κερδίσουμε το δικαίωμα αυτό όλο το χρόνο, όλη τη ζωή μας. Στο χέρι μας είναι να μην εγκλωβιστούμε στο κελί του χρόνου. «Ο χρόνος πετάει. Από σένα εξαρτάται να είσαι ο πιλότος» (Robert Orben).

Ask me anything...

Για τυχόν ερωτήσεις, προτάσεις θεμάτων ή ό,τι άλλο σας απασχολεί και ψάχνετε απαντήσεις, μπορείτε να μας επισκεφθείτε και εδώ:

http://www.formspring.me/MarilynZoi

Το 3o σφηνάκιιιιι επιτέλουυυυυυυυυυυυυυς!!!!

Μου πήρε λίγο χρόνο παραπάνω για αυτή την ανάρτηση, αλλά επέστρεψα δριμύτερη και έτοιμη να μπω κατ’ ευθείαν στο ψητό, μιας και ήδη έχω χρονοτριβήσει πολύυυυυ…



(...) Εκείνη η εποχή ήταν κατά τη γνώμη μου η χρυσή εποχή της τηλεόρασης. Μόλις είχε εισβάλει στη ζωή μας με το δικό της μοναδικό και ξεχωριστό τρόπο, για να πάρει μια θέση στην καθημερινότητά μας. Μια μικρούυυλα θέση. Όχι σαν σήμερα που μονοπωλεί στις ζωές των παιδιών και τα αποχαυνώνει από τη βρεφική τους ηλικία, αποτρέποντας κάθε μορφή φυσικής δραστηριότητας και εκτόνωσης.

Τότε περίπου ξεκίνησαν και τα περισσότερα παιδάκια να σηκώνονται από τα χαράματα τις Κυριακές, για να δουν «παιδικά». Μπορεί όλη την εβδομάδα να σερνόμασταν τις πρώτες ώρες στο σχολείο, τις Κυριακές όμως δε χρειαζόμασταν ούτε ξυπνητήρια ούτε τίποτα. Πεταγόμασταν με τη μία από το κρεβάτι, ενώ οι γονείς μας κοιμόταν ακόμα και βλέπαμε τον Αστυνόμο Σαΐνη, το μικρό μου Πόνυ, τον Casper το φαντασματάκι και τους Ghostbusters και αναρωτιόμασταν πώς και δεν έχουν εντοπίσει ακόμα τον Casper..

Πολλές φορές όμως η tv έβαζε με τη σειρά όλα τα «αγορίστικα» κινούμενα σχέδια, όπως Dragonball, GI Joe, το ΗΕ-ΜΑΝ, το Batman και ό,τι άλλο υπήρχε σε man και τα κορίτσια βαριόταν μετά από 2 ώρες ανελέητων μαχών και βίας. Τότε ξεκινούσαν οι γνωστές «μάχες για το τηλεκοντρόλ»! Όποιος έχει αδέρφια και δεν έχει τσακωθεί τουλάχιστον 474924902840 φορές μαζί τους για το τηλεχειριστήριο είναι ή πολλά χρόνια μικρότερος από το αδερφάκι του, ή χαζός ή άτομο με γαϊδουρινή υπομονή ή απλά τυχερός, αφού θα είχαν σίγουρα πολλές τηλεοράσεις σπίτι τους..

Ομηρικοί καβγάδες θεωρώ πως έχουν γίνει και την ώρα που αποφάσιζε η μαμά μας ότι πρέπει να γράψουμε, να διαβάσουμε ή να κάνουμε κάτι μακριά από την τηλεόραση, προκειμένου να δει αυτή Ατίθασα Νιάτα, Δυναστεία, Ντάλλας ή Τόλμη και Γοητεία. Έχει γίνει χαμός στο σπίτι μας ουκ ολίγες φορές για αυτή την Καρολάιν… Ωραία γυναίκα by the way…



Σαφώς μερικά cartoons τα βλέπαμε όλοι ανεξαρτήτως φύλου, π.χ. τον Κabamaru, την Candy Candy, τα Χελωνονιτζάκια, το Muppet Show, το Sport Billy, τους Για μπα Ντα μπα Ντου Flinstones, τον Ten Ten, το Nils Holgersson, τη Φρουτοπία και του κουτιού τα παραμύθια.. Πολλοί από εμάς μάλιστα παίρναμε και ιδέες για σκανταλιές από το Ντένις τον Τρομερό, τα Ρακούνς και τον E.T. τον εξωγήινο. Χμμ.. νομίζω ότι πολλά αγόρια έβλεπαν και τα Νιτζάκια για να μαθαίνουν καινούριες κινήσεις που μπορεί να τους φαινόντουσαν χρήσιμες στον επόμενο καβγά τους.. Με τη δύναμη του Thunder Thunder Thundercats, των Transformers, των Power Rangers και τις υπερδυνάμεις της Sailormoon και των φιλενάδων της μπορώ να πω πως γεμίσαμε επίσης πολλά κυριακάτικα πρωινά των παιδικών μας χρόνων, ενώ άλλα τόσα απογεύματα παριστάναμε έναν από αυτούς τους ήρωες σε παιχνίδια με τους φίλους μας. Αρκετοί ήταν αυτοί που τους προτιμούσαν και στις αποκριάτικες στολές τους.. Γιατί τότε ντυνόμασταν ακόμα «νορμάλ» πράγματα τις απόκριες. Όχι όπως τώρα που μου ντύνονται νοσοκόμες και καμαριέρες από τα 10 τους, προσπαθώντας να σκανδαλίσουν οτιδήποτε κινείται σε απόσταση 5 μέτρων τουλάχιστον.. Μαθήτριά μου -πέμπτη δημοτικού- μου είπε ότι σκέφτεται να ντυθεί Πετρούλα στις απόκριες… Φανταστείτε…



Θα μου πείτε βέβαια πως ανάλογα με τα ερεθίσματα είναι και οι συμπεριφορές των παιδιών. Όταν σήμερα γυρίζουν από το σχολείο και βλέπουν όλες τις μεσημεριανές εκπομπές με τα βιζιτάκια, τα μοντέλα και τις τραγουδιάρες β΄ και γ΄ κατηγορίας τι να περιμένουμε?!?! Δεν έχουν τίποτα που να απευθύνεται καθαρά σε αυτούς και να αρμόζει στην ηλικία τους. Εμείς είχαμε ακόμα και «δικά μας» σίριαλ: το θρυλικό Carousel, τη Lassie που έχει δώσει το όνομά της σε κάθε κόλεϊ σκύλο που κυκλοφορεί, το Μικρό Σπίτι στο Λιβάδι, τα Παιχνίδια χωρίς Σύνορα, το ART ATTACK που το βλέπαμε και προσπαθούσαμε μετά να φτιάξουμε και εμείς κάτι αντίστοιχο με αυτά που είδαμε αλλά κάναμε συνεχώς πατάτες…

Μεγαλώνοντας αρχίσαμε να βλέπουμε και το Μαγκάιβερ, τους Παντρεμένους με παιδιά, το Baywatch με την πολυπόθητη για τα πλούσια εσωτερικά και ψυχικά χαρίσματα Πάμελα, τον Ιππότη της Ασφάλτου με τον «Κιτ», τους simpsons και τα Χτυποκάρδια στο Μπέβερλυ Χιλς. Έχει μείνει στην ιστορία αυτό το σίριαλ για το σενάριό του. Παίζει να το είχαν κάνει όλοι μεταξύ τους, κατά διαστήματα να είχαν πει και να είχαν κάνει τα χειρότερα σε βάρος των κολλητών τους, αλλάαα η φιλία ΦΙΛΙΑ!

