Saturday, May 23, 2009

Deadline στον έρωτα

Μια αισθηματική κομεντί, ένα γνωστό μου ζευγάρι και μερικά ποτά με φίλους μου singles ήταν τα κίνητρα και η έμπνευσή μου για το παρόν κείμενο. Πρώτα είδα την ταινία. Μετά συνάντησα το ζεύγος και αφού με προβλημάτισαν και τα δύο συζήτησα με τους φίλους μου για το αν και πότε είναι η ημερομηνία λήξης του έρωτα. Του έρωτα με την έννοια «τον/την είδα και τον/την ερωτεύτηκα». Χαχ… Αστείο εεε???

Σίγουρα σε πολλούς φαντάζει αστεία η ατάκα αυτή. Άλλοι πάλι μπορεί να ταξιδέψουν στο παρελθόν για λιγάκι και να θυμηθούν εκείνη την εποχή που τους συνέβη κάτι τέτοιο. Σε κάποιους άλλους πάλι μπορεί να μη θυμίζει τίποτα, να ξυπνήσει όμως την επιθυμία για κάτι που θα ήθελαν να τους συμβεί και που αναρωτιούνται, αν όντως είναι δυνατόν να συμβαίνει ή αν είναι κατασκευάσματα του μυαλού όλα αυτά.

Όταν είμαστε μικούλια, ας πούμε γύρω στα 14 (αν και τα 14χρονα πλέον δεν είναι καθόλου μικρά) ενθουσιαζόμαστε πολύ εύκολα. Μπορεί να πάμε σε καινούριο φροντιστήριο και να συναντήσουμε ΤΟΝ/Η ΘΕΟ/Α, να πάθουμε την πλάκα μας για καμιά βδομάδα, αν είμαστε τυχεροί μπορεί να κάνουμε και κάτι μαζί του/της and that s it! Την επόμενη εβδομάδα θα κεντρίσει ένας/μια άλλος/η το ενδιαφέρον μας κ.ο.κ.

Κάποια στιγμή στο λύκειο ή το πανεπιστήμιο, μετά από αρκετές περιπλανήσεις, εφήμερες ή και όχι σχέσεις, ραντεβού, «χαστούκια», χυλόπιτες και ερωτικές απογοητεύσεις ερωτευόμαστε. Συναντάμε κάποιον που μας κάνει το “κλικ” και ξεκινάμε… τι ξεκινάμε?? Who knows?? And who cares??? Είμαστε νέοι, είμαστε τρελόπαιδα και το ζούμε. Ζούμε τα πάντα χωρίς να μας νοιάζει τι θα γίνει, που θα καταλήξει, αν ταιριάζουμε όντως ή αν κάνουμε βλακεία και δίνουμε… τι δίνουμε? Όσα μπορεί ο καθένας. Όσα μπορεί η κάθε πλευρά χωρίς εγωισμούς, ιδιοτέλειες, πισινές, βαθύτερες σκέψεις, κουτοπονηριές…

ΤΑ ΡΑΑΑΜ! Και κάπου εδώ γίνεται ο διαχωρισμός μου… Υπάρχουν άτομα σε αυτή τη ζωή που κάνουν μια τέτοια σχέση και μένουν εκεί για πάντα. Καλό εε?? Έχω γνωστούς μου που τους αντιπροσωπεύει αυτό, όσο περίεργο και αν φαντάζει σε αρκετούς. Τώρα κατά πόσον ευτυχισμένοι, ερωτευμένοι, πιστοί κτλ. είναι ακόμα ή αν είναι μαζί από συνήθεια δεν μπορώ να το γνωρίζω και είναι και άααλλο θέμα αυτό.. Anyway, αντίθετα με αυτά τα ζευγάρια, υπάρχουν μερικά δισεκατομμύρια ζευγάρια που χωρίζουν κάποια στιγμή όσο ερωτευμένα και αν είναι, γιατί καλώς ή κακώς τα ζευγάρια χωρίζουν.