Στις ιστορικές ταινίες, που πρέπει να έχουμε δει όλοι πάνω από 15 φορές τουλάχιστον, συγκαταλέγεται και το Karate Kid (αχ αχ ο Daniel son), το Home Alone (ακόμα και τώρα δεν περνάνε οι χριστουγεννιάτικες διακοπές αν δεν το παίξουν τα μισά κανάλια) και η μεγάλη των μπάτσων σχολή 1, 2, 3 κτλ. με τις γκάφες των wannabe αστυνομικών να μας κάνουν να δακρύζουμε από τα γέλια. Τα αγόρια θα έχουν δει εξίσου πολλές φορές και τις ταινίες του Τσάκι Τσαν, του Schwarzenegger, το Rambo 1, 2 κλπ.

Στις ταινίες- θρύλους δε θα μπορούσαν να μην ανήκουν και οι τηλεταινίες τύπου «Ρόδα, τσάντα και κοπάνα», «Κούλα, πολύ κωλόπαιδο ο Κυριάκος», the κόπανοι και άλλες με το Μουστάκα, τον Ψάλτη, τον Ταμτάκο κ.ά. σε πρωταγωνιστικούς ρόλους.



Μία παράγραφο ΠΡΕΠΕΙ να αφιερώσουμε και στις ελληνικές σειρές, που μεγάλωσαν όχι μόνο εμάς αλλά όπως πάνε και πολλές ακόμα γενιές.. Οι Απαράδεκτοι, οι Μεν και Δεν, το Ρετιρέ, της Ελλάδος τα παιδιά και ο ερωτύλος Ζάχος Δόγκανος είναι μόνο μερικές από τις σαπουνόπερες που άφησαν εποχή. Το Χάρρυ Κλύν show, το Πίτσι πίτσι με το Μήτση και οι Δέκα Μικροί Μήτσοι έχουν δώσει άλλο νόημα στη λέξη humor. Πολλοί προσπάθησαν να τους μιμηθούν και να τους φτάσουν από τότε αλλά…

Πολύ ασχοληθήκαμε όμως με την τηλεόραση και -όπως προείπα- τότε ασχολούμασταν και με πολλά άλλα πράγματα στην καθημερινότητά μας. Τα 80ies something ήταν επίσης η χρυσή εποχή του αθλητισμού στην Ελλάδα, αν δεν απατώμαι. Δεν ήταν τόσο φανατισμένοι -με την αρνητική έννοια πάντα- οι φίλαθλοι των ομάδων, ούτε παρατηρούνταν ακραία περιστατικά χουλιγκανισμού στα γήπεδα. Οι άνθρωποι υποστήριζαν την ομάδα τους, αλλά δεν τρελαίνονταν όταν έχανε από τον αντίπαλό της, ούτε έκαναν ζημιές, όπως συνέβαινε πριν λίγα χρόνια, ώσπου να πάρουν τα σημερινά δρακόντεια μέτρα ασφαλείας..

Τότε είδαμε τα πρώτα χρυσά μετάλλια σε Ολυμπιακούς αγώνες με την Βούλα -για την Ελλάδα ρε γαμώτο- Πατουλίδου και τον Πύρο Δήμα, ενώ τα αναβολικά δε θεωρούνταν δεδομένα για όσους έκαναν πρωταθλητισμό. Τότε δεν ήταν που κερδίσαμε με την ένδοξη ομάδα του Γιαννάκη, του Φασούλα και των άλλων παιδιών το Πανευρωπαϊκό?? Ακόμα το θυμόσαστε και συγκινείστε -εγώ δεν πολύσυγκινούμαι, για να είμαι ειλικρινής, γιατί ήμουν δεν ήμουν ενός έτους μπεμπουλίτσα..

Επίσης τότε ήταν στα φόρτε του το κατς, με τον αξέχαστο Hulk Hogan και τον Dollar Man, κούκλες και αυτοκόλλητα των οποίων μάζευαν αρκετοί. Μη μου πείτε ότι δεν έχετε προσπαθήσει -τουλάχιστον τα αγόρια- να μιμηθείτε κινήσεις τους, για να κάνετε κάτι το «αεροδυναμικό» την επόμενη φορά που θα πλακωνόσασταν με κάποιον, γιατί δε θα σας πιστέψω..



Χμμ, ακόμα και στους τσακωμούς μας όμως κάναμε καζούρα ο ένας στον άλλο.. Μετά από 10 λεπτά το είχαμε ξεχάσει, χωρίς να μας δημιουργούνται ψυχολογικά και ψυχοσωματικά τραύματα, όπως συμβαίνει σήμερα με τους emo, τους trendy και τους κάγκουρες. Άσε που τότε βασιζόμασταν «στα μπράτσα» μας και όχι σε «όπλα», όπως συμβαίνει σήμερα με τα μικρά που μέρα με τη μέρα μοιάζουν όλο και περισσότερο με τον Τζακ Αντεροβγάλτη..

Κλείνοντας το αφιέρωμα αυτό δε θα μπορούσα να μην κάνω έστω μια νύξη στο μεγάλο μπαμ που έγινε στο χώρο της μουσικής κατά τα 80ies- 90ies. Τότε αναδύθηκαν τα περισσότερα είδη μουσικής: pop, disco, metal, techno, punk, electronic, rave, τα πάντα όλα… Ήμασταν εκεί όταν εμφανίστηκαν -και όταν διαλύθηκαν βέβαια- τα πρώτα (boy)bands, όπως οι new kids on the block, οι a-ha, οι take that, οι backstreet boys, οι n sync, οι ace of base, οι army of lovers και το πρώτο girl band, τα Spice Girls!! Οι θαυμαστές τους ανά τον κόσμο μάζευαν από αυτοκόλλητα ως μαξιλάρια και παπλωματοθήκες με τις μορφές τους, ενώ το Mtv (και αυτό τότε «γεννήθηκε») μας ενημέρωνε για την παραμικρή τους κίνηση.



Οι fan της πιο alternative, rock και ενίοτε metal μουσικής γέμιζαν τα δωμάτια και τις ντουλάπες τους με αφίσες και t-shirts των scorpions, u 2, rolling stones, kiss, guns and roses, Metallica, Pink Floyd, Bon Jovi σε αντίθεση με τη σημερινή νεολαία που -κατ’ εμέ- δεν πωρώνεται τόσο με τη μουσική πια. Αν κρίνω και από τα δωμάτια των μαθητών μου, στην καλύτερη περίπτωση να έχουν μία αφίσα κρεμασμένη και αυτή από ό, τι πιο άκυρο μπορείτε να φανταστείτε.

Τότε άρχισαν να λάμπουν και δυο αστέρια στο χώρο της μουσικής: ο Michael Jackson και η Madonna! Ο πρώτος μας άφησε νωρίς (?) η δεύτερη όμως, αν και διανύει ήδη την πέμπτη δεκαετία της ζωής της, διατηρεί όχι μόνο το θρόνο της σαν βασίλισσα της ποπ, αλλά τσίμπησε και το τεκνάκι το Jesus προσφάτως –έτσι για να σκάσουν οι εχθροί της! Sorry, παρεκτράπηκα και το έριξα στα μεσημεριανά..

3 τραγούδια από τότε δεν πρόκειται ποτέ να ξεχάσω! Και να θέλω, δε μπορώ με τόοσες φορές που τα άκουσα στα party στο δημοτικό! το «Lambada» (είχαμε πάρει κ τις αντίστοιχες φουστίτσες τότε που ήταν στη μόδα –μη χάσουμε εμείς τα trendy girls από μικρά), το «Mr. Bombastic» και το «I m too sexy» έχουν γράψει τη δική τους, ξεχωριστή ιστορία, για μένα και την παρέα μου τουλάχιστον..

Χμμ, να αφιερώσω και μερικές γραμμές στους έλληνες τραγουδιστές που μεσουρανούσαν τότε?? Μπίγαλης, Πολίνα, Δάντης, Αλέξια, Άντελα Δημητρίου και Λευτέρης Πανταζής με Κατερίνα Στανίση και Γονίδη ήταν μερικοί από τους πρώτους διδάξαντες που μου έρχονται στο μυαλό! Βέβαια, αν δεν κάνω λάθος, προς το τέλος της δεκαετίας τα απόλυτα ποπ είδωλα ήταν ο –πες μου τι είσαι;;;- Κορκολής (τότε δεν ήξεραν ακόμα για τις «προτιμήσεις» του), Βίσση- Καρβέλας και ο Ρουβάς, παιδαρέλι ακόμα τότε!


Πω πωωωω… μόλις διαπίστωσα ότι το τρίτο σφηνάκι παίζει να έγινε shaker τόσο μεγάλο που είναι! Τι να κάνω όμως που είναι τόσο πολλές οι αναμνήσεις και τόσο λίγες και μικρές οι λέξεις μπροστά τους.. Μεγαλώνουμε και δεν καταλαβαίνουμε πώς περνάνε οι μέρες, οι εβδομάδες, τα χρόνια.. Όλα μου φαίνονται σαν χτες..

Σαν χτες δεν παίζαμε κρυφτό στις γειτονιές;;; 5, 10, 15, 20, 25, 30, 35… 100! Φτου και βγαίνω! Βγαίνω στον κόσμο των μεγάλων, των ενήλικων αν και νιώθω ακόμα παιδί! ΕΙΜΑΙ ΑΚΟΜΑ ΠΑΙΔΙ! Και χαίρομαι που μεγάλωσα εκείνη την εποχή.. την εποχή της αθωότητας, της παιδικότητας, του παιχνιδιού, της παρέας και της ανεμελιάς.. Πολλές φορές θέλω να γυρίσω πίσω το χρόνο και να ξαναζήσω μερικές από εκείνες τις στιγμές. Ξέρω όμως ότι δε γίνεται, οπότε.. είμαι απλώς ευγνώμων που τις έζησα και τις απήλαυσα.. Και συνεχίζω την πορεία μου στον κόσμο των μεγάλων νοσταλγώντας το παρελθόν και ατενίζοντας στο μέλλον…

Έφτασε και το δεύτερο σφηνάκι!!!

Μμμ… χτύπησα δύο Choco bloom -σταθερή αξία στα ντουλάπια μου από τότε που πήγαινα σχολείο ακόμα- και επανήλθα δριμύτερη .. Χμμμ, αλήθεια, τι τρώγαμε όταν ήμασταν παιδιά? Εσείς τρώγατε καραμελάκια ΡΕΖ ή εκείνα που τα έβαζες στο στόμα και ανατινάσσονταν?? Σοκοφρέτες Κουκου-ρουκου? Φάτσα Μπανάνα ή Φραουλοπατούσα? Για τα «κουρασάν» δε ρωτάω καν, γιατί είμαι σίγουρη, ότι οι περισσότεροι τσιμπάτε κανένα που και που ακόμα και σήμερα..
Άλλη μόδα της εποχής ήταν τα «τσιγάρα» του Αστερίξ, το σπανάκι του Ποπάυ, τα ζελεδάκια με τα χελωνονιτζάκια, οι τσίχλες Shock, STIMOROL, Brooklyn, Big Babol.. Μη μου πείτε ότι δεν κάνατε διαγωνισμούς με τα αδέρφια ή τους φίλους σας για το ποιος θα κάνει τη μεγαλύτερη φούσκα… Και τρώγαμε 2-3 τσίχλες μαζί και μετά μας πονούσαν τα σαγόνια (όχι του καρχαρία, έτσι?)..

Κάποια περίοδο μάλιστα είχαν και δώρο ψεύτικα τατουαζάκια και προσπαθούσαμε να τα κολλήσουμε στα χέρια και τα μπράτσα μας, ώστε να φαίνονται όσο το δυνατό πιο αληθινά.. Και τα Φουντούνια/ Δρακουλίνια/ Φοφίκο/ Πακοτίνια/ Πιτσίνια είχαν κατά διαστήματα τάπες και αυτοκόλλητα στις συσκευασίες τους και τα τρώγαμε αφού είχαμε βρει το δώρο μας, όπως με τα παγωτά Καραμπόλα, που τα ανοίγαμε πρώτα από κάτω και μετά τα δοκιμάζαμε. Αν μάλιστα δε μας άρεσε καμιά φορά το δωράκι που βρήκαμε, τρώγαμε το παγωτό με μισή καρδιά..

Μεγάλη ζημιά έχουν κάνει και τα μπισκότα Παπαδοπούλου. Τα παίρναμε, τα ανοίγαμε και τρώγαμε πρώτα τη σοκολάτα ή τη βανίλια και μετά το μπισκότο. Συχνά μάλιστα αρκούμασταν στη γέμιση και αφήναμε το μπισκότο μετά και μας γκρίνιαζαν οι μαμάδες…

Και οι γιαγιάδες όμως έπαιζαν σημαντικό ρόλο. Δε νομίζω να υπήρχε γιαγιά με εγγόνια -όσοι έχετε γιαγιά από χωριό τουλάχιστον- και να μην είχε καραμέλες γάλακτος ΚΟΚΟΣ, σαμάλι και λουκούμια ή βανίλια/ υποβρύχιο στα ντουλάπια της.. (Μια απορία που έχω όμως είναι, γιατί τρώνε λουκούμια και βανίλια τα παππούδια, αφού κολλάνε τόσο στα δόντια?) Ανεξάρτητα όμως από τα καλούδια που μας προσέφεραν, νομίζω πως ήταν πάντα κάτι το ιδιαίτερο η επίσκεψη και ο ύπνος στους παππούδες. Υπήρχε άλλη σχέση τότε συγκριτικά με σήμερα που τα μικρούλια τους κοιτάνε στα χέρια.. Βέβαια, έχουν αλλάξει πολύ και οι παππούδες σήμερα, αυτό όμως είναι ένα άλλο θέμα..