Τι γίνεται με τα ζευγάρια αυτά? Nothing! Συνεχίζουν τις ζωές τους με άλλους… το θέμα όμως είναι πώς?? What do I mean by that? Κατά τη γνώμη μου -σωστή ή λάθος δεν ξέρω- την πρώτη φορά που ερωτευόμαστε πραγματικά είναι και το απόλυτο. Είναι το απόλυτο, επειδή δεν υπάρχει σύγκριση με κάτι άλλο ως τότε. Είναι το απόλυτο, γιατί μόνο τότε μπορείιι να βάλουμε τον άλλον πάνω από μας, να δώσουμε χωρίς εγωισμούς, ιδιοτέλεια, εγκαρτέρηση και προσμονή για να πάρουμε και να μας ανταποδώσουν…

Όσο μεγαλώνει κανείς, όσο περισσότερες γνωριμίες και «χαστούκια» τρώει κάποιος, τόσο πιο «προσεκτικός» γίνεται. Δεν ενθουσιάζεται ούτε ερωτεύεται πλέον, όπως νόμιζε ότι έκανε όταν ήταν 15, δεν επενδύει σε σχέσεις, αν δεν έχει περάσει από 5927503 κύματα τον άλλον και δεν εμπιστεύεται… Δεν πιστεύει όλα όσα ακούει ούτε είναι πάντα ειλικρινής με τον άλλο…

Ένας καθηγητής μου προσπαθούσε να μας εξηγήσει τον όρο «λογικά συναισθήματα» κάποτε και μας φαίνονταν τόσο περίεργος… Πλέον συμπεραίνω πως από μια ηλικία και μετά κυρίως έτσι συνάπτονται οι σχέσεις. Δεν υπάρχει ο αυθορμητισμός και ο ενθουσιασμός που είχαμε κάποτε. Τουλάχιστον όχι στον ίδιο βαθμό. Γνωρίζουμε κάποιον/α που μας ελκύει, μας είναι συμπαθής και αααν πληρεί και τις 85023858 προδιαγραφές που έχουμε στο μυαλό μας, τότε μπορείιι να του/της δώσουμε μια ευκαιρία για κάτι παραπάνω. Και αν την αρπάξει και τη χειριστεί σωστά, τότε μπορεί σιγά-σιγά να τον/την ερωτευτούμε και να νιώσουμε όλα τα συμπτώματα του έρωτα. Αν πάλι μας ξυπνάει μόνο «άγρια ένστικτα», πιθανότατα να του/της δώσουμε απλώς μια «ροζ» ευκαιρία, άαντε να πιούμε και έναν καφέ μετά σα να μην τρέχει τίποτα και «γεια σας», όπως είπε και ένας φίλος μου…

Η επιφυλακτικότητα, η καχυποψία και πολλές φορές ο φόβος μήπως μας τη φέρει ο άλλος, μήπως πληγωθούμε ή επενδύσουμε και πάλι σε «λάθος μετοχή» χτίζουν τοίχους που είναι δύσκολο να γκρεμιστούν. Όχι επειδή τα τείχη γκρεμίζονται δύσκολα, αλλά επειδή κανένας δε διαθέτει πλέον χρόνο για να τα γκρεμίσει, εφόσον ξέρει ότι υπάρχουν τόοσες κοιλάδες και πεδιάδες που μπορεί να κατακτήσει χωρίς ιδιαίτερο κόπο και προσπάθεια. Ποιο το νόημα όμως να κατακτήσεις κάτι τόσο εύκολα, χωρίς να έχεις δώσει την προσωπική σου μάχη??? Πόσο διαφορετικό θα ήταν το τριαντάφυλλο του μικρού πρίγκιπα από τα άλλα, αν δεν είχε κοπιάσει όσο κόπιασε για αυτό??

Κλείνοντας θα ήθελα να πω πως ο άνθρωπος δεν μπορεί να μείνει μόνος του, είναι φύσει ‘ζώον κοινωνικόν’, όπως έλεγε και ο Αριστοτέλης. Σήμερα όμως υπάρχουν δυστυχώς όλο και περισσότεροι άνθρωποι μόνοι τους. Και αυτό όχι επειδή είναι μοναχικοί. Οι δουλειές, οι ρυθμοί της καθημερινότητας, όλο αυτό το παιχνίδι των σχέσεων έχει κάνει αρκετούς να επαναπαύονται στη μοναξιά τους, προκειμένου να έχουν μια υποχρέωση λιγότερη και το κεφαλάκι τους λίγο πιο ήσυχο με το τέλος της ημέρας, όταν ξαπλώνουν στο κρεβατάκι τους. Το άδειο κρεβατάκι τους… Σίγουρα έχουμε να διευθετήσουμε καθημερινά πολύ σημαντικά ζητήματα, θέματα ζωτικής σημασίας, νομίζω όμως πως ένα παραθυράκι στον έρωτα είναι καλό να το έχουμε ανοιχτό. Αυτό άλλωστε είναι αυτό που αλλάζει ουσιαστικά όλη αυτή τη ρουτίνα αν το καλοσκεφτείτε... So, make love, not war…

2 comments:

  1. ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΜΠΕΣΙΝΑΣ23/5/09 21:33

    Στίχοι: Ελεάνα Βραχάλη
    Μουσική: Γιάννης Χριστοδουλόπουλος
    Πρώτη εκτέλεση: Άννα Βίσση

    Ξέρω πια τον έρωτα, απ'όλες τις κρυφές του τις πλευρές
    μοιάζουνε με θύελλες, οι σχέσεις δεν είναι τόσο απλές

    Δρομολόγιο χωρίς επιστροφή, είναι ένα τέλος με ωραία διαδρομή
    η αγάπη είναι κούρσα δίχως φρένα, τρέξε μα έχε στο πλάι σου εμένα
    μόνο αν τολμάς.