Χαχ.. εμένα μου άρεσε να κοιμάμαι στη γιαγιουλίτσα μου και επειδή έκανε να μένω ξύπνια παραπάνω και επειδή δε με πίεζε να πιω το γάλα μου. Αν και –τώρα που το ξανασκέφτομαι- μερικές φορές με καλοέπιανε με special treatment, αφού μου έβαζε να πιω Carnation, Dolca, Caotonic ή HEMO και ξέρετε πόσο δύσκολο είναι να αντισταθεί ένα παιδί σε σοκολατούχο γάλα.. Αν καθόμουν και το μεσημέρι μπορεί να πίναμε κ καμιά πορτοκαλαδίτσα ή coca cola που τότε την προσέφεραν οι γονείς μας σε "special" καταστάσεις συνήθως, π.χ. party, βαφτίσια, επισκέψεις, κυριακάτικα τραπέζια κτλ.

Μερικές φορές μπορεί να το παρακάναμε ή να τρώγαμε και να πίναμε διάφορα τέτοια το βράδυ και γκρίνιαζαν μετά οι δικοί μας, ότι θα μας πονέσει η κοιλιά ή ότι θα μας τρυπήσει το στομάχι και θα μας χαλάσουν τα δόντια.. Δε χάλασαν όμως… ;)

Χαχ.. πόσες φορές τσιμπούσαμε και στα κρυφά διάφορα και κρύβαμε τα σκουπιδάκια σε διάφορα άσχετα σημεία στο σπίτι, για να κρύψουμε τις αποδείξεις της ατασθαλίας μας και μετά τα έβρισκαν οι δικοί μας και ως δια μαγείας δεν ξέραμε ποτέ ποιος τα έφαγε.. :Ρ

Τώρα που το καλοσκέφτομαι, εκείνη την εποχή όμως δεν υπήρχαν παχύσαρκοι. Ίσως κάποιος από εμάς να ήταν χοντρός, αλλά αυτό ήταν όλο. Οι γονείς δεν το θεωρούσαν πρόβλημα, ούτε έτρεχαν σε διαιτολόγους και παιδοψυχολόγους, γιατί ήξεραν ότι θα δώσει μπόι ο «μπίλιας» τους ή μόλις ξανοίξει και πάλι ο καιρός θα βγει στις αλάνες και τις γειτονιές και θα τα «κάψει»..

Μερικοί γονείς μάλιστα έπαιρναν γι αυτό το λόγο και 1-2 νούμερα μεγαλύτερα ρούχα, γιατί δεν ήξεραν πόσο θα μεγαλώσουν τα καμάρια τους, είτε σε ύψος είτε σε φάρδος.. πόσοι από εσάς δεν έχετε φωτογραφίες με ρούχα που κολυμπάτε μέσα τους? καλά, για το στυλ τους δε θα μιλήσω, γιατί ως κάποια ηλικία μας έντυναν οι δικοί μας και έτσι ήμασταν στο έλεος τους. Γελάω όμως απίστευτα, όταν βλέπω φωτογραφίες από το δημοτικό και το γυμνάσιο/λύκειο. Στην πρώτη περίπτωση μας ψιλοέντυναν ακόμα οι δικοί μας, όπως νόμιζαν αυτοί ότι είναι καλύτερα για εμάς, στη δεύτερη περίπτωση προσπαθούσαμε να συνδυάσουμε οτιδήποτε ήταν στη μόδα, για να είμαστε πιο in και «τζιτζιλώνια» σε σχέση με τους υπόλοιπους συμμαθητές μας. Άλλοι το κατάφερναν επιλέγοντας τζινάκια LEVIS που τους έστρωναν ωραία, μπότες WEHRMACHT και μπουφάν FLY –τα τρία πιο trendy κομμάτια της εποχής τότε θα έλεγα-, άλλοι πάλι ήταν απλώς τραγελαφικοί σε αυτή τους την προσπάθεια.


Ανεξάρτητα από το ντύσιμο πάντως οι τσάντες POLO και PAXOS (και ξερός) ήταν σταθερές αξίες και συνόδευαν τα βήματα κάθε μαθητή, είτε ήταν «διακοσμημένες» με blanko και ανεξίτηλους μαρκαδόρους με ονόματα τραγουδιστών και φίλων, ρητών και στίχων είτε ήταν όπως είχαν βγει «από μαμά»..

Τώρα που είπα «από μαμά» παραλίγο να παραλείψω το απόλυτο «αξεσουάρ» όσων ήθελαν να κάνουν τη διαφορά στο σχολείο: το μηχανάκι! Το πολυπόθητο μηχανάκι -κυρίως για τα αγόρια- αποτελούσε αιτία λογομαχίας και τσακωμών σε πολλά νοικοκυριά από τη στιγμή που έμπαινε το παιδί στην εφηβεία.

Πόσοι από εσάς δεν θέλατε να το αποκτήσετε, για να είστε «πρώτη μούρη» στο σχολείο ή επειδή έτσι (θεωρούσατε ότι) θα έχετε μεγαλύτερη επιτυχία στα κορίτσια (για να μην πω τη λεξούλα με την παγίδα) ??? Πόσο τίποτα και μικρό φαντάζει όμως αυτό το μηχανάκι στη σημερινή νεολαία?? Πόσο πιο extreme πράγματα κάνουν τα μαθητούδια για λίιιγη προσοχή, για να κεντρίσουν λίιιγο παραπάνω το ενδιαφέρον και τα βλέμματα των συμμαθητών τους και για να ρίξουν την κοπέλα που τους αρέσει?? Πόσο «μεγάλοι» είναι πια και καταφέρνουν να περιορίσουν τον αυθορμητισμό και την παιδικότητά τους στα χρόνια του δημοτικού?? (βασικά με αυτά που βλέπω στα δημοτικά τώρα που διδάσκω, έχω αρχίσει να αναρωτιέμαι σε ποια τάξη του δημοτικού παύουν να είναι παιδιά… Άλλη φάση τα παιδιά της 5ης και 6ης δημοτικού σε σχέση με εμάς τότε.. Α! κ μια άχρηστη πληροφορία: τα παιδιά της 6ης δημοτικού είναι γεννημένα το 1998!!!!)

Ουυυπς! Είπα δημοτικό και θυμήθηκα ότι πρέπει να τους ετοιμάσω κατιτίς για αύριο. Και θέλω να δω και ταινία μετά. Άρα… τέλος και το δεύτερο σφηνάκι! To be continued -once more- my dearest friends… Οσονούπω έρχεται και το τρίτο. Ελπίζω μόνο να μη σας βαρέσουν στο κεφάλι, γιατί είναι και λίγο μπόμπες τα ποτά στο μαγαζί μας.. :Ρ

Τρία σφηνάκια 80ies- 90ies παρακαλώ!!

(Επειδή το γραπτό μου είναι -κλασικά- γιγαντοτεράστιο, το παρόν κείμενο αποτελεί το πρώτο απόσπασμα της τριλογίας που σκοπεύω να αναρτήσω σαν αφιέρωμα στη δεκαετία του 80 και 90. Εντός των ημερών θα ακολουθήσουν και τα υπόλοιπα, so be prepared… )

-Όταν μεγαλώσω θέλω να γίνω τραγουδίστρια/ δασκάλα κτλ.
-Εγώ όταν μεγαλώσω θα γίνω ποδοσφαιριστής/ ραλίστας/ γιατρός κλπ.
-Εγώω.. όταν μεγαλώσω θα γίνωωω.. παππούς!!!

Πόσες φορές είχατε πει ή είχατε ακούσει αυτές τις ατάκες όταν ήσασταν μικροί (πριν 3-4 χρόνια δηλαδή..)??? Πόσοι φίλοι σας βιάζονταν να μεγαλώσουν, για να «αλλάξουν τον κόσμο»?? Αλήθεια, πόσα πράγματα σας έρχονται στο μυαλό σκεπτόμενοι εκείνες τις εποχές των αλανών, των γειτονιών και της τελευταίας -σχεδόν- απόλυτης παιδικότητας?
Σε όλα αυτά τα μικρά πραγματάκια που στιγμάτισαν την παιδική μας ηλικία είναι αφιερωμένο το παρόν κείμενο, έτσι, για να ταξιδέψει και κάπου αλλού ο νους μας τώρα που φθινοπωριάζει, έστω για λίγο..

Να ταξιδέψει σε εκείνες τις εποχές που με το που μύριζε άνοιξη, με το που μεγάλωνε η μέρα βγαίναμε στις γειτονιές και παίζαμε κρυφτό, κυνηγητό, μήλα, σκλαβάκια, σχοινάκι και κουτσό με τους φίλους μας. Παίρναμε τις κάρτες ΥΠΕΡΑΤΟΥ ή τα αυτοκόλλητα ΡΑΝΝΙΝΙ με τους ποδοσφαιριστές, σοκακεύαμε όλη μέρα με τα παιδιά και ανταλλάζαμε τα διπλά, για να γεμίσουμε το άλμπουμ μας πιο γρήγορα από τους άλλους. Πολλές φορές μάλιστα, αν κάποιο ήταν «σπάνιο» έπρεπε να δώσουμε πολλά αυτοκόλλητα για να αποκτήσουμε το πολυπόθητο. Και οι μπίλιες (αξέχαστες οι καραντάνες), οι τάπες και τα ταποβόλα ήταν στα φόρτε τους τότε. Παίζαμε ώωωρες ολόκληρες καθημερινά και κοιμόμασταν ευτυχισμένοι τα βράδια, όταν είχαμε κερδίσει στους «αγώνες» της ημέρας...




Όταν έμπαινε το καλοκαίρι για τα καλά πλέον, περιμέναμε με αγωνία τα διαλείμματα για να παίξουμε μακριά γαϊδούρα και μας έκαναν παρατήρηση οι καθηγητές, γιατί «θα σπάσουμε τη μέση μας» αν συνεχίζουμε έτσι, αλλά ποτέ δεν πάθαμε κάτι… Μετά το μάθημα δε, νομίζω πως δεν υπήρχε άτομο που δεν έπαιζε μπουγέλο στο προαύλιο. Συνήθως ξεκινούσε σαν πλάκα με τις μπουγελόφατσες και κατέληγε με «βουτιές» κάτω από τις βρύσες. Όσοι φορούσαν και τζινάκι πολλές φορές δεν μπορούσαν να περπατήσουν, τόσο βαριά που γινόταν τα ρούχα από το πολύ νερό.. Trend στο σχολείο έγιναν κάποια στιγμή τα γιο-γιο και τα τρελομπαλάκια, που τα πετούσαμε εκεί που στεκόμασταν και τα βρίσκαμε ένα τετράγωνο πιο κάτω... οι καθηγητές πάντα φρίκαραν και φοβόταν ότι «θα βγάλουμε κανένα μάτι με αυτά τα διαόλια». (Ωχ! Λέτε να κάνω και εγώ έτσι σε καμιά 10-20ετία??? )

Όταν καλοκαίριαζε για τα καλά και τελειώνανε και οι σχολικές μας υποχρεώσεις, πόσοι από εμάς δεν τσιμπουρώνονταν για εβδομάδες ολόκληρες στον παππού και τη γιαγιά για διακοπές? Είχαμε 2-3 μήνες διακοπές και απολαμβάναμε κάθε στιγμή τους, χωρίς οι γονείς μας να προσπαθούν να αξιοποιήσουν εποικοδομητικά κάθε λεπτό τους. Πηγαίναμε σε κατασκηνώσεις και μαθαίναμε εμπειρικά. Παίζαμε, γελούσαμε, τσακωνόμασταν και τα ξαναβρίσκαμε σε πέντε λεπτά, κάναμε σκανταλιές και ήμασταν ανέμελοι… Δεν πηγαίναμε καλοκαιρινά φροντιστήρια στα περισσότερα μαθήματα, όπως συνηθίζουν τώρα, χάνοντας όλο το καλοκαίρι, ούτε σε οργανωμένα camps που στοχεύουν καθαρά στη μάθηση και ρομποτοποίηση των μικρών..

Θα μου πείτε ότι τότε δεν είχε προχωρήσει πολύ η τεχνολογία. Εγώ θα πω πως ακόμα και όταν εμφανίστηκε το Game Boy, δεν κλειστήκαμε στο σπίτι. Το παίρναμε και τρέχαμε έξω να το μοιραστούμε με τους φίλους μας και να ανταλλάξουμε κασέτες, για να τερματίσουμε κι άλλα παιχνίδια. Ή αν βαριόμασταν τα πάντα παίρναμε τα ποδήλατα μας και πηγαίναμε βόλτες σε άλλες γειτονιές και ας μην ξέραμε το δρόμο ή τα παιδιά εκεί. Χαχ, πόσες φορές σας είχαν πει οι μαμάδες σας να μη βγαίνετε με το ποδήλατο στο δρόμο??? Και μας φωνάζανε 25 φορές να γυρίσουμε σπίτι και λέγαμε συνεχώς «ναι μαμά, σε λίγο» και περνούσαν ώρες ολόκληρες… Αλλά και πάλι, δεν τρελαίνονταν από την αγωνία τους για το αν θα γυρίσουμε σώοι, όπως τώρα. Υπήρχε μια αόρατη ασφάλεια. Ματώναμε τα γόνατα μας, γινόμασταν γυφτάκια από την κορυφή ως τα νύχια και συνεχίζαμε το παιχνίδι, δε μας ένοιαζε... Ανοίγαμε τα κεφάλια μας με τους πετροπόλεμους και δεν ψάχναμε το φταίχτη. Όλα περνούσαν με λίγα ράμματα και ιώδιο. Όχι όπως τώρα που κάνουν σαν υστερικοί μικροί- μεγάλοι με το παραμικρό…



Και όταν κάποια στιγμή έκαναν την guest εμφάνισή τους οι ψείρες σε κάποιον από την παρέα, δεν πανικοβληθήκαμε, ούτε τον κάναμε πέρα. Κάναμε ένα- δύο λουσιματάκια με ξύδι και ήμασταν jet. Βρωμούσαμε βέβαια λιγάκι την επόμενη μέρα, κάναμε όμως την πλακίτσα μας με τα «καινούρια» μας «κατοικίδια» και τέλος. Δεν τρέχαμε αμέσως στους γιατρούς..

Με τις βροχές ή το χειμώνα παίζαμε μπάσκετ και βόλεϊ με κάλτσες και μπαλόνια μέσα στο σπίτι και μας γκρίνιαζαν οι μαμάδες, επειδή θα σπάγαμε τα καλά βάζα και μας παρότρυναν να παίξουμε με τα Playmobil και τα LEGO, τους Φωτεινούλιδες, τους Ευχούλιδες και την Πατατο-οικογένεια, ενώ μας «δωροδοκούσαν» λέγοντάς μας πως αν θα είμαστε φρόνιμοι θα μας έχουν μια ωραία έκπληξη αργότερα ή ότι θα έχει γλυκάκι το απόγευμα και τις πιστεύαμε...