    Γλίτωσα ξανά και ξανά, για να δούμε αυτή τη φορά.

    Είσαι στη ζωή μου το μεγάλο μου ρίσκο
    Είσαι λουλούδι στο γκρεμό, εκεί σε βρίσκω
    Κι αν είχε ο θάνατος φωνή θά 'λεγε ζήστο.
    Κι εσύ είσαι τελικά αγάπη,είσαι τελικά αγάπη.

    Όπως το τσιγάρο μου, έτσι με σκοτώνει ότι αγαπώ
    Έτσι είναι ο έρωτας σε τυλίγει στον γλυκό καπνό

    Φτάνει στα άκρα κι ως την υπερβολή
    Δεν ανέχεται τη μέτρια λογική
    Η αγάπη είναι κούρσα δίχως φρένα, τρέξε μα έχε στο πλάι σου εμένα
    μόνο αν τολμάς.

    Γλίτωσα ξανά και ξανά, για να δούμε αυτή τη φορά.

    Είσαι στη ζωή μου το μεγάλο μου ρίσκο
    Είσαι λουλούδι στο γκρεμό, εκεί σε βρίσκω
    Κι αν είχε ο θάνατος φωνή θά 'λεγε ζήστο.
    φοβάμαι όμως παίρνω το ρίσκο.

    Είσαι λουλούδι στο γκρεμό, εκεί σε βρίσκω
    Κι αν είχε ο θάνατος φωνή θά 'λεγε ζήστο.
    Τα σπάνια αυτά θέλουνε ρίσκο
    Κι εσύ είσαι τελικά αγάπη,είσαι τελικά αγάπη.

    ΕΙΝΑΙ ΚΑΘΑΡΑ ΘΕΜΑ ΠΟΙΟΣ ΠΑΙΡΝΕΙ ΤΟ ΡΙΣΚΟ, ΠΟΣΟ ΤΟΛΜΑ ΚΑΙ ΝΟΜΙΖΩ ΟΤΙ ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΤΟΛΜΟΥΝ ΑΥΤΟΙ ΖΟΥΝ ΚΑΙ ΣΠΑΝΙΕΣ ΚΑΙ ΜΟΝΑΔΙΚΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ.
    ΝΟΜΙΖΩ ΟΤΙ Η ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑ ΣΠΑΝΙΑ ΡΙΣΚΑΡΕΙ ΚΑΙ ΑΡΚΕΙΤΑΙ ΣΤΑ ΣΙΓΟΥΡΑ Η ΣΤΗ ΜΟΝΑΞΙΑ...
    ΣΕ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΠΡΟΣΥΠΟΓΡΑΦΩ ΜΕ ΧΙΛΙΑ ΕΙΝΑΙ Ο ΠΡΩΤΟΣ ΕΙΝΑΙ ΟΝΤΩΣ Ο ΑΠΟΛΥΤΟΣ ΕΡΩΤΑΣ!!!!!!!
    ΜΠΡΑΒΟ ΜΑΡΙΛΕΝΑ,ΠΟΛΥ ΩΡΑΙΟ ΚΕΙΜΕΝΟ!!!!

    ReplyDelete
  2. Anonymous31/5/09 02:46

    poly kalo to keimenaki sou marilou mou, ekana kai ena proigoumeno post alla kapou xathike sthn poreia...
    o kosmos einai polyyyy megalos kai oi stigmes feygalees. opws kai o erwtas kamia fora...pou de mpainei se kaloupia kai den periorizetai..kai ena magiko rabdaki aggizei karmika dyo psyxes se anypopto xrono gia na tis apogeiwsei.
    mporei kaneis na erwteytei me pathos, me lathos, me misos, me agapi, me sympnoia, me antidrash, me ola kai me tipota...mporei sto diaba tis zwis sou polles fores na to biwseis me ton idio anthrwpo, me diaforetikous, h kai me kanena...kathe erwtikh istoria exei th dikh ths proswpikothta..pera apo ilikia, katastasi, logiki, ekseliksi...eksallou erwtas einai ola epitrepontai!
    Kate G.

    ReplyDelete