«Μεγάλοι» πια, στο Γυμνάσιο, πηγαίναμε στα "Ηλεκτρονικά" και παίζαμε Super Mario, Sonic, Mortal Kombat, Streetfighter, Pac Man , Tetris, ενώ μπορεί να είχαμε και στο σπίτι το Atari ή το NES/ Super Nintendo/ Mega Drive κτλ. Τότε νομίζω βγήκαν και τα walkman (λίγο αργότερα και τα discman) και ήταν πολύ cool όσοι περπατούσαν στο δρόμο έχοντας τα ακουστικά τους στα αυτιά. Τότε ξεκινήσαμε κιόλας τα παιχνίδια τύπου «θάρρος ή αλήθεια» ή «μπουκάλα» και χορέψαμε τα πρώτα μπλουζ στα διάφορα parties που πηγαίναμε σε σπίτια, όχι όπως τώρα που τα μαθαίνουν τα παιδιά από μικρά στους απρόσωπους παιδότοπους και τις πιτσαρίες…



Χμμ.. είπα πιτσαρίες και σα να μου ήρθε μια λιγουρίτσα… :Ρ
Λέω λοιπόν να σας αφήσω να πιείτε το σφηνάκι με την ησυχία σας, να τσιμπήσω και εγώ το κατιτίς μου.. Σε λίγο θα ετοιμάσω και το δεύτερο… :D

Λατρεμένο το απαγορευμένο…

Ταράαααμ!!! Ήρθε και η στιγμή για τους απανταχού κερατωμένους και κερατωμένες… Σήμερα λέω να αφιερώσω ένα κειμενάκι εξαιρετικά σε εσάς τους «παθόντες» και να επιχειρήσω να δώσω απάντηση στο γνωστό ερώτημα: «γιατί σε μένα??».

Σίγουρα, μέσα στα χρόνια έχει κυριαρχήσει η ιδέα πως όποιος απιστεί, ενώ βρίσκεται σε μια σχέση, συνήθως δεν καλύπτεται από αυτή. Δεν καλύπτεται, επειδή ο σύντροφός του δεν αφιερώνει το χρόνο που χρειάζεται να αφιερώσει σε αυτόν. Δεν καλύπτεται, γιατί ο σύντροφός του δεν μοιράζεται πλέον πράγματα μαζί του, όπως μπορεί να έκανε μέχρι πρότινος. Δεν καλύπτεται, γιατί μπορεί να άφησε τη σχέση του να ρουτινιάσει, να γίνει βαρετή. Δεν καλύπτεται, επειδή ‘παραγνωρίστηκαν’ με το σύντροφο του και εξατμίστηκε ο ερωτισμός και η μαγεία της σχέσης.

Θα μου πείτε όμως τώρα ότι δεν απιστούμε πάντα επειδή υπάρχει πρόβλημα στη σχέση. Πολλοί άντρες λένε πως μπορεί να κάνουν ένα «στιγμιαίο λάθος» (σαν τον Πασχάλη), επειδή υπέκυψαν σε έναν πειρασμό, χωρίς να σημαίνει τίποτα γι αυτούς. Ποιος θα μπορούσε άλλωστε να αντισταθεί σε εκείνη την ξανθιά/ μελαχρινή/ κοκκινομάλλα οπτασία που τον κοιτούσε με εκείνο το τόσο «θλιμμένο» μουτράκι συνεχώς? Τι gentleman θα ήταν αν άφηνε το κορίτσι να επιστρέψει μόνο του στο σπίτι μες τη νύχτα? Να μην την πάει ως την πόρτα? Όχι για εκείνον, για τη φουκαριάρα την κοπέλα… Να μην ανέβει και για ένα ποτό, αφού τον προσκάλεσε? Να φανεί ακατάδεκτος?

Από την άλλη πάλι οι άντρες υποστηρίζουν, πως οι γυναίκες δεν κάνουν στιγμιαία λάθη. Αυτές νιώθουν πολύ περισσότερα πράγματα όταν είναι να παραστρατήσουν. Κι όμως guys, μάθετε πως οι καιροί άλλαξαν και ναι -σύμφωνα με ερευνίτσα που έκανα- πολλές γυναίκες απιστούν στις μέρες μας απλά και μόνο για την επιβεβαίωση και την επιθυμία να γευθούν κάτι διαφορετικό. Δε γίνεται να τρώνε κάθε μέρα σπιτικό φαγητό. Πρέπει να φάνε καμιά φορά έξω και αυτές… Όπως εσείς έτσι και εκείνες θεωρούν πως χάρη σε μια τέτοια ατασθαλία θα μπορούσε να πνεύσει ανανεωτικός αέρας στη ‘νόμιμη’ σχέση τους. Θα μπορούσαν να φορτίσουν τις μπαταρίες τους και να επανέλθουν δριμύτερες στον καλό τους, χωρίς να σημαίνει κάτι γι αυτές η κίνηση αυτή.

Υπάρχει πάντα και ένα ποσοστό βέβαια που απιστεί από εκδίκηση στο στιγμιαίο λάθος του συντρόφου τους. Μια του και μια της. Και μετά περασμένα ξεχασμένα και όλα μέλι γάλα και χίλιες δυο άλλες ταιριαστές παροιμίες… Τώρα το κατά πόσον είναι σωστό αυτό, σε ποιο βαθμό ξεπερνιέται το κέρατο με αυτό τον τρόπο και συνεχίζεται η σχέση όσο πιο αλώβητα γίνεται είναι ένα άλλο θέμα…

Τι γίνεται όμως στην περίπτωση που το «στιγμιαίο λάθος» γίνεται το τρίτο άτομο στη σχέση? Γιατί δέχεται κανείς να είναι τριάδα, ενώ θα μπορούσε να είναι ευτυχισμένος στη δυάδα? Τι μπορεί να κερδίσει από μια τέτοια σχέση και πόσο μπορεί να επενδύσει σε αυτή, όταν ξέρει εξ αρχής πως είναι απλώς το 33,33333%?

Σίγουρα για αρκετούς μπορεί να είναι ιδιαίτερα συναρπαστική, διεγερτική και ανανεωτική μια τέτοια ‘παρανομία’. Η ύπαρξη μιας χαλαρής σχέσης, χωρίς την ενδεχόμενη πίεση και τις υποχρεώσεις που συνοδεύουν τη ‘νόμιμη’, το feeling ότι έχουν ακόμα πέραση αν και δεσμευμένοι, η αίσθηση του απαγορευμένου και το συνεχές κρυφτούλι από τον ‘επίσημο’ σύντροφο μπορούν να κάνουν επίσης πολύ ενδιαφέρον ένα τέτοιο παιχνίδι.

Ο καθένας έχει τη δική του ζωή, τη δική του καθημερινότητα και όταν ασφυκτιεί από όλα αυτά αρκεί ένα τηλεφώνημα, μια συνάντηση, μια συζήτηση, μια ‘ζεστή αγκαλιά’ βρε αδερφέ για να ξεφύγει και να ηρεμήσει. Δύο παράλληλοι βίοι που τέμνονται για λίγο και ξαναγίνονται παράλληλοι ως το επόμενο SOS, mayday κτλ. Ή κάτι σαν το delivery: παίρνεις τηλέφωνο όποτε το χρειάζεσαι και θες να παραγγείλεις κάτι. Μπορεί να φαντάζει αστείο όπως το παρουσιάζω βέβαια, μια τέτοια σχέση όμως μπορεί να είναι αρκετά τρυφερή και να σας γλυτώσει και από πολλά χρήματα ψυχολόγων και άλλων ‘υπηρεσιών’…

Όπως και να έχει, ανεξάρτητα από όλα αυτά, κάθε σχέση χρειάζεται δύο για να λειτουργήσει και κάθε μέλος της πρέπει να προσπαθήσει για αυτή. Ένας δεύτερος ερωτικός σύντροφος ή παραστρατήματα δε νομίζω πως μπορούν να καλύψουν ή να καλύπτουν εσαεί τυχόν κενά της ήδη υπάρχουσας σχέσης ούτε να επουλώσουν πληγές, ελλείψεις και δυσαρέσκειες. Γι αυτό το λόγο, όταν ο ένας από τους δύο παραστρατεί, εκεί που σαν εύκολη λύση φαντάζει η επίρριψη ευθυνών πάνω του και η αποχώρηση, μήπως πρέπει τελικά να αναλογιστούμε πού μπορεί να φταίξαμε και εμείς και ποιες είναι οι ευθύνες που μας αναλογούν?

Κλείνοντας, επειδή τα παραπάνω μπορεί να σας ήταν ήδη γνωστά, λέω να παραθέσω και μερικές ερευνούλες -όχι Κώστα, δεν είναι από μεσημεριανές εκπομπές τα ακόλουθα στοιχεία- έτσι για να δώσουμε και έναν επιστημονικό τόνο στο θέμα:

Οι γυναίκες με μεγάλο πηγούνι είναι πιο… άπιστες
Μια νέα επιστημονική έρευνα διαπίστωσε ότι οι γυναίκες που έχουν μεγάλο πηγούνι, είναι πιο δραστήριες σεξουαλικά από εκείνες με μικρότερο πηγούνι. Εκτός αυτού, είναι και πιο πιθανό να απατήσουν το σύντροφό τους. Το αξιοπερίεργο είναι ότι ένα άλλο στοιχείο που διαπιστώθηκε, είναι ότι είναι λιγότερο ελκυστικές στους άνδρες που αναζητούν μια μόνιμη σύντροφο. Γιατί άραγε;

Η απιστία ενισχύει το σπέρμα
Για πρώτη φορά οι βιολόγοι ανακάλυψαν ότι όσο σκληρότερος είναι ο ανταγωνισμός ανάμεσα στα σπέρματα, τόσο μεγαλύτερα, ταχύτερα, πολυάριθμα και πιο μακρόβια γίνονται αυτά. Έτσι, όσο οι θηλυκοί οργανισμοί στη φύση αναζητούν, χωρίς να βιάζονται, τον καλύτερο σύντροφο ή εμφανίζουν τάσεις απιστίας και απόρριψης της μονογαμίας, αυξάνοντας έτσι τον ανταγωνισμό μεταξύ του ανδρικού πληθυσμού, τόσο τα σπέρματα εξελίσσονται και γίνονται καλύτερα, με κάθε δυνατό τρόπο, προκειμένου να ανταποκριθούν στις γυναικείες επιθυμίες. Λέτε να αυξήσουμε τον ανταγωνισμό κορίτσια? Όχι για εμάς, για τη διατήρηση του γένους μας…

Η απιστία βλάπτει σοβαρά την υγεία
Μια νέα έρευνα που διεξήχθη στην Ιταλία, υποστηρίζει ότι η απιστία μπορεί να προκαλέσει… πονοκεφάλους, που ενδέχεται να οδηγήσουν ακόμα και στο θάνατο!
Συγκεκριμένα, κατά τη διάρκεια του παράνομου σεξ, παρατηρείται ένας τύπος πονοκεφάλου που μερικές φορές γίνεται αφόρητος! Ένας ιταλός καθηγητής σημείωσε ότι αυτός ο τύπος πονοκεφάλου πλήττει περίπου το 15% του ιταλικού πληθυσμού, κυρίως τους άνδρες.
Ο πονοκέφαλος αυτός επιδεινώνεται και από άλλους παράγοντες που σχετίζονται με την απιστία. Η αφροδισιακή τροφή, τα φάρμακα που βελτιώνουν τις σεξουαλικές επιδόσεις και το άγχος που προκαλείται από την ανάγκη να μείνει μυστική μια παράνομη σχέση δυσκολεύουν ακόμα περισσότερο την κατάσταση της υγείας ενός άπιστου.
Ο καθηγητής προσθέτει: “Μια τέτοια κατάσταση μπορεί να πυροδοτήσει τρομερά ισχυρούς πονοκεφάλους που διαρκούν ακόμα και τρεις ώρες, και μπορούν να οδηγήσουν σε εγκεφαλικό ανεύρυσμα, γεγονός που ίσως αποβεί θανατηφόρο.”


That s all for now guys… Λίγα έγραψα και πάλι, είχα όμως καιρό να αναρτήσω κάτι, οπότε δικαιολογούμαι… από την επόμενη φορά θα προσπαθήσω να αναρτώ και εικόνες στα κειμενάκια μου. Ευπρόσδεκτη κάθε βοήθεια προς εύρεση υλικού! Ως τότε hugs and kisses to you all!

Deadline στον έρωτα

Μια αισθηματική κομεντί, ένα γνωστό μου ζευγάρι και μερικά ποτά με φίλους μου singles ήταν τα κίνητρα και η έμπνευσή μου για το παρόν κείμενο. Πρώτα είδα την ταινία. Μετά συνάντησα το ζεύγος και αφού με προβλημάτισαν και τα δύο συζήτησα με τους φίλους μου για το αν και πότε είναι η ημερομηνία λήξης του έρωτα. Του έρωτα με την έννοια «τον/την είδα και τον/την ερωτεύτηκα». Χαχ… Αστείο εεε???

Σίγουρα σε πολλούς φαντάζει αστεία η ατάκα αυτή. Άλλοι πάλι μπορεί να ταξιδέψουν στο παρελθόν για λιγάκι και να θυμηθούν εκείνη την εποχή που τους συνέβη κάτι τέτοιο. Σε κάποιους άλλους πάλι μπορεί να μη θυμίζει τίποτα, να ξυπνήσει όμως την επιθυμία για κάτι που θα ήθελαν να τους συμβεί και που αναρωτιούνται, αν όντως είναι δυνατόν να συμβαίνει ή αν είναι κατασκευάσματα του μυαλού όλα αυτά.

Όταν είμαστε μικούλια, ας πούμε γύρω στα 14 (αν και τα 14χρονα πλέον δεν είναι καθόλου μικρά) ενθουσιαζόμαστε πολύ εύκολα. Μπορεί να πάμε σε καινούριο φροντιστήριο και να συναντήσουμε ΤΟΝ/Η ΘΕΟ/Α, να πάθουμε την πλάκα μας για καμιά βδομάδα, αν είμαστε τυχεροί μπορεί να κάνουμε και κάτι μαζί του/της and that s it! Την επόμενη εβδομάδα θα κεντρίσει ένας/μια άλλος/η το ενδιαφέρον μας κ.ο.κ.

Κάποια στιγμή στο λύκειο ή το πανεπιστήμιο, μετά από αρκετές περιπλανήσεις, εφήμερες ή και όχι σχέσεις, ραντεβού, «χαστούκια», χυλόπιτες και ερωτικές απογοητεύσεις ερωτευόμαστε. Συναντάμε κάποιον που μας κάνει το “κλικ” και ξεκινάμε… τι ξεκινάμε?? Who knows?? And who cares??? Είμαστε νέοι, είμαστε τρελόπαιδα και το ζούμε. Ζούμε τα πάντα χωρίς να μας νοιάζει τι θα γίνει, που θα καταλήξει, αν ταιριάζουμε όντως ή αν κάνουμε βλακεία και δίνουμε… τι δίνουμε? Όσα μπορεί ο καθένας. Όσα μπορεί η κάθε πλευρά χωρίς εγωισμούς, ιδιοτέλειες, πισινές, βαθύτερες σκέψεις, κουτοπονηριές…

ΤΑ ΡΑΑΑΜ! Και κάπου εδώ γίνεται ο διαχωρισμός μου… Υπάρχουν άτομα σε αυτή τη ζωή που κάνουν μια τέτοια σχέση και μένουν εκεί για πάντα. Καλό εε?? Έχω γνωστούς μου που τους αντιπροσωπεύει αυτό, όσο περίεργο και αν φαντάζει σε αρκετούς. Τώρα κατά πόσον ευτυχισμένοι, ερωτευμένοι, πιστοί κτλ. είναι ακόμα ή αν είναι μαζί από συνήθεια δεν μπορώ να το γνωρίζω και είναι και άααλλο θέμα αυτό.. Anyway, αντίθετα με αυτά τα ζευγάρια, υπάρχουν μερικά δισεκατομμύρια ζευγάρια που χωρίζουν κάποια στιγμή όσο ερωτευμένα και αν είναι, γιατί καλώς ή κακώς τα ζευγάρια χωρίζουν.

Τι γίνεται με τα ζευγάρια αυτά? Nothing! Συνεχίζουν τις ζωές τους με άλλους… το θέμα όμως είναι πώς?? What do I mean by that? Κατά τη γνώμη μου -σωστή ή λάθος δεν ξέρω- την πρώτη φορά που ερωτευόμαστε πραγματικά είναι και το απόλυτο. Είναι το απόλυτο, επειδή δεν υπάρχει σύγκριση με κάτι άλλο ως τότε. Είναι το απόλυτο, γιατί μόνο τότε μπορείιι να βάλουμε τον άλλον πάνω από μας, να δώσουμε χωρίς εγωισμούς, ιδιοτέλεια, εγκαρτέρηση και προσμονή για να πάρουμε και να μας ανταποδώσουν…

Όσο μεγαλώνει κανείς, όσο περισσότερες γνωριμίες και «χαστούκια» τρώει κάποιος, τόσο πιο «προσεκτικός» γίνεται. Δεν ενθουσιάζεται ούτε ερωτεύεται πλέον, όπως νόμιζε ότι έκανε όταν ήταν 15, δεν επενδύει σε σχέσεις, αν δεν έχει περάσει από 5927503 κύματα τον άλλον και δεν εμπιστεύεται… Δεν πιστεύει όλα όσα ακούει ούτε είναι πάντα ειλικρινής με τον άλλο…

Ένας καθηγητής μου προσπαθούσε να μας εξηγήσει τον όρο «λογικά συναισθήματα» κάποτε και μας φαίνονταν τόσο περίεργος… Πλέον συμπεραίνω πως από μια ηλικία και μετά κυρίως έτσι συνάπτονται οι σχέσεις. Δεν υπάρχει ο αυθορμητισμός και ο ενθουσιασμός που είχαμε κάποτε. Τουλάχιστον όχι στον ίδιο βαθμό. Γνωρίζουμε κάποιον/α που μας ελκύει, μας είναι συμπαθής και αααν πληρεί και τις 85023858 προδιαγραφές που έχουμε στο μυαλό μας, τότε μπορείιι να του/της δώσουμε μια ευκαιρία για κάτι παραπάνω. Και αν την αρπάξει και τη χειριστεί σωστά, τότε μπορεί σιγά-σιγά να τον/την ερωτευτούμε και να νιώσουμε όλα τα συμπτώματα του έρωτα. Αν πάλι μας ξυπνάει μόνο «άγρια ένστικτα», πιθανότατα να του/της δώσουμε απλώς μια «ροζ» ευκαιρία, άαντε να πιούμε και έναν καφέ μετά σα να μην τρέχει τίποτα και «γεια σας», όπως είπε και ένας φίλος μου…

Η επιφυλακτικότητα, η καχυποψία και πολλές φορές ο φόβος μήπως μας τη φέρει ο άλλος, μήπως πληγωθούμε ή επενδύσουμε και πάλι σε «λάθος μετοχή» χτίζουν τοίχους που είναι δύσκολο να γκρεμιστούν. Όχι επειδή τα τείχη γκρεμίζονται δύσκολα, αλλά επειδή κανένας δε διαθέτει πλέον χρόνο για να τα γκρεμίσει, εφόσον ξέρει ότι υπάρχουν τόοσες κοιλάδες και πεδιάδες που μπορεί να κατακτήσει χωρίς ιδιαίτερο κόπο και προσπάθεια. Ποιο το νόημα όμως να κατακτήσεις κάτι τόσο εύκολα, χωρίς να έχεις δώσει την προσωπική σου μάχη??? Πόσο διαφορετικό θα ήταν το τριαντάφυλλο του μικρού πρίγκιπα από τα άλλα, αν δεν είχε κοπιάσει όσο κόπιασε για αυτό??

Κλείνοντας θα ήθελα να πω πως ο άνθρωπος δεν μπορεί να μείνει μόνος του, είναι φύσει ‘ζώον κοινωνικόν’, όπως έλεγε και ο Αριστοτέλης. Σήμερα όμως υπάρχουν δυστυχώς όλο και περισσότεροι άνθρωποι μόνοι τους. Και αυτό όχι επειδή είναι μοναχικοί. Οι δουλειές, οι ρυθμοί της καθημερινότητας, όλο αυτό το παιχνίδι των σχέσεων έχει κάνει αρκετούς να επαναπαύονται στη μοναξιά τους, προκειμένου να έχουν μια υποχρέωση λιγότερη και το κεφαλάκι τους λίγο πιο ήσυχο με το τέλος της ημέρας, όταν ξαπλώνουν στο κρεβατάκι τους. Το άδειο κρεβατάκι τους… Σίγουρα έχουμε να διευθετήσουμε καθημερινά πολύ σημαντικά ζητήματα, θέματα ζωτικής σημασίας, νομίζω όμως πως ένα παραθυράκι στον έρωτα είναι καλό να το έχουμε ανοιχτό. Αυτό άλλωστε είναι αυτό που αλλάζει ουσιαστικά όλη αυτή τη ρουτίνα αν το καλοσκεφτείτε... So, make love, not war